Uzun zamandýr yazmak istediðim bir yazýnýn cümleleri tarafýndan kuþatýldým. Rahatsýzlýk verici bir durum. Düþünceler, kelimeler, paragraflar gelir, oysa ben bomboþ bir kaðýt gibiyim. Gecenin bir yarýsý uyandýrýp, acýtýyor her biri. Kanatlanýp uçuyorlar, pencere pervazýndaki serçeler gibi. Geride kalan bir ben ve de içimdeki derin sessizlik.

Acýyor fikrim, Aþk ruhum kavruluyor; yer yanlýþ, zaman kahpe, yol amansýz, yine de yürünmeli... Ne cehennem ne de cennet, sýnav yeryüzünde. Hayat ise kandýrmaca, kýyým, dehþet. Öðretilmiþ,
cahil býrakýlan dimaðlara kazýnmýþ korkularýn esirleri, kayýp ruhlar, vicdansýz para köleleri, yeryüzünde. Güzel-çirkin, iyi-kötü, doðru-yanlýþ, yalan-gerçek, insanýn içinde.

Etime kazýnýr olan biten her þey, zihnim kanýyor. Ben aptallýðýma sýðýnýrým, çünkü orada herkes melek. Ýsyaným ise, Aþk'a zarar...
Aklýmý zorlayan bir hayat var. Þaka deðil, hakarettir olan biten. Aptal olan deðil, aptal yerine konanlar var... Kandýrmacadýr hayat. Kendini kandýrýr durursun: inancýnla, hissinle, canýn ve
kanýnla. Uyutulursun... Ýsteðin ve izninle.

eylül