'Anne olmak zor þey. Acý çekmeli, fedakar olmalý, kendinden vazgeçmelisin. Çilekeþ, uykusuz, endiþeli olmalýsýn. Günde bir kez bile yüreðin ve ruhun acý çekmezse, yeterince iyi bir anne deðilsin. Sebepsiz mutlu olduðun anlarý kendine zehir edecek bir þeyler bulmalýsýn. Kötülüðü getirir diye tedirgin olmalý sevincin. Ýyisi mi, dua et.
Kim olduðunu unutmalýsýn, çocuðun iyi olsun yeter. Hayallerin, arzularýn, yapmak istediklerin yok elbet. Eðlence diyarlarýna hele, hiç adým atmamalýsýn, felekten bir gün çalmak neyine. Tüm vaktini çocuðuna ayýramadýn diye yorgunluðundan suçluluk duymalýsýn. Çocuðun sana tatlý tatlý gülümsediðinde içine akan huzurdan bile kuþkulanmalýsýn: "nasýl yani?, dünyanýn en zor þeyi anne olmak iken, nasýl bu kadar mutlu olabilirim", diye kendini acýmasýzca yargýlamalýsýn... '


Tanýdýk gelen bir yaklaþýmý tekrar hatýrlatmak istedim. Pek çoðunuz karþý çýkacak. Pek çoðunuz itici bulacak. Sebepler öne sürüp kendini kendine karþý savunacak. "Hayat" diyecek pek çok kiþi. Bazýlarý ise yaklaþmakta olan Anneler Günü'nü hatýrlayacak.
Hayat, asýrlardan beridir zor. Ýnsan olmak da öyle. Anne veya baba olmanýn kolay tarafý yok bu yüzden. Yermek veya övmek adýna bu üç ismin önüne iyi veya kötü sýfatýný koyabilirsiniz. Onlarý küçük veya büyük harf ile yazmak da sizlere kalýr. Hangisini seçerseniz seçin bilin ki adil olmazsýnýz. Empati kurmadan, acý tatlý yaþanmýþ ne varsa paylaþmadan,
onu anlayamazsýnýz. "Zordur annelik" diyenlerden anlayýþ beklenmez, laf olsun diye söylenmiþtir. Ýnsan yavrusunu büyütmek zor. Ýlk günlerinden itibaren eðitmek gerektirir. Balta girmemiþ ormanda yaþama yetisini kazandýrmak için eðitilmeli. Çünkü hayat bu, kuþatýlýrsýnýz, tutsak düþersiniz, savaþýrsýnýz, kazanýr ve kaybedersiniz. Hayatýn anlamý bu.
Annelik, yavrusunu insan olmanýn hakkýný vermek için eðitebilmektir.
Annelik, bir makam deðil, inkar edilemez bir bað. Gözlerin kapalý dayandýðýn duvar, sýðýndýðýn barýnak, tökezlediðinde tutunduðun el, sevincini, hüznünü paylaþabildiðin yer. Anne önce Ýnsan'dýr. Ýþte bu hiç unutulmamalý. Ýnsan olmak zor...


Anneler Günü'nden sonraki gün benim annemin doðum günü. 11 Mayýs. Sýk sýk Anneler Günü ile çakýþýr. Annemi uðurlayalý altý yýl olacak. Geçen zamaný düþünmek gelmiyor içimden, dün gibi geliyor, lakin yas tutmuyorum. Onun gittiði yerde iyi olduðunu düþünmek istiyorum. Ýnanýyorum, O huzurlu...
Bazen, keþke daha çok zamanýmýz olup onu tanýyabilseydim diye düþünüyorum. Kalýcý bir düþünce deðil ki, uçup gidiyor. Ne piþmanlýk duyuyorum ne de keder. Besbelli, öyle olmalýymýþ. Hayatýmýn çeyreðini onunla geçirdim ve buna raðmen bir ömür yaþamýþçasýna anneliðini tattým. Ýsyanlarým da oldu, beni anlamadýðýný da düþündüm. Eksikliðini de duydum, varlýðýna da þükrettim. Aramadým, aradý, yazmadým,O yazdý. En önemlisi, hayatýma saygý duydu. Benimle hiç dertleþmediðini hatýrlýyorum. Hayattayken bu gerçek aklýma düþmemiþti. Eleþtirmedi, nasihat vermedi, beni mutlu eden sürprizler yaptý. Sayfa sayfa okunacak bir kitap
gibiydi benim için. Gözlerimi alamadýðým bir film yýldýzý. Birbirimize ne iltifat etmiþliðimiz oldu ne de kavga ettik. Kötü zamanlarýmda ne kadar belli etmediðini düþünse de benim için endiþelendiðinin farkýna varýr renk vermezdim. Evden uzakta beni korurdu; kötü haberleri duyurmazdý. Hastalýklar, kazalar, talihsizlikler, sýkýntýlar; hiç birini bilmezdim. Beni sevdiðini söyleyemezdi... Ben biliyordum. Beklemezdim.


Sinsi hastalýkla boðuþurken bir süre hastaneye yakýn diye bir arkadaþýnýn evinde kaldýk. Evin misafir yatak odasýnda kocaman bir yataðý paylaþtýk. Bir gece aðladýðýný duydum, yarý uykulu nefesimi tuttum. Ýnme inmiþ gibi kýpýrdayamadým. Sýrtýmý dönüp onu utandýrmak istemedim. O gece: "seni çok seviyorum kýzým..." dediðini duydum. Bunu söylemeseydi de ben biliyordum. Sürekli tekrarlamasý, haykýrmasý gerekmiyordu, besbelliydi. Hislerimle anlýyordum. Bir an olsun iyi veya kötü arasýnda gidip gelmedim. Bir kez olsun anneliðini sorgulamadým. Ben onu yüreðinden tanýyordum. O benim Anne' mdi.

eylül