Siyah bir kaðýt üzerinde gün aðarýyor
Keþke becerebilse aðarmayý!
Çýplak ayaklý öksüz çocuklar köprü altýnda
Keder yumaðý içinde ýþýk bekliyor
Mum eriyor, kar eriyor, çocuklar üþüyor
Karanlýk ve soðuk zindana düþüyor...

Parmaklarýnýn arasýndan soðuk bir rüzgar geçti! ..

Onlar, dudaklarýndan gülüþleri
Ellerinden oyuncaklarý alýnmýþ çocuklar
Titreyen bedenlerini gölgelerine sarýyorlar
Güneþleri çalýnmýþ üþüyorlar...

Siyah bir kaðýt üzerinde gün aðarýyor
Keþke aðarabilse ve keþke sabahý görebilse
Karanlýða savrulan sevinçleri! ..

Kül rengi sularýn içinde, ýslak bakýþlarýyla
Çýplak ayaklý çocuklar yürüyor
Anadan-babadan, vatandan yana hasretlik çeken
Zulmün tohumlarýyla büyüyen çocuklar...
Daha adlarýný öðrenemeden
Yarýnlarýna mezar taþý dikilmiþ çocuklar...

Ki onlar, aklýn sýðýnaðýnda hayata tutunmaya çalýþýyor! ..

Henüz bu dünyanýn iyiliklerine gözleri açýlmadý onlarýn
Ve henüz saçlarý uzayýp alýnlarýna düþmedi perçemleri
Kaðýt-kalem de tutmadý, çanta da taþýmadý elleri
Çakýl taþlarý üzerine serildi umutlarý...

Çiçek toplamak istedi çýplak ayaklý öksüz çocuklar
Ama, kulaklarýnda bombalar patladý
Oyun bahçesi istediler, üzerlerine ölüm yaðdý
Cehenneme fýrlatýldý masumiyetleri
Her bombayla delik-deþik oldu hayalleri
Kaybettikleri dünyalarýyla gömüldü onlar...

Çýplak ayaklý masum çocuklar...

Kim toplayabilir ki þimdi onlarýn ölüm tarlalarýna savrulan hayatlarýný
Ve hangi kelimeler anlatabilir ki onlarýn dertlerini...
Masumiyetlerine çarpan kayalarla
Üzerlerine atýlan bombalarla
Toplarla-tüfeklerle binlerce kez parçalandý düþleri...

Çýplak ayaklý öksüz çocuklar
Bir daha rüya göremeyecekler...


Rukiye Çelik/Ankara