Türkiye de yazarlýk "kendin çal kendin oyna" makamýndan bir parçadýr. Kendinden baþka kimseyi duymayanlarýn diyarýnda tabiatýn en güzel naðmelerini dillendirsen ne fayda! Bu sebeple biz gariban genç yazarlar için edebiyat, zaman aralýklý ruhsal orgazmdan baþka bir þey deðildir. Zira þu bizim yalan-evlerinin pardon "yayýn-evlerinin" tek derdi, aðaç artýklarýnda boy gösteren prestijli yazý cambazlarýndan kazanacaðý paradýr. Bu uðurda biz çulsuzlarýn sergilediði tüm edebi çýrpýnýþlar haybeyedir. Çünkü devrin altýn kuralý þudur: Paran ve insaný paraya götürecek yollarla iliþiðin yoksa deðersizsindir.
Ýyi bir yazar nice kitapçýnýn çok satanlar bölümünü kiralayabilmeli, nice kanala reklam verebilmeli, þu kaç adet basýldýðýný kimsenin bilmediði ilk basýmda yüz adet kitap basýp-bitirip hemen kitabýn köþesine ikinci basým ibaresini iliþtirebilmeli. He, bir de içerik meselesi var deðil mi? Aman onu kafana takma kimler yazar oldu bu ülkede sen mi olamayacaksýn güzel arkadaþým. Bizim iþimiz ambalajlarla. Hem bu diyarda hiç kimse yenilecek bir ürünün dahi içindekiler kýsmýný okumayý sevmez. O sebeple o kýsma fazla takýlma.
Unutma burada insanlar "nasýl edebiyat yaparým" ýn deðil "nasýl ebedi yatarým"ýn peþinde.