Gecenin 12'si. Tir tir titriyorum. Hem de ne titreme. Sanki Sibirya soðuklarýnda kalmýþým. Sanki, kar, dizlerime kadar dolmuþ ve ben de bu karlarý küreksiz, ellerimle kürüyorum... Battaniye, yorgan da fayda etmiyor. Ýkinci battaniye, ikinci yorgan örtülüyor üzerime... Ben, hala Sibirya soðuklarýndayým. Adeta bir daðýn doruk noktasýnda tek baþýma kalmýþým...
Aðlamak istiyorum ve bu istek hiç de uzak durmuyor benden. Çocuk gibi aðlamaya baþlýyorum. Çaresiz hissediyorum kendimi. Eþim ve çocuklarým etrafýmda pervane kesiliyor. Dönüp duruyorlar çevremde "Bir isteðim var mý, bir þey yapabilir miyiz" diye... Ama nafile. Hiç bir þey gidermiyor bu soðukluðu... Eþim, "Senin ateþin var" diyor. Banyoya girmemi istiyor. Her zamanki gibi karþý çýkýp ona takýlýyorum. "Sen, 6 ay fazla okuyup da neden doktor olmadýn sanki?" diye. O bu espiriyi çok iyi biliyor...

Andýrýn'da anlatýlýr bu hikaye: "Bir dað köyüne bir kaymakam gitmiþ. Ormanlýk bir dað köyü. Tabii oralarda en kral yetkili, ormancý. Ormancýlarýn bu kesimlerde her dediði adeta ferman hükmündeymiþ. Ve kaymakam baþlamýþ anlatmaya... "Vatanýmýza, deðerlerimize, milli kültürümüze sahip çýkalým... Birbirimize mutlaka yardým edelim. Böylesi yerlerde bu þart. Önce kendinize güvenin, sonra devlete... Birlik ve beraberlik içinde olun..." Konuþma sürdükçe sürmüþ. Oradakiler, belki de ilk defa böyle güzel sözcükler, cümleler ve kendilerine hitap eden, kendilerini adam yerine alan biriyle karþýlaþmýþ. Yaþlý bir kadýn dayanamamýþ: "Vah oðlum! Maþallah ne güzel de konuþuyorsun. 6 ay daha fazla okuyup da bir ormancý olsaydýn daha iyi deðil miydi..."
Kadýn, ömründe en yetkili kiþi ormancýyý bilmiþ, tanýmýþ, kaymakam da kim oluyor ona göre...
Banyoya zorla sokuyor haným beni... Ama boþ yere... Üþümem geçmiyor... Aksine daha da artýyor. Artýk aðlamalarým çýðlýk derecesine yükseliyor...
Haným, zorluyor ve beni güç de olsa arabaya atýyor. Ver elini Gazimaðusa Hastanesi... O yol hiç bitmiyor. Dýþarýsý soðuktan daha soðuk... Anlatýlmýyor... Yaþamak gerek o aný...
Ve hastanedeyim. Ben, arabadan hemen aþaðýya iniyorum. Ýki büklüm, ellerim kucaklarýmda birbirleriyle kenetlenmiþ... Hastanedeki görevliler beni o halde görünce hemen koþuyorlar. Tabii tanýyanlar da var aralarýnda beni...
Ýlgi oldukça büyük... Tüm kapýlar sonuna kadar açýlýyor adeta... Hemþireler koþuyor, "Donuyorum, beni ýsýtýn diyorum..." Fakat, kat kat giyinmiþim... Kazak, ceket, palto ve bir battaniye...
Bir hemþire "Hocam bu ne hal?" diye soruyor. Geçmiþte, hemþirelik okulunda edebiyat hocalýðý yapmýþtým. Oradan çýkarýyorum bu hemþireyi... Ýçten ve samimi davranýyor. Ben, onlara hep "Beyaz Melekler" demiþimdir. Çünkü sevgileri, þefkatleri hep bir melek derecesinde oluyor hastalara...
Ateþim ve tansiyonum ölçülüyor. “Korkulacak büyük bir þey yok” deniyor. Hemþire "Size bir Voltaren diyazem yapacaðýz" diyor. Aman Allahým! Beni hafakanlar boðuyor bunu duyunca. Bu, benim için en kötü an... Çünkü hayatta en dayanamadýðým ve en korktuðum þey iðne yemektir. Ve hemþire haným iðneyi kalçadan salýyor: "Anaaaaaaaaaa!..." Ortalýðý bir kaplama alýyor. "Acýdý, acýdý!" diye baðýrýyorum. Hemþire, "Ama hocam, elim çok hafiftir" diyor. Ah O bir bilse benim ne kadar korkak olduðumu... Hafifliðin yanýmda bir hiç olduðunu...
Ama iðneden sonra yaklaþýk 5 dakika sonra rahatlýyorum. Biraz kendimden geçiyorum. Yarým saat kadar orada uyuyup kalýyorum. Terler içinde kalmýþým. Doktor Hanýmýn gelip "Þimdi nasýlsýnýz?" demesiyle kendime geliyorum. "Ýyiyim, rahatladým" diyorum. "O zaman, sizi býrakayým. Yarýn, geçmezse bir polikliniðe gidin" diyor.
Herkese teþekkür edip evin yolunu tutuyoruz hanýmla. Bu arada, yerinde bir uygulamayla acil tarafýna hastadan baþka hiç kimseyi almýyorlar. Bu sayede doktorlar çok daha rahat çalýþýyorlar...
Allah, tüm doktorlarýmýzý ve hemþirelerimizi baþýmýzdan eksik etmesin...
Saðlýk her þeyden önemli...
Lütfen kendinize dikkat edin. Önce kendi doktorunuz kendiniz olun...