Yutkunduðumda boðazýmda hissettiðim yumru, gözlerimden yaþlarýn akmasýna neden oldu. Güçsüzlüðüme öfkelenerek yanaklarýmdan süzülen yaþlarý elimin tersiyle çabucak sildim. Daha fazla düþünemezdim, yoksa gözyaþlarýna boðulacaktým.
Sözde benim olan ama aslýnda bana ait hiçbir iz taþýmayan odanýn içinde gezdirdim bakýþlarýmý. Karþýmdaki duvarýn önünde elden düþme bir masa ve onunla pek de uyumlu olmayan eski bir sandalye, yýllar yýlý farklý pek çok ev görmüþ üç raflý bir kitaplýkla yan yana duruyordu. Duvarlada hiç resim yoktu. Buraya gelmeden önce kim olduðuma dair en ufak bir ize bile rastlnmýyordu. Yalnýzca bir sýðýnaktý bu oda benim için; acýdan,kötü bakýþlardan ve iðneleyici sözlerden kaçýp saklanabilceðim bir sýðýnak.
Neden buradaydým? Cevabý biliyordum. Tercihen deðil, mecburen buradaydým. Gidecek baþka yerim yoktu ve onlar da bana sýtlarýný dönemediler. Ne de olsa sahip olduðum tek ailemdi; ancak bundan dolayý onlara minnettar olamýyordum.
Yataðýmda doðruldum ve kendimi ev ödevime vermeye zorladým. Trigonometri kitabýma uzanýyordum ki aný bir acýyla irkildim. Bedenimde ki yaralarýn þimdiden bu kadar acýdýðýna inanamýyordum. Harkika! Demek bu hafta da uzun kollurla dolaþacaktým. Omzumda sýzlayan aðrý, o dehþet verici anlarý gözlerimin önüne getirdi. Çenemi sýkýp diþlerimi kenetlemeye yol açan, içimde yükselmekte olan öfkeyi hissettim yeniden. Derin bir nefes aldým ve hiçliðin o donuk varlýðýnýn beni sarmalamasýna müsaade ettim. Bu düþünceleri kafamdan atmak zorundaydým. O yüzden ödvlerime yoðunlaþmaya çalýþtým.
Hafifçe çalýnan kapý ile uyandým. Dirseklerimin üzeride kalkarak kararmakta olan odanýn içinde etrafý görmeye çalýþtým. Yaklaþýk bir sattir uyuyor olmalýydým; fakat uykuya nasýl daldýðýmý bile hatýrlamýyordum.
"Gelebilirsin sýla" dedim. Yerle bir edilmiþ özgünüme raðmen, samimi bir tonda konuþmaya gayret ediyordum. Bir eli kapý kolunu sýmsýký kavramýþken, o hizadan çok da yüksekte olmayan baþý göründü kapý aralýðýndan. Kocaman açýlmýþ kahverengi gözleri, benimkiyle buluþuncaya dek odada dolaþtý . Korkulacak bir þeyle karþýlaþmaktan tedirgin olduðu belliydi. Beni görünce rahatlayarak gülümsedi. Altý yaþýnda olmasýna raðmen oldukça olgun bir kýzdý.
" Akþam yemeði hazýr" dedi önüne bakarak.
Bana bu mesajý iletmekle görevlendirilmiþ olmaktan pek hoþnut olmadýðýný anladým.
"peki birazdan geliyorum"
Sýla'ya her þeyin yolunda olduðunu göstermek için gülümsemeye çalýþtým. O da diðer odadan gelen seslere doðru yürümeye baþladý. Bir yanda Leyla'nýn heyecan dolu sesi, bir yandan da masaya yerleþtirilen tabak ve kaselerin gürültüsü eþliðinde koridorda ilerlemeye baþladým. Bu tabloyu gören biri, halinden memnun tipik bir Türk ailesinin akþam yemeðine oturmak üzere olduðunu düþünürdü. Ancak ben adýmýmý odamdan dýþarý atar atmaz bu tablo deðiþti. Hava, varlýðýmý çarpýcý bir þekilde hatýrlatýrcasýna aðýrlaþmýþ, tablonun ahengi bir anda bozulmuþtu. Derin bir nefes daha çektim içime ve kendimi bunu da atlatabilceðime inandýrmaya çalýþtým. Yalnýzca diðer akþamlar gibi bir akþamdý bu da deðil mi? Ama zaten sorun da buydu..
Koridorda aðýr adýmlarla ilerledim ve ýþýðý yanan yemek odasýna ulaþtým. Tam eþiðine adýmýmý atmýþtým ki, midem bulanmaya baþladý. Bakýþlarým, olacaklarý önceden biliyormuþ gibi titreyen ellerime gitti. Fakat odaya girdiðimde fark edilmediðimi görünce rahatladým. Tam o anda bana doðru hýzla koþarken " Deniz!" diye haykýrdý Leyla. Eðildim ve kollarýmý açýp kucaðýma atlamasýný bekledim. Sýmsýký sarýlmýþtý boynuma. Aðrýyý hissettiðimde nefesim kesildi ve hafifçe inledim.
Bu masaya yalnýzca Leyla ve Sýla için oturuyordum. Daha küçüktüler ve evde bir tatsýzlýða þahit olmalarýný istemiyordum. Yemek boyunca Leyla bana yaptýðý resimleri gösterdi ve çok mutlu olduðu her halinden belliydi..
Bir an bir hayale kapýldým ve kendimi Leyla'nýn yerine koydum kkeþke þimdi onun gibi olsaydým dedim içimden; mutlu, huzurlu. Ama bunlar sadece bir hayaldi ve ben asla ezeli bir mutluluða eriþemeyecektim biliyordum. Yemeðimi bitirdikten sonra tabaðýmý alýp tezgaha koydum ve hiç konuþmadan yukarý odama çýktým. Ertesi gün okul vardý ve ben henüz trigonometri ödevimi bitirememiþtim. Bir an önce bitirip uyumak istiyordum. Birkaç saat'te olsa hiçbir þey düþünmeden uyumak..
Ödevim nihayet bitmiþti ve tek istediðim hemen uyumaktý. Çantamý hazýrladýktan sonra battaniyemi açarak yataðýma uzandým. Ve o an uyuduktan sonra bir daha uyanmamayý diledim.

DEVAMI GELECEK.