Az önce oturduðun sandalye boþ. Ýçtiðin çayýn bardaðý boþ. yüreðimse senle dolu. Neden bir sandalye gibi senin yokluðunu kabullenemiyorum. Neden boþ bardak gibi olamýyorum. Neden aþýklar gibi kurnaz olamýyorum. Aðzý laf edenler gibi, bir küsüp bir barýþanlar gibi, duygu oyunlarý yapanlar gibi sevemiyorum. Bir salak gibi seviyorum. Þapsal aþýklar gibi sersemleþiyorum yokluðunda. Neden bir kurþunun silahý terk etmesi gibi seni terk edemiyorum. Neden hep kendimi vuruyorum. Neden kýzýl bir göle dönüp, kendimi boðuyorum. Neden kurnaz kediler gibi eriþtiðim ciðere güzel, eriþemediðim ciðerlere pis diyemiyorum. Yüreðim bir ikamet senedi sanki. Öyle yüreðime oturuyorsun ki kendimde kalkacak güç bulamýyorum. Sanki günahýmýn içine yapýþmýþ sevap gibisin. Seninle olmam için yanmam mý gerekiyor?

Hani anlamsýz ikinci kelimeler vardýr ya, kitap mitap, çocuk mocuk , rize mize gibi... Seni seviyorum derken ikinci kelime anlamýný yitirse de sen kelimesi hayatýmýn bir numaralý anlamý oluyor. Neden hep bir numara oluyorsun. Keþke kitap mitap derken ki gibi ikinci olaydýn ve anlamýný yitirseydin. Seni beni bilmem derken bile beni bilmiyorum hep seni biliyorum.

Beni severken cennete, canýmý yakarken cehenneme inanýyorum.