Onu en son gördüðümde bir aðustos ayý idi. Mahalledeki minik marketinin önüne oturmuþ hiç vaz geçmediði, vaz geçemediði sigarasýný çekiyordu içine.
     Durgundu. Sessizdi. Müþterilerinin vefasýzlýðýndan yakýnýyordu. “ Mahallelinin ihtiyacý için açtým burayý. Ama onlar lükse koþuyor. Büyük marketlerden alýþ veriþ yapýyor. Borca olursa bana, peþin olursa markete koþuyorlar. Bu da desteklemek deðil ki esnafý” diyordu.
     Ahmet Kanmaz’dan bahsediyorum. Benim eniþtemden. Dünyanýn en vefalý, en iyi insanlarýndan biriydi belki. Hiç kimseyi üzmez, hiç kimseyi kýrmazdý. Hele çocuklarý çok severdi. Belki de en iyi müþterileri onlar idi. “En saðlam müþterilerim” diyordu onlar için.
     Üniversiteyi son sýnýftan terk etmiþti. Tek bir dersi vardý. Hocayla takýþtýðý için bir türlü alamamýþtý diplomasýný. Umurunda da olmamýþtý gerçi. Doyasýya yaþamýþtý gençliðini. Dünyaya doymuþtu iyice. Yemiþ, içmiþ, gezmiþti.
     Tek derdi sigara idi. Daha çocuk yaþlarda alýþtýðý sigarayý ömrünün son anýna kadar býrakmamýþtý. Tabii sigaranýn en iyi dostu da alkoldü. Ýçmeyi de seviyordu Kanmaz. Sohbeti çok derin olurdu. Gün görmüþ, geçirmiþ biri olduðundan herkes severdi onu.
     Her þeyden taviz verirdi de sigaradan, alkolden asla geçemezdi. Güzel içerdi doðrusu. Elindeki sigara tanesini incitmezdi. Kibar tutardý onu parmaklarýnýn arasýnda. Rakýya bayýlýrdý daha ziyade. Bira hamallýktý onun için. Ama arada bir onu da gücendirmezdi. Fýndýk fýstýkla yarenlik kurardý bazen.
     Yalnýzdý. Yaþý da ilerlemiþti. Yalnýzlýk canýna tak etmiþti artýk. Çünkü o, Allah’a mahsustu. Yalnýz yapamýyordu insan. Bir dosta, bir arkadaþa, bir eþe ihtiyaç vardý. Dört duvar arasýnda derdini dökecek, konuþacak, hasbihal edecek birini arardý insan. Yalnýz yapamazdý çünkü.
     Kader bu. Çýktý, Maðusa’ya geldi bir gün. Diyeceksiniz Kadirli nere, Maðusa nere? Arada kilometreler, denizler var. Ama yazýlmýþsa kaderde ne gelir baþa.? Olacaðýn önüne geçilmez.
     “Allah’ýn emri peygamberin kabri” dedi. Ýstedi bizim bacýyý. Kardeþimiz de kendine bir eþten ziyade iyi bir arkadaþ arýyordu. “Münasip” dedi. Çünkü kibar, saygýlý biriydi. Kadýnýn deðerini bilirdi.
     Kýsa sürede gelin gitti bizim kardeþ, duvaðýyla, gelinliðiyle, Kýbrýs’tan Kadirli’ye. Belki bir çoðunuz adýný bile duymamýþsýnýzdýr buranýn. Önce Adana’ya baðlýydý. Þimdilerde Osmaniye’nin en büyük ilçesi. Çukurova’nýn küçük Paris’i deniliyordu. Kýsmetten öteye yol gitmezmiþ.
     Sekiz sene birlikte mutlu, huzurlu bir yaþam sürdüler. Gerçi arada bir kavgalarý da olmuyor deðildi. Ama alýþkanlýk, sevgi her þeyi birbirine baðlýyordu. Hayat arkadaþý olmuþlardý birbirlerine.
     Her vardýðýmýzda Ahmet Bey, ayrý bir ilgi gösteriyordu bize. Çocuklarýmýzý çok seviyordu. Çünkü kader onlara bu duyguyu, bu sevgiyi de çok görmüþtü. Dört duvar arasýnda iki kader mahkumu bir çocuða da sahip olamadýlar maalesef.
     Geçen Þubat ayýnda ansýzýn bir telefon. “Gel” diyordu bizim bacý. “Durum kötü. Ahmet çok hasta”
     Hemen koþtum yanlarýna belki bir faydam dokunur diye. Ama ne çare. Onmaz hastalýk kimi affetmiþ ki bizim Ahmet Kanmaz’ý affetsin. Yapýþmýþ yakasýna. Býrakmýyor bir türlü.
     Ýçeri girdiðimde þok oldum. Gördüðüm kiþi Ahmet Bey deðildi sanki. Bambaþka biriydi. Neredeydi O heybetli, iri adam? O, kibar, nazik görünüþlü beyefendi adam?
     Güldü beni görünce. Nedendir bilmem “Niye zahmet ettin kardeþ? Benim bir þeyim yok. Akdeniz hastalýðý imiþ. Mikrobikmiþ. Bir iki hafta sonra düzelecekmiþ.” diyordu.
     Sanki biliyordu da bilmemezlikten geliyordu. Erimiþ, bitmiþti adeta. Göz yaþlarýma hakim olamamýþtým. Teselli etmeye çalýþtým. “Sana bir þey olmaz abi. Üç gün sonra hep beraber yaylaya çýkar, gezeriz.” demiþtim. Ama bu dediklerime kendim de inanmamýþtým
     O halde dahi, Kanmaz, “ah bir cigara!” diyordu. “Doktor yasak etti. Arada bir almak istiyorum. Ama haným kýzýyor. Bir þey olmaz. Ne olur bir tane içeyim” diyordu.
     “Ýçersin” diyordum. “Hele bir saðlýðýna kavuþ. Kendini topla. Her þeyi yaparýz” demiþtim.
     Oysa doktor on gün dahi biçmemiþti kalan ömrüne. “Her þeye hazýrlýklý olun” demiþti.
     Zavallý kardeþim periþandý. Kaderine kahrediyordu. Huzura kavuþmuþken, mutluluðu yakalamýþken, onu da bulmadan ellerinden kaçýrýyordu.
     Hele Pembe Haným. Zavallý kadýn. Her gün kardeþinin dizleri dibindeydi. Aðlýyor, aðlýyordu. Kaderine kahrediyordu belki. Çünkü daha birkaç ay evvel eþini kaybetmiþti. Bu ikinci acýya nasýl dayanacaktý? Dayanamýyordu iþte. Periþan oluyordu. Kardeþi eridikçe mum gibi kendi de kahroluyordu.
     Yeðeni Eyüp de her gün dayýsýnýn yanýbaþýndaydý. Bir eksiðini býrakmýyor, dayýsýnýn bir dediðini iki etmiyordu. Doktorlar, hastabakýcýlar, hizmetliler eksik edilmiyordu. En çok sevdikleri dayýlarýna karþý, son görevlerini yerine getirmek istiyorlardý. Onun yanýnda belli etmemeye çalýþýyorlar; ama dýþarý çýkýnca da gözlerinden boþanýrcasýna yaþlarý tutamýyorlardý.
     Ben, helalleþip dönmek zorundaydým. Burada görevimden daha fazla ayrýlamadým. Ýznim bitmiþti. Her telefonda büyük bir korkuyla irkildim. Rüyalarýma giriyordu hep. O hali hiç gözlerimin önünden gitmiyordu. “Görmeseydim keþke” diyordum.
     Oysa yýllardýr hep o yakýþýklý, beyefendi yüzüyle hatýrlýyordum. Þimdi ise o günleri hiç yaþamamýþ gibi hep son anda gördüðüm yüzü geliyor gözlerimin önüne. Sanki hep böyle yaþamýþ, hep böyle görmüþ gibi, son hali gözlerimin önünden gitmiyor.
     Ve nihayet, o acý an, o kötü haber geldi. Ahmet Kanmaz’ý katbetmiþtik. Telefondaki ses, üzgün, aðlamaklý ve durgundu. “Maalesef bu gün kaybettik. Topraða verdik” diyordu.
     Hiçbir þey diyemedim. Yutkunmak istedim, yutkunamadým. Sadece sustum. Gözlerimden yaþlar aktý. Hýçkýramadým. Ama yüreðimden bir þeyler gitti. Kalbimin bulunduðu bölgede bir yanma hissettim. Tarif edemeyeceðim bir acý geldi içimden. Aðlayamýyordum ama gözlerimden yaþlar, süzülerek aðzýma kadar iniyordu.
     “Allah Rahmet eylesin” diyebildim.
     Ve o gündür bu gündür, ne alkole; ne de sigaraya sýcak bakýyorum? Zaten sigara alýþkanlýðým yoktu? Bundan böyle aðzýma dahi almayacaðýma dair söz verdim.
     Çünkü dað gibi bir adamý devirmiþti. Onu acýmasýzca aramýzdan alýp götürmüþtü. Sevenlerini dört duvar arasýnda yapayalnýz býrakmýþtý.
     Dün sigara içmeme günüydü. Ýçimden bunlar geçti. Sigaranýn zararlarýný paylaþmak istedim. Sigara kötü. Çünkü sizi sevdiklerinizden ayýrýyor.
     Siz hala sigara mý içiyorsunuz? Ben artýk içmiyorum. Çünkü sevdiklerimden ayrýlmak istemiyorum.