Sabah uyandýðým da perdelerin arasýndan süzülen güneþin o sýcak ýþýðýyla gözlerim kamaþmýþtý ve yataðýmda doðrulup saate baktým. Henüz banyo saatim gelmemiþti ama erken girmekte yarar vardý, bir an önce banyoya girdim. Vücudumda ki izler hala duruyordu ve su deðdikçe acýyordu. Banyodan çýktým, saçlarýmý taramak için tam yataðýma oturucaktým ki kapý çaldý, gelen Sýla'ydý.
"Kahvaltý hazýr annem seni çaðýrmamý söyledi"
" Tamam saçlarýmý kurutup gelicem"
Kapýyý kapatýp hýzlýca aþþaðýya indi ve annesine baðýrarak "gelecekmiþ" dedi.
Yengemin bana kýzmasýný istemedðim için hemen saçlarýmý tarayý kurutarak dolabýmdan uzun kollu bir tiþört alarak giyindim ve çýktým. Yemek odasýndan gelen kahkaha seslerini duyunca huzursuz oldum ve yere bakarak odaya girdim. Masaya oturduðumda kendimi görünmez bir insanmýþým gibi hissettim çünkü beni farketmedikleri ortadaydý. Kalkýp tabaðýma kahvaltýlýk birþeyler aldým ve hýzlýca yedim. Yengemin alttan alttan sinsice bakýþlarýna þahit olmamak imkansýzdý ve içten içe bir ürperti yayýlýyordu bedenime. Yemeðim bittiðince tabaðýmý kaldýrýp "ben çýkýyorum" dedim hýzlýca evden çýktým. Kapýyý kapattýðým da saatin daha erken olduðunu farkettim koþmaya gerek yok dedim kendi kendime. Yavaþ yavaþ yürüyordum, sokaktan geçen insanlarýn yüzlerine bakmamak için gayret gösteriyordum fakat buda bir yere kadardý. Etrafým edep nedir bilmeyen insanlarla doluydu ve ben bundan oldukça rahatsýzlanýyordum. Bir insan nasýl bu kadar utanmaz nasýl bu kadar rahat olabilirdi ki. Herþeye önyargýyla yaklaþan bu insanlar adeta benden nefret et diye haykýrýyorlardý. Onlarýn yerine ben utanýyordum. Ýnsanlar nerden buluyorlar ben üzgünken gülünecek þeyleri, bir yerde kampanya mý vardý da ben kaçýrmýþtým. Çünkü herkesin nerdeyse herkesin en yakýn arkadaþý vardý ve ben yalnýzdým. Bunlarý düþünürken otobüs duraðýna varmýþtým ve bir banka oturup otobüsü bekledim. Erken geldiðim için bekleyecektim biraz.
Yaklaþýk 15 dakika sonra otobüs geldi ve binerek okulun yolunu tuttum. Yakýþýklý erkeklerin yalnýzca güzel kýzlara baktýðý okula gidiyordum.. Okula vardýðýmda koridorda yere bakarak ilerliyordum, insanlar bu davranýþýmý ne kadar kötülesede biliyordum ki bu en doðrusuydu. Çünkü bu dünya da insanlarýn yüzüne bakarak yürürsen "senden hoþlanýyorum" anlamýna gelir. Yere bakarak yürüsen "kesin bir hata vardýr, kötü bir hata". Yere bakarak yürümek EDEP'TÝR. Ne kaybedersin ki yere baksan en fazla sevap kazanýrsýn. Ama insanlar bilmiyorlar, canlarý saðolsun. Koridorda dolabýma geldim ve ders kitaplarýmý alýp sýnýfa doðru yürüdüm. Sýnýfa geldiðim de en ön sýraya oturup hocanýn gelmesini bekledim sessizce. Öðrenciler sýnýfta koþuþturuyorlar, birbirlerine tebeþir atýyorlardý. Dersin hocasý geldiðin de herkes sýrasýna geçmiþ sýnýf sessiz olmuþtu. Sýnýfta tek oturan bir tek ben vardým. Benim yanýma oturmak isteyen yoktu bende istemiyordum zaten. Ama ne kadar düþünsemde onlara bi kötülüðüm olmamýþtý, neydi bu nefret? Yine mi önyargý? Ahh tabi onlarda bir huy olmuþtu önyargý. Ders edebiyattý ve benim en sevdiðim derslerden biriydi. Hocanýn harika bir Türkçesi vardý en tembel öðrenci bile bu derste susuyor hocayý dinliyordu. 40 dakika sonra notlarýmý tutmuþ, dersi gayet iyi anlamýþ bir þekilde çýktým sýnýftan, bir sonraki ders boþtu ve benim okulun dergisi için yapýlan hazýrlýklara bakmam gerekiyordu. Okulumuzun bir dergisi vardý her ay düzenli olarak çýkarýlýyor ve bütün öðrencilere daðýtýlýyordu. Öðretmenler bu iþte editör olarak beni seçmiþlerdi, sorumluluðum iyice artmýþtý, kimse bana fikrimi sormamýþtý. Gerçi benim fikrim hiç sorulmazdý ki.. Dergi için basýn sýnýfýna gittiðimde fotoðraflarýn hazýr olmadýðýný gördüm, acil bir þekilde fotoðrafa ihtiyacýmýz vardý ve profesyonel bir fotoðraçý tutmak için zamanýmýz yoktu. Bu durumu hocaya bildirmek için öðretmenler masasýna gittim ve tam "fotoðraflar eksik" diyecektim ki arkalardan bir erkek sesi duyuldu, þaþýrmýþtým.
"Ben fotoðraçý olurum" dedi. Daha önce hiç görmemiþtim bu çocuðu.
Hoca: " Daha önce böyle bir deneyimin oldu mu?" diye sordu.
" Evet, yani sürekli olarak fotoðraf çekiyorum" dedi.
" Peki, tamam bu seferlik sen yap" dedi.
Çocuk bana bakarak "Harika! umarým iyi anlaþýrýz" dedi.
Umursamaz bir tavýrla " umarým" diyerek geçiþtirdim. Diðer öðrencilere bakmak için ayrýldým oradan. Nereden çýkmýþtý bu çocuk? Daha önce hiç görmemiþtim gerçekten.
Ders bitmiþti, sýnýftan çýkýp dolabýma doðru ilerliyordum ki arkamdan "Deniz" diye seslenildiðini duydum. Arkama tam döndüðümde o çocuk ani bir frenle burnumun tam dibinde durmuþtu. Çok yakýndýk, Göz göze gelmiþtik, ayýrmadý gözleri, ayýramadým. Ýstedim ama olmadý. Baktý, baktým. Kalbim sanki yerinden çýkacakmýþ gibi atýyordu, ilk kez böyle oluyordum, olmamalýydým. Hemen gözlerimi çevirdim ve o da geri çekildi.
" ýý þey diycektim ki yani çýkýþta iþin yoksa fotoðraflar hakkýnda konuþmak için bir kafeye gidelim mi?"
" Hayýr olmaz. Eve gidicem hemen okulda konuþuruz." dedim ve ayrýldým oradan. Ýçimde garip bir duygu vardý böyle sanki içimde ki ölü kelebekler birden canlanmýþtý. Mutluydum.. Ýstemsizce yüzümde bir tebessüm oluþmuþtu..
Okul sonunda bitmiþti, beremi takýp okuldan ayrýldým. Yavaþ adýmlarla duraða ilerliyordum, normalde aklýma hep birþeyler gelirdi ama ben o çocuðu düþünüyordum. Rahatsýzdým bu durumdan, onu düþünmek istemiyordum. Adýný bile bilmediðim birisini düþünmek istemiyordum.. Otobüs geldiðinde hemen binerek eve gittim. Eve adýmýmý atarken sanki kendimi cehenneme býrakýyormuþum gibi hissettim. Cehennem olmasa da onun gibi bir þeydi bu ev benim için. Hergün eziyetler çektiðim bir ev. Karným aç deðildi ve direk odama çýktým. Uykum vardý, hemde fazlasýyla hemen uyumak istedim. Birkaç saat sonra kalkar ödevlerimi yaparým diye planladým ve derin bir uykuya daldým hemen. Uykuyu seven bir insan için küçük bir göz kýrpýntýsý bile yeter.. Derin bir uykuya daldým,huzurlu, mutlu bir uyku.. Uyandýðým da saat 8'di. Gözlerim yarý açýk bir þekilde doðruldum ve yüzümü yýkamak için banyoya gittim. Aynaya baktýðým da gördüðüm rüya geldi aklýma. Ne görmüþtüm ben? Yarým yamalak hatýrlýyordum ve yarýsýnda da o çocuk vardý. Rüyam da adý Mustafa'ydý. Mustafa. Güzel bir isimdi ama acaba ismi gerçekten Mustafa mýydý? Dahasý ben neden o çocuðu rüyamda görmüþtüm? Hayýr düþündüðüm þey olamazdý..