Zaman geçer . Gün geçer. Ay geçer , yýl geçer. Özlenir küçük kiþisel tarihimizin kahramanlarý. En çok da çocuklukta kalanlarý...

Bir kokuydu belki bana bunlarý hissettiren. Yaz biterken , yazdan kalma bir koku. Rüzgarýn daðýttýðý , iliklerime kattýðý çocukluðumun kokusu.

Mahalledeyiz .Ben ve pek sevgili arkadaþlarým. Tek çocuk olmanýn -o yýllarda- can sýkýntýsýyla büyünler bilirler. Zira yalnýzlýk her yaþta zordur:) Çýkmaz sokaktaydý evimiz ve çýkmaz sokakta oturmanýn her türlü ayrýcalýðýný sonuna dek kullanýrdýk. Sokak bizim arka bahçemiz sayýlýrdý ne de olsa .Asfalt dökülmemiþti henüz. Çýkmazdý çünkü sokak...Ailelerimize göre belediyeden kaynaklanýyordu bu durum. Yerel seçim zamaný iþler deðiþebilirdi. Kaç yerel seçim geçti bilmem ama biz o taþlý çýkmaz sokakta büyüydük. Karayollarý olaydý mesele kalmazdý derdi büyükler yaz akþamý çekirdek çitleyip çaylarýný yudumlarlarken. Gerçi bir önemi yoktu bunun bizim için. Sýcak asfaltta çýplak ayak yürümenin zevki gelip geçiciydi. Oysa taþlý sokaðýmýz bizim maden ocaðýmýzdý.. Hatta arkeoloji bilimiyle ta o yaþta tanýþan bir nesil olmuþtuk bu sayede . Derine gömülmüþ büyük bir taþý çýkarmak , koca bir top dondurmadan keyifli gelirdi bize. Hele de bir gün önce yaðmur yaðmýþsa taþlarýn altýndan çýkan solucanlarýn büklüm büklüm halleri yok muydu...

Bahçemizde aðaçlar vardý . Elma aðacýndan kiraza salýncak kurmuþtu babam . Her sallanýþta patýr patýr dökülürdü çürük elmalar. Öðrenmiþtik saðlamlýk ve direnç arasýndaki iliþkiyi... Sallanýrdýk ve rüzgarla uçuþurdu sarý buklelerim. Gökyüzünü seyre dalardým. Daha çok küçüktüm bulutlarýn aslýnda birer hava boþluðu olduðunu öðrendiðimde ve evet bu benim ilk hayal kýrýklýðýmdý.

Bendim o...Ýçinde yaþýndan büyük telaþlarý olan çocuk. Bendim o kaçýþ planlarýnýn baþarýsýz aktivisti. Bendim o nasýl olduðumu anlayamadan büyüyen çocuk ve evet bendim o çocuk olma konusunda yetersiz kalan kiþi...Þimdiye gelmek istemiyorum . Orda bir yerlerde çocukluðum biliyorum....