Bir kaç ay önce ailecek bir karar almýþtýk. Bu kararýmýzý da aynen uygulamaya baþladýk. "Aile Kitap Okuma Saati" yapýyoruz. Her gün akþam yemeðini yedikten sonra televizyonu kapatýyoruz. Telefonlarý kapatýyoruz. Bilgisayarlarý kapatýyoruz. Yani kýsaca bizi, 2 saat rahatsýz edecek teknoloji araçlarýndan ne varsa onu kapatýyoruz.
Çocuklar önce ödevlerini yapýyorlar. Takýldýklarý yerlerde bazen bize de soruyorlar. Biz de elimizden geldiði kadar yardým etmeye çalýþýyoruz. Sonra yaklaþýk 1 veya 1,5 saat kitap okuma faslý baþlýyor. Ailedeki tüm fertler, eline bir kitap alýyor. Tabii genelde roman türü oluyor bu kitaplar. Ben, daha çok siyasi kitaplar sevdiðimden onlarý okuyorum. Ama güzel bir roman olursa da hiç yok demiyorum.
Çocuklar, önce "üff!" "püff!" dediler. Ama bir kaç gün sonra ýsrarlý ve kararlý olduðumuzu görünce pes ettiler ve iþin tadýný almaya baþladýlar. Birinci ayýn sonunda baktýk ki çocuklar kendi harçlýklarýndan kitap almaya baþladýlar. Oðlum, Dan Brown'un "Cehennem" adlý kitabýný, kýzým da Stephenie Meyer'in "Alacakaranlýk"adlý kitabýný aldý. Anne ve babalarý olarak biz, bu duruma çok sevindik.
Tabii alýnan kitaplarý kendi aramýzda deðiþerek hepsini okuyorduk. Çocuklarýn bir þanslý yönü de benim çok geniþ bir kütüphaneye sahip olmamdý. Yukarýdaki odamda 2000 taneden fazla kitap vardý. Ve çocuklar bu kitaplara artýk dokunuyor ve onlarý alýp okuyorlardý.
Okumakla da kalmýyorduk. Kitap okuma süremiz bitince okuduðumuz bölümler hakkýnda yorum yapýyorduk. Özellikle çocuklardan kendi düþüncelerini istiyordum. Onlar da düþüncelerini aktarýyorlardý. "Þurasý bana göre böyle olmalýydý", "Burada roman kahramaný en doðrusunu yaptý", "Bu bölümde þu mesaj veriliyor"...
Ýkinci üçüncü ay sonunda çocuklarda gözle görülür bir farklýlýk, deðiþiklik olmaya baþladý. Konuþmalarý deðiþti. Sözlerin arasýnda "Baba, bak þu kitaptaki gibi böyle olsaydý daha iyi olurdu.", "Ya anne, sen de þu romandaki anne gibi yapýyorsun", "Son okuduðum kitapta yazar çok güzel bir cümle kurmuþ. Bize hayatý öðretiyor..." diyorlardý...
Farklýlýk okul ders notlarýna da yansýdý. Ýlk sýnavlardaki notlar kendiliðinden yükseliverdi. Özellikle oðlan, ilk sýnavlarda 5 zayýf getirmiþti. Hem de çok düþük notlar almýþtý. Ama bu uygulamayý baþlattýktan sonra notlarý yüzde yüz arttý. Ýkinci sýnav notlarý hep yüksek oldu. Bu durum da çocuklarýn kendine olan güvenlerini artýrdý. Demek ki isteyince oluyormuþ. Demek ki gerçekten çalýþýlýrsa insan baþarýyormuþ.
Çocuklar buradan þu dersi çýkardý. Günümüzde teknolojik aletleri gerektiðinde ve ihtiyacý doðrultusunda kullanmak gerek. Ýnsan, bu teknolojik ürünlerin esiri olmamalý. Onlarý elbette ki kullanmalý... Bir telefonu, bir bilgisayarý mutlaka kullanmalý... Ama kölesi olmamalý... Bilinçli, sýnýrlý ve gereðinden fazla olmamak þartýyla kullanmalý...
Buradan hareket ederek þu sonuca varabiliriz. Her aile iþin bilincine varýrsa, teknolojik ürünleri çocuklarýna sýnýrlý olarak ve sadece ihtiyaçlarý gereðinde kullandýrýrlarsa doðru ve güzel olur. Hayat, o zaman çileye dönmez. Aile fertleri arasýnda iletiþim kopmaz. Sevgi baðlarý daha da artar.
Ne olursa olsun aile olarak kendinize bir kitap okuma saati ayýrýn. Býkmadan, usanmadan bu formülü uygulayýn...
Hiç piþman olmazsýnýz...
Çok þeyin deðiþtiðini günler, aylar sonra göreceksiniz.
Yeter ki sabýrla devam etmesini bilin... Ve aldýðýnýz karardan asla vazgeçmeyin...
Kitap dünyasýný evinizde oluþturun...
Unutmayýnýz ki hayatta insanýn en yakýn dostlarý kitaplardýr...
Kitapsýz kalmayýnýz...