Düþlerimiz kadardý özgürlüðümüz...
Her kimi sevdiysek dahil ettik düþlerimize.
Gülüyorduk, aðlýyorduk çocuklar gibi.
Þiire sevdamýzdý o en ince kalp sýzýmýz...
Katranla yazdýðýmýz satýrlar da oldu hani.
Ölüme meydan okuduk her dizede!
Saymadýk kaç güneþ battý zemheri ayazýnda...
Kaç mevsim göç etti öyle sessiz, öyle kimsesiz...
Gözlerimiz ufukta, hep þafak bekledik.
Efkarýmýzla sarhoþ oldu, dayanamadý gün.
Ýlk akþamdan yine karardý gece,
Alev aldý bu yüzden;
Kalemimizden düþen her isim, hece hece...
Oysa mutluluða dairdi bildiðimiz tüm þarkýlar.
Tutamadýk, kuþ olup uçtu nefesimiz, yine isyankar!
Þükür ki hala cebimizde bir kaç þiirlik umut var!
Yoksa þair düþlerinden yorulur mu? ? ?
Bin can taþýyor diye yüreðinde,
'ÝNSAN DÜÞLERÝNDEN VURULUR MU? ? ? '