Küçüktüm.Hedeflerim küçüktü.Daha çok baþkalarýnýn hedefleriydi.Mesela ne olmak istiyorsun diye sorduklarýnda asker diyordum.Çünkü büyük bir tutkuyla ruhumda savaþ aþký taþýyordum.Küçük asker oyuncaklarým vardý.Ýki kalemi birbiriyle dövüþtürürdüm en basiti.Hatta uzunca bir zamanýmý okey taþlarýný renklerine göre farklý devletler kabul edip savaþtýrmakla geçirdim.Tabi bu bahsettiðim kendimi hatýrladýðým zamanlardý.
Biraz büyüdüm.Artýk sistemin çarklarýnýn içindeydim.Öðütülmeye baþlamýþtým.Okul, ders, sýnavlar, iyi bir lise hayali, yine sýnavlar.Her biri çiðneyip, tükürüyordu beni.Her birinin aðýrlýðýyla biraz daha, biraz daha azalýyordum.O zamanlar asker olmak hayali için Askeri Lise sýnavýna girdim.Ýyi geçmiþti.Evet, kýl payý geçmiþtim sýnavý.Mülakatlara çaðýrýlýyordum.Sýnavý geçtiðimi öðrendiðim o akþamý unutamýyorum.Ortaokul balosu vardý o akþam.Her þey güzeldi, eðlenmiþtim, mutluydum.Birçoðunu bir daha göremeyeceðim insanlarla birkaç saatimi harcamýþtým.Harcamaya deðecek saatlerdi.Balo çýkýþýnda söylemiþlerdi sýnavý geçtiðimi.Muazzamdý.Ýnsan güzel geçen birkaç saatin sonunda ya da bir günün sonundan daha ne umabilirdi.
Tam da daha fazla ne kadar mutlu olabilirim derken mülakatlarda elendim.Çünkü dürüsttüm, saftým.Koskoca Türk Silahlý Kuvvetlerine yalan söylemek istemedim.Ben bu kurumun hayaliyle gelmiþtim o yaþa ona nasýl ihanet ederdim.Nihayetinde bana doldurmam için verdikleri formun içindeki “Fobilerin neler?” sorusuna örümcek yazdým.Sadece dürüst olmak istedim.Dürüstseniz doðruyu yazmaktan baþka þansýnýz kalmýyor ki.Hem sonuçta ben henüz “biraz büyümüþtüm”.Dünyanýn dürüstlük kabul etmeyen, herkesin birbirinin kafasýna basarak yükselmeye çalýþtýðý bir çukur olduðunu nerden bilebilirdim ki.O büyük hayalimin bir anda dürüstlük gibi bir sebeple suya düþeceðini nerden bilebilirdim.Tüm bu olanlara raðmen sanýrým dünyayý anlamaya, görmeye baþladýðým ilk an buydu.Örümcek bana çok þey gösterdi.