Sýradan bir film sahnesi bu baþlýðý yazdýran. Bu yaþlý gezegen üzerinde yaþanmýþ, yaþanan çok trajedi var diye beni tekrar düþündüren. Fazlasýyla yazýlýp çizilmiþ, çoðu saklý kalmýþ, gerçek öyküler.
Insan ruhu enstrüman misali dedim, basýldýðý yerden ses veren. Bestelerinden etrafa kâh hüzün, kâh neþe saçýlan. Ressamýn paleti misali rengarenk , dedim, duygular.

Misalden öte, nefes alýp düþünen, bir anlýk ömrü olan bir varlýk insan. Hele ki bilgi ile donatýldýysa, edep terbiye edindirildiyse, fikri mantýk ile buluþtuysa ömre bedel o ömürlük an... Ey, Ýnsan.

"Benim acým seninkinden öte, dayanýlasý deðil, böylesine "piþmek" denir...
Benim savaþým kutsal, bu yüzden illa kazanýlmasý gerek... Benim sözüm doðru, seninkisi gaflet... Benim yolum doðru, sen uslu olup sadece beni takip et...
Acýlarýmdan beslenip büyüdüm, ben tek'im, tek..."
Sözler. Sen neymiþsin, hey gidi insan, dedirten...

"Caným yansa herkesi yakarým, mutluysam, o tek benim hakkým...
Mal yüküm aðýr, olsun, benimdir. Derdim çok, suçu herkesindir...
Tek doðru ben, hep yanlýþ herkes, trajedinin 'en' olanýndan yükseldim!.."
Sen kimsin, insan...

Durup bir düþünsen... Nefesini dinlesen. Girdiðin yolu görsen. Ýndiðin duraklarý hatýrlasan. Kendinle gerçekten yüzleþsen. Uyanýp, þükretsen.
Izdýrap ve çaresizlik, nefret ve intikam ile beslenmesen. Yaþanmýþlýðýn kaderini giyinmesen. Iþýktan korkmadan, boynunu bükmeden ruhun özgürlüðüne sahip çýksan, var olmayý haykýrsan. Yaradýlýþýnýn hakkýný versen.
Anlasan.
Trajedinin baþý sonu senin elinden gelen. Suçlu arama boþuna. Ýyi de kötü de, doðru da yanlýþ da senden...


eylül