ï¿½zEdebiyat - ï¿½mer Faruk Hï¿½smï¿½llï¿½ - Demokratik Deliler Devleti

-“Delinin ipiyle kuyuya inilmez!” Diyor biri.
-Deli sana ipini verdi de, sen de kuyuya inmedin, öyle mi? Ýnanmýyorum!
-Dikkat et, o aptal deðil; sadece deli!
Bu, sabahý gelmemekte direnen gecelerden biriydi. Uyuyamayan sadece ben deðilmiþim. Çünkü o gece; konuþmalar, baðýrmalar, çýðlýklar, koþuþturmalar, çekilen eþya sesleri hiç eksik olmadý. Uykusu kaçanlarýn dýþýnda çok sayýda hasta da sinir krizleri geçirmiþ. Doktorlar bunlara yüksek dozda sakinleþtirici ilaç vermiþler.
Ortalýk aydýnlanýnca kendimi bahçeye attým. Hayret! Bu saatte bahçe hasta doluydu. Güvenlik elemanlarý bahçede dolaþanlarý izliyorlardý.
Bodur Onbaþý’nýn cansýz bedenini kaldýrmamýþlar. Oysa ben cesedin oradan alýnýp gömüleceðini ummuþtum. Ýmparator kaldýrýlmasý için izin vermemiþ olmalýydý. Böylece herkesin içine biraz daha korku salýp gözdaðý vermek istiyordu.
Bodur Onbaþý’nýn cesedinin yanýna gittim. Arkamý cesede dönüp ruhunun huzur bulmasý için dua ettim. Sýrtýmý ona döndüðüm için af diledim. Bakamýyordum, daha doðrusu korkuyordum. Birkaç metre ileride infazda kullanýlan tabure devrilmiþ halde duruyordu. Onun üzerine oturmayý düþündüm, sonra vazgeçtim. Tabureyi düzeltirken ne yaptýðýmý merak etmiþ olmalý ki bir güvenlik elemaný bana doðru geldi. Buralarda fazla dolaþmamam konusunda beni uyardý. Hemen oradan ayrýlmam gerekiyordu. Öyle de yaptým.
Futbol sahasýna doðru yürümeye baþladým. Karþýdan binlerce, belki de on binlerce sýðýrcýk geliyordu. Bana çarpacaklar diye düþündüm. Çarpmadýlar. Birden yükseldiler, hastanenin bahçe duvarýnýn üzerinden aþýp gözden kayboldular. Bu kayboluþ uzun sürmedi, tekrar geldiler. Bahçede birkaç tur atýp gittiler. Defalarca bana ayný oyunu oynadýlar. Her defasýnda artýk gelmeyeceklerini sanýyordum, ama onlar kývrak dans hareketleri yaparak tekrar tekrar kendilerini gösteriyorlardý.
Benim hayret ettiðim, bu kadar çok sayýda kuþ aralarýnda santimle ifade edilebilecek bir mesafede birlikte nasýl uçabiliyorlardý? Her an birbirlerine çarpacaklarýný zannediyordum, ama yanýlýyordum. Doðrusu sýðýrcýklarýn bu gösterisi moralimi düzeltmiþti. Büyüleyiciydi.
Bir aðacýn altýna oturdum. Derin derin nefes aldým. Çimen kokusuna karýþmýþ gül kokusu doldu ciðerlerime. Çimenlerin üzerine sýrt üstü yatýp bir müddet gökyüzünü seyrettim. Bulutlar saklambaç oynayan çocuklar gibiydiler. Birbirlerinin arkasýna geçip görünmez oluyorlar, sonra “ceee!” diyerek aniden kendilerini gösteriyorlardý. Saklambaca son veren, asýk suratlý bir ebeveyne benzeyen kocaman gri bir bulut oldu. Her tarafý kaplamýþtý. Küçükleri içine karýþtýrýp yok etmiþti. Çok durmadý. Gökyüzünde kaybolup gitti. Amacýný gerçekleþtirmiþ olmalýydý: Küçük bulutlarýn oyununu bozmakla kalmamýþ ayrýca onlarý yutmuþtu.
Münakaþa eden iki kiþinin baðýrýþlarýný duyunca ayaða kalktým. Az ötemdeydiler. Birbirlerini iteleyip çekiþtirmeye baþladýlar. Aralarýna girip kavgaya engel olmak istedim. Ýçlerinden biri bu hareketime kýzmýþtý, karnýma inen yumruðu bunun kanýtýydý. Acýdan iki büklüm oldum. Sonra doðruldum, bütün gücümü sað yumruðumda toplayýp gözüne bir tane çaktým. O kadar þiddetli vurdum ki yere yýkýlmamasý imkansýzdý, ama yýkýlmadý. Sadece sendeledi, sarhoþ gibi sallandý ve yediði yumruðun acýsýný çýkarmak için üzerime saldýrdý. Benden çok güçlüydü, boyu da uzundu. Tekme, yumruk bana giriþti. Diðeri de geri kalmadý, o da bana saldýrdý. Arkadan bir cisimle enseme vurdu. Bunlar kendi kavgalarýný býrakmýþ birlikte beni dövüyorlardý. Filmlerdeki dövüþ sahnelerine benziyordu: Biri yumruk atýyor, sallanarak diðerinin yanýna doðru gidiyordum. Sonra bir tane de o vuruyor ve ben bu sefer ötekinin yanýndaydým… Sonunda ayakta duracak gücüm kalmadýðýndan, yere kapaklandým.
Yüzükoyun sert topraðýn üzerine düþtüðümü görünce de dövmeyi býrakmadýlar. Karnýma, sýrtýma, hatta kafama tekme atmaya baþladýlar. Bu da yetmedi, biri ayaðý ile baþýma bastýrdý. Yüzüm iyice topraða gömüldü. Sanki bir haþereyi ezer gibiydi. Burnumdan oluk gibi kan akýyordu. Kan ve toprak birbirine karýþýnca kýrmýzý renkli çamura dönüþmüþtü.
Güvenlik elemanlarý yetiþmemiþ olsalardý, belki de þimdi hayatta olmayacaktým. Aðzým, burnum, gözlerim yani yüzümün her tarafý toz toprak ve kan içindeydi. Kulaklarýmýn içine bile toprak dolmuþtu. Hiçbir ses duyamýyordum.
Beni yerden kaldýrdýlar. Parmaklarýmý kulaklarýmýn içine sokup oradaki topraðý temizlemeye çalýþmak ilk aklýma gelen oldu. Yere tükürdüm, burnumu attým. Gözlerime ellerimi götürmekten çekindim. Ovuþturursam daha kötü olacaðýný sanýyordum. Ýnsanlarý, aðaçlarý karýþýk kuruþuk görüyordum. Bu beni içeri götürüp lavaboda yüzümü yýkayýncaya kadar devam etti. Ellerimi, yüzümü, gözlerimi, burnumu iyice yýkadýktan sonra yataðýma yattým.
Yatýnca acýlarým azalmadý, arttý. Her tarafým aðrýyordu. Kaburgalarýmdan bir kaçý kýrýlmýþ olabilirdi. Bir yanýmdan diðer yanýma dönmek istesem aðrýdan inlemeye baþlýyordum. Hep ayný tarafa yatmak sýkýcý olduðu gibi o taraftaki kolumu da uyuþturuyordu. O nedenle acý da verse dönmeyi denemek zorundaydým.
Ertesi günkü kahvaltýya kadar yerimden kalkamadým. Çok acýkmýþtým. Biraz da açlýðýn etkisiyle kalkmak için kendimi zorladým, duvarlara tutuna tutuna yemekhaneye gittim. Karnýmý doyurunca kendimi daha iyi hissetmeye baþladým. Dönerken duvarlara tutunma ihtiyacý duymadým.
Tekrar yattým. Öðlen yemeðine kadar uyudum. Yemekten sonra odama giderken iki güvenlik geldi koluma girip beni sürüklemeye baþladý. Hapý yuttum, diye düþündüm. Öyle ya ortada bir kavga vardý! Suçum yoktu fakat benim bu olayda suçsuz olduðumu kim bilecek, kim söyleyecekti? En iyi ihtimalle tecrite atarlardý. O lanet yere bir daha gitmek istemiyordum. Oraya gitmektense ölmeyi tercih ederdim.
Baþka nasýl bir ihtimal olabilirdi? Düþünceler hýzla beynimden geçiyordu. Belki de bu kavga suç sayýlýp bizi mahkemeye vereceklerdi. Tabii mahkeme de bunu bir vatana ihanet suçu olarak deðerlendirip idamla cezalandýracaktý. Böyle basit bir olay için insan hayatý sonlandýrabilir miydi? Neden olmasýn? Çünkü olaðanüstü þartlar içinde bulunuyorduk. Sevinç çýðlýklarý atarak ilanýný kutladýðýmýz bu devletin ne yapacaðý belli olmazdý.
Gitmemek için güvenlik elemanlarýna direnmeye karar verdim. Sanki baþarabilecekmiþim gibi… Direnince bana karþý sert davranacaklarýný, döveceklerini, hatta orada öldüreceklerini sanýyordum. Aksi oldu. Biri:
-Kargacý, korkma! Sana bir kötülük yapýlmayacak. Dedi. Ben de:
-Kavgayý baþlatan ben deðilim. Benim hiçbir suçum yok. Sadece kavga edenleri ayýrmak istemiþtim. Ýyilik yapayým derken ikisi birden saldýrýp beni dövdüler. Dedim.
-Kavgayý görenler senin anlattýklarýný doðrulayan ifadeler verdiler. Senin suçsuz olduðunu biliyoruz.
-Öyleyse neden beni zorla götürüyorsunuz? Suçsuzsam býrakýn…
-Seni Maliye Bakaný getirmemizi istedi. Muhasebe odasýnda bekliyor.
Derin bir nefes aldým. Buna raðmen çok emin deðildim. Beni kandýrmýþ olabilirlerdi.
Muhasebe odasýna girdiðimde Maliye Bakanýný görünce çok sevindim. Neredeyse adamý sarýlýp öpecektim. Odada hastanenin muhasebecisi de vardý. Önündeki evraklarla uðraþýyordu.
Maliye Bakaný söyleyeceklerinin Ýmparator’un emri olduðunu hatýrlatarak söze baþladý. Para ile ilgili iþlerin baþýna Ýmparator güvenilir bir adam koymak istemiþti. Ben mali konularda bilgim olmadýðýný söylediðimde, bu konuda bilgili olmak gerekmediðini, yapacaðým iþin sadece gelen paralarý sayýp nereden ve ne miktarda olduðunu kaydedip kasaya koymak olduðunu, kendisinden veya Ýmparator’dan emir gelmedikçe kimseye para vermemem gerektiðini anlattý. Buradaki iþlerimi bitirdikten sonra zamanýmý istediðim gibi geçirebileceðimi de sözlerine ekledi.
Muhasebecinin odasýnda olmasýna bir anlam verememiþtim; oysa iki gün içinde önemli geliþmeler meydana gelmiþ ve kararlar alýnmýþ: Doktorlarýn hepsi gündüzleri odalarýnda hastalarla ilgilenecekler; mutfak, temizlik görevlileri ve hasta bakýcýlar ayný þekilde iþlerini aksatmadan sürdüreceklerdi. Gündüzleri tecritte kalacak olanlar sadece eski güvenlik elemanlarýydý. Gece olduðunda nöbetçilerin dýþýnda tüm personel tecrit bölümüne götürülecekti. Günde sabah ve akþam olmak üzere iki kez yoklama yapýlacak, firar olayýna asla izin verilmeyecekti. Emirlere uymayanlara çok þiddetli cezalar uygulanacaktý.
Odada iki masa vardý. Büyük olan bana ayrýlmýþtý. Döner koltukluydu. Maliye Bakaný gidince yerime oturdum. Rahattý, keyif vericiydi. Vücudumdaki aðrýlarý bile unutmuþtum. Muhasebecinin ilk iþi kasa ve oda anahtarlarýný bana teslim etmek oldu. Bana karþý oldukça çekingen ve saygýlýydý. Benden korkuyor gibiydi. Birbirimizle hiç konuþmadan uzun süre oturduk. Zaten konuþacak ortak bir konumuz da yoktu ki… Üstelik aramýzda statü farký vardý. O bir köle, ben ise özgür bir yurttaþ; hem de önemli bir görev üslenmiþ olan bir yurttaþ!
O gün muhasebede yapacak hiçbir iþim olmadý. Para da gelmedi. Kasada sadece birkaç yüz lira vardý. Saydýktan sonra bir kâðýda yekûnu yazýp, günün tarihini attým ve paralarýn yanýna koydum. Kasayý kilitleyip dýþarý çýktým.
Devrimin üçüncü günü…
Paralar gelmeye baþladý. Personelin bankadaki hesaplarýndan güvenilir adamlara para çekme görevi verildi. Onlar þehre inip banka kartlarýyla bankamatiklerden hesaplarý boþaltmaya baþladýlar. Para gelince benim iþim arttý. Bu konuda tecrübesiz olduðum için paralarý saymak bir hayli uzun sürüyordu. Benim bu halimi yani periþanlýðýmý gören muhasebeci, para sayma makinesi ile bu iþin çok kolay bir þekilde yapýlabileceðini çekinerek bana söyledi. Ben para sayma makinesini hayatýmda ilk defa görüyordum ve nasýl kullanýlacaðýný da tabii ki bilmiyordum. Öðretti.
Böylece ben rahatladým, ama asýl fayda paralarý teslim etmek için kuyrukta bekleyen elemanlara oldu. Kýsa sürede ellerindeki parayý bana teslim edip görevlerinin baþýna gitmeye baþladýlar.
Akþamüstüne doðru en son gelen görevliden de paralarý alýp saydýktan ve evraka kaydýný yaptýktan sonra o günkü iþimi bitirmiþ oldum. Kasanýn yarýsý dolmuþtu bile. Bunun bir sebebi kasanýn küçüklüðü idi ama bir sebebi daha vardý: Gelen paralarýn çoðu ufak banknotlardý. 10, 20, 50 lira gibi. 100’lük çok azdý 200’lük hiç yoktu. Hatta bazen demir para getirenler bile oluyordu.
Sýnýrlarý içinde para geçmeyen bir devletin para iþlerinden sorumlu bir elemaný olmama þaþýranlar olabilir. Evet para, devletimizde bir iþe yaramazdý, ama devletimizin dýþýndaki yerlerden ihtiyaçlarýmýzý alabilmek için gerekliydi.
Önceden anlaþmalarý yapýldýðý için yiyecek, ilâç, temizlik malzemeleri ve diðer ihtiyaç maddeleri her gün araçlarla hastaneye getiriliyordu. Burada da þöyle bir sorun çýkmýþtý: Afiþteki “karantina” sözünü okuyan araç sürücüleri içeri girmek istemediklerinden malzemeleri hastanenin dýþýnda býrakýyorlardý. O nedenle dýþarýya derme çatma bir bina yapýldý ve kapýsýna “Mal Teslimat” yazýldý. Böylece gelen mallar içeri taþýnana kadar açýkta bekletilmemiþ olacaktý. Tabii bu uygulama sürücülerle olan tartýþmalarý da sonlandýrmýþtý.
Mal getirenlerin dýþýnda muayene olmak için gelen hastalar ve ziyaretçiler de oluyordu. Bunlar da afiþteki yazýyý okunca hýzla oradan uzaklaþýyorlardý. Ýçlerinden bir kiþi bile içeride neler olup bittiðini merak edip bu konuda kapýdaki nöbetçiye bir soru bile sormuyordu.
Ayaða kalktým. Gideceðim. Gidemedim. Çünkü þiddetli bir patlama beni olduðum yere adeta çiviledi…