Onu görmek benim için bir tutku haline gelmiþti. Onu düþünmediðim an yoktu neredeyse. Yolda, evde, iþ yerinde hatta tuvalette bile onu düþünüyordum. Aþk bu olmalýydý. O ise benim farkýmda bile deðildi. Onun dikkatini çekmek için her þeyi yapmýþtým. Fakat o bana karþý çok ilgisizdi.

Onun yüzünden iþlerimi bile aksatmaya baþlamýþtým. Ona daha yakýn olmalýydým. Sonunda çözümü bulmuþtum. Bizim aramýza giren ayrýlýktý. Yakýn olmanýn aþký alevlendirdiðini okumuþtum yýllar önce okuduðum kitapta. Zaten baþka kitap da okumamýþtým. Bu özelliðim hayatýmýn her safhasýnda karþýma çýkýyordu. Benim tercihim hep tekler üzerineydi. Ben de baþkalarýnýn yanýnda tek ve vazgeçilmez olmalýydým. O yüzdendir ki tehlikeliydim aslýnda. Kimse bu durumun farkýnda deðildi tabi. Mesela, kardeþimin ölümü. Onun doðumundan sonra bana ilgi göstermemiþlerdi. Onu çok kýskanýyordum. Sonradan geldiði halde beni unutturmuþtu bizimkilere. Ben, sanki figüran gibi dolaþýyordum ortalýkta. Ha vardým, ha yoktum. Sonunda, dualarým kabul olmuþ, kardeþim ölüvermiþti aniden. Gerçi, biraz benim de yardýmým da olmuþtu ama… Sonuçta kurtulmuþtum ondan.

Gelelim bizimkiyle tanýþma hikâyemize. Ýlk gördüðüm gün, görür görmez çivilenmiþtim kaldýrýmda. Üzerinde su yeþili kýsa kaban vardý. Ona uyumlu bir kaþkol, altýnda vücudunun hatlarýný, bedeninin zarifliðini ortaya çýkaran kahverengi bir elbise ile çok uyumluydu. Hele bacaklarýnýn güzelliði. Gözleri ýþýl ýþýldý. Bakýþlarýna yansýmýþtý güzelliði. Gözleri, sanki okyanustu. Ve ben o okyanusa dalýp, bir daha çýkmamayý arzuluyordum. Hep gülümsüyordu. Her geçiþimde ona bakýyor, saçma sapan hareketlerle kendimi fark ettirmeye çalýþýyordum. Yapmadýðým þaklabanlýk kalmamýþtý. Yanýmdan geçenler bana bazen ters ters bakýyor, bazen de gülüyorlardý. Umurumda bile deðildi. Benim için sadece o vardý. Gerisi teferruattý.

Baþaracaktým. Bir gün o da bana âþýk olacaktý. Onunla el ele, göz göze dolaþacaktýk. Aþkta sabýr gerekti öncelikle. Sabretmem ve bu aþktan vaz geçmemem gerekiyordu. Aylar geçtikçe onu hep görmeye devam ediyordum. Haftada bir deðiþtiriyordu kýyafetlerini. Gülümsemesi hep aynýydý. Hep ayný yöne bakýyor fakat beni bir türlü görmüyordu. Görmesi için deðiþik bir þeyler yapmam gerekiyordu. Ýþlerim de aksamýþtý son zamanlarda. Çünkü onu görmeden duramadýðým için patron beni iþten atmýþtý. Dolayýsýyla amacýma ulaþmýþtým. Artýk akþama kadar onu görebilirdim. Sabahýn erken saatinden, gecenin geç saatlerine kadar onu doyasýya seyrediyordum. Bu çabam karþýsýnda duyarsýz kalmayacaktý. Eninde sonunda beni yüreðine kabul edecekti.

Yine o sabah, erkenden gelmiþtim onun yanýna. Gördüklerime inanamýyordum. O, beni aldatýyordu. Nasýl yapabilirdi? Aklým, mantýðým kabul etmiyordu. Yanýnda yakýþýklý bir erkek vardý. Uzun boyluydu, çok güzel giyinmiþti. Fakat beni rahatlatan, adamýn saçlarýna kýr düþmüþtü. Kendimle kýyasladýðýmda içim rahatlamýþtý. Ben, o adamdan daha genç ve yakýþýklýydým. En önemlisi de ben daha çok seviyordum onu. O adam daha yeni girmiþti hayatýna. Tedirgin eden ise onun yanýnda olmasýydý. Uzun süre seyrettim ikisini. O güne kadar fark etmediðim gerçek þimdi karþýmdaydý. Âþýk olduðum kadýnýn adama bakarken yüzündeki anlamlý bakýþýydý. Ellerine baktýðýmda gerçeði anladým. El ele tutuþmuþlardý. Sanki uçuyorlardý. Ýþte buna dayanamazdým. Kardeþini yastýkla öldüren ben, buna asla katlanamazdým.

Ya benim olacaktý, ya da topraðýn. Elimdeki balyozu kaldýrdýðým gibi yürüdüm üzerlerine. Þaþýrýp kalmalarýna bile zamanlarý olmamýþtý. Vitrinin camý tuzla buz olmuþtu. Elimdeki balyozu her ikisine birden vuruyordum. Hatta üzerlerine çýkýp tepiniyordum. O sýrada polis arabasýnýn sireniyle kendime geldim. Ýþim bitmiþti artýk. Bana ihanet eden bir kadýn benim için yok sayýlýrdý zaten. Ayrýlýrken son kez yüzüne baktým. Parçalanmýþ olduðu halde, yüz ifadesi yine deðiþmemiþti.” Elveda sevgilim “ dedim ayrýlýrken. Yine duymadý. O hala yanýnda parçalanmýþ manken adama bakýyordu.

Nermin Kaçar - BOLU