Adam gibi adam kime denir? Babam…
Anlatýyorum her derdimi anýlarýmda kalmýþ hayaline þimdi.
Hayat derslerini ne güzel anlatýrdýn, yaþadýklarýndan.
Oysa þimdi kalabalýðým da; ne var etrafýmda sizi kaybettikten sonra.
Piþman olma derdin, hayat acýmasýz. Ölünce anlarsýn diye.
Haklý çýktýn, yine sen topraðýndan seslendin dün yine.
Býraktýðým gibi deðilsin dedin! Haklýsýn deðilim.
Annenin yokluðunu arýyorum diyordun. Bense gülüyordum.
Anlayamýyordum. O öldü sen onu üzdün diyordum.
Oysa annem senden önce neler söylemiþti ikimize.
Sen hayatta iken anlamýyordum.
Þimdi beni de benimkiler anlamýyor.
Sanki sen dikkat et der gibisin, elin þu an bile omzumda baba.
Yaþ kaç olursa olsun evlat hep küçüktür anne ve babanýn gözünde.
Seslenmek geçmiþten geleceðe baba, seninle dertleþmelerimi arýyorum.
Hep derdin ki: Evlat, baba hayatta olduðu sürece hep çocuktur.
Anne ölünce yetim, baba ölünce öksüz kalýr.
En kötüsü hayatta olup da ayrý kalmak derdin.
Bir de her ikisini kaybedince büyüyeceksin derdin.
Gülerdim, sessizce sen gülümserdin.
Evet, kaybedince büyüyor insan ama en acý biçimde.
Yýllar geri çevrilmiyor. Sevdiklerin yuvadan uçuyor.
Onlar da yuvalarýnda ayný hatalarý yapýyor.
Desene baba bu hayat oyunu, gördün mü bak! Zaman deðiþmiþ.
Ben yanýndaydým, onlar yok.
Ardýmda sadece anýlarýmda býraktýðým yaþamým kalmýþ.
Þimdi diðer hayata baktýðýmda o da bir baba.
Sahip çýksaydý böyle olmazdý deðiþini hatýrlýyorum, geç de olsa baba.
Burada da haklýydýn. Adam gibi adamsýn baba.