Bir fýsýltý

“Ey koca çýnar; yazdan, kýþtan
Olmadý bahardan
Ýnce ince yaðan beyaz kardan
Dalýna küsen yapraktan
Yardan, Yaradan’dan, haberin var mý?

Yurdunun taþýndan, topraðýndan
Genetiði bozulan aþýndan, ekmeðinden
Yaðmurunu esirgeyen bulutundan
Barajýnda tükenen suyundan
Küle dönen ormanýndan, karadutundan
Kara gözlü ceylanýndan, haberin var mý?

Sýfýrýn altýnda buz tutan yürekten
Kendi topraðýnda öldürülen candan
Açlýktan nefesi kokan çocuktan
Her gün vurulan, zulme uðrayan
Hiçe sayýlan, kan kusan kadýndan
Yardýma muhtaç zavallýdan, haberin var mý?”

kulaðýmý týrmalýyor...

Duyduklarým yüreðime ses oluyor
Ve diyor ki:

Olmasýn köþkümüz, sarayýmýz
Yeter ki, inmesin gökten bayraðýmýz
Dört duvarlý bir kare kutu yeter bize
Herkesin karný tok, sýrtý pek olsun
Gün görsün, güneþ görsün
Kanatsýz kuþ gibi yerde sürünmesin
Bir hiç uðruna günahsýzlar ölmesin...

Huzur ne demek, mutluluk ne demek
Biraz da açlýðý bilen görsün
Kaldýrsýn eðik baþýný fukara
Onurlansýn, varlýðýyla gurur duysun
Duldasý olsun baþýnýn üstünde
Bayram etsin aç karný tutarken eli kaþýk

Atlayýp geçsin uçurumlardan hýzla
Büklümsüz yollar serilsin ayaklarýna
Diken olup batmasýn gül ellerine...

Ve sonra müjdeler verilsin:

Dünya iyilikle yýkandý
Kalplerde kötülük, beyinlerde bencillik kalmadý
Savaþlar tükendi, analar barýþ doðurdu
Yüryüzünde, gökyüzünde
Ne barut kokusu, ne silah sesi var artýk!..

Bombalar, dinamitler topraða gömüldü
Mücevher fýþkýrýyor yerden
Yýldýz yaðýyor gökten
Düþmanlýk bitti, özgürlüðe merdiven kuruldu
Kardeþlik ve dostluk dörtnala koþuyor!..

Ölüm yok, zulüm yok, korku kalmadý gözlerde
Çocuklar öksüz ve yetim büyümeyecek
Gözyaþýnda boðulmayacak analar-babalar
Herkes eþitlendi, açlýktan ölmeyecek çocuklar
Donmayacak kimse sýfýrýn altýnda
Huzur ve barýþla çalkalanacak dünya
Günahsýz ölümler sonlanacak
Varlýkla yokluk arasýndaki kaygýlar tükenecek
Vicdanlar zemzemle yýkanacak
Duyuyor musun ey dünya?..
Gözünden gözlüðü
Kulaðýndan týkacý çýkar da bak etrafýna
Neler oluyor neler...

Rukiye Çelik
Ankara Ocak 2015