Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde;
Memleketin birinde, sanmayýn sakýn Çin'de.
Ýpek saçlý, güzel mi güzel bir kýz yaþardý,
Ýsterse gölleri geçer, daðlarý aþardý.
Ýnce bilekliðinde vardý dört, beþ boncuðu;
Üzgün olanýn yanýnda alýrdý soluðu.
Ona oralarda Boncuklu diyordu herkes;
Bazen kulaðýnda duyuyordu çaðýran ses.
Bir gün, gitmek üzere, gözlerini kapattý,
Yine "Geç kalma." diye iþitmiþti fýsýltý.
Gözlerini açtý, selâm verdi, evde biri,
Ayaktaydý, dedi: "Hoþ geldin, gelsene beri."
Karanlýktý dünyasý, gözleri görmüyordu.
Boncuklu ise: "Nedir isteðin?" diye sordu.
Ýçi ferahlamýþ, umutlanmýþ insan gibi
Biricik arzusunu anlattý ev sahibi.
"Isýnýyormuþ gündüz onunla bütün dünya,
Gökyüzünden hayat veriyormuþ her canlýya.
Var mý güneþin ýþýðýnda, cisminde gizem?
Bir kerecik olsun, ama ben de onu görsem..."
Þaþakalmýþtý Boncuklu bunlarý duyunca,
O sýrada içeri girdi bir karý koca.
Selâm sabahtan sonra, dediler: "Yola çýktýk
Geçen hafta, hep yürüdük, dinlenmedik sýk sýk.
Þimdiye dek yuvamýzda geçinip gitsek de,
Sýkýntýdayýz, yaþýyoruz Çatýsýz Ev'de."
"Çatýsýz kalmýþ diye hayret etmeyin sakýn."
Deyiverdi erkek. "Hep yaptým, ama yel çýksýn,
Güçlü esiyor, uçuruyor onu çabucak;
Bu gidiþle tavan üstümüze yýkýlacak.
Duyduk, sorulara cevap alýrmýþ her sefer,
Size, buraya akýl danýþmaya gelenler."
Ev sahibi ise öyle düþününce biraz,
Söze baþladý: "Çatý dayanýklýysa uçmaz.
Hep acele etmiþsin yaparken sen bu iþi,
Doðru dürüst olsun tahtalarýn diziliþi."
Ne lazýmsa öðrendi, teþekkür edip hemen,
Yola çýktý karý koca vakit kaybetmeden.
Þimdi de Boncuklu sordu: "Hüzünlüsün, niçin?
Güneþi nasýl göreceðini bilmez misin?"
Azýcýk ümidi olan istemez avuntu,
Sessizliðini bozdu ev sahibi, konuþtu:
"Çok uzaklarda, Alçak Yüksek Dað'da kaya var.
Üzerine, Lâcivert Kaya'ya týrmananlar,
Günün bir saatinde güneþi görür, ancak,
Benim gibiler oraya nasýl ulaþacak?"
Tuttu onu Boncuklu hiç beklemeden fazla,
Gözlerini kapattý, geç kalamazdý asla.
Sonra, Alçak Yüksek Dað'da gözlerini açtý;
Çýktýlar Lâcivert Kaya'ya, leopar kaçtý.
Sýcak güneþe yüzlerini döndüler artýk;
Birden deðil, yavaþ yavaþ daðýldý karanlýk.
Gördü ev sahibi gökyüzünü þimdi kendi,
Bembeyaz bulutlarla güneþi çok beðendi.
Anladý bunu, gözleri oldu dolu dolu,
Yardým ettiði için pek memnundu Boncuklu...

Elinde kitap tutan þeker kattý aþýna!
Gökten üç elma düþtü insanlarýn baþýna.



Bayse Hatipoðlu