kaleme küstüm kendimi kustum bir sabah
kaðýda kustum kendi ada''mý keþfettim kusmuktan
kusursuz kusmuðumun
kokusu gelmiyor insanýn kendisine
ne acý!
gerçekten leþ gibi mi kokuyorum?

kaderin nefesiyle doldurdum yelkenimi
güneþ gittiydi ya hani senin peþinden
bak yine yaðmur...

yankýyý duymazsa neden küser akþamsefalar?

bak! bu damla!
bu da!
aka aka varacaðýz
varýlacak son noktaya...
damlaya damlaya
ne ak ne kara...

ben çok mu benim?
kayýp eþya bürosunda
binyüzkýrküçüncü kalemim
eðildim iki kat huzurunmda
kalk aþaðýlýk adam
krallara layýk karþýla
kendini bu sofrada!

sayýk kafayla ne güzel sayýklýyor insan kýrkayak!
alevlerim þeffaf bak!
yaramýn etrafýnda ýþýltýlý bir hare
dikenli tacýmý getirin!

ölümün dikim ayý ne zamandý?
kuþku tohumlarý kuruttum geçen yazdan
ölüm dikmeliyiz kýrkayak
çünkü ölüm
baharda dirilir

ne vardý þimdi aðýrlayacak gözyaþlarýný?
ne vardý aðlayacak çocuk?
bak beni de aðlattýn.
iki saatte üç ölü geçti yanýmdan
hava da bi soðuk, bi soðuk
ama ölüler üþümezler kýrkayak.

açlýðýmý doyuramadan gideceðim
açlýðýmý nasýl öldüreceðim?

sayýklamýþým yine...
off...ne çok günah ayýklamýþým!