Okuma bayramýnda
Kasabalý akrabalarýnýn huzurunda
Kaymakam olmaya söz vermiþ
Bir avuç taþralý çocukla
TED’in çiçekli yollarýndan
Hariciyeci amcasý,bankacý babasý
Veya maliye müfettiþi halasý gibi
Mülkiyeli olmak için
Dershanesini daha daha az kýrýp
Okula kaydýný yaptýrýrken
Çevredeki Þah, Gergan, Valedam gibi kahvelere
Üye olmuþ bir grup yuppinin
Lambiri kaplý uðultulu bir anfide
Ýþçi arýlar, kraliçe arýlar ve larvalar gibi
Ustaca kaynaþtýðý bir yerdi okulum.
Ve Ankara,
Niþanlýsýný kaybetmiþ gibi kederli,
Denizsiz, soðuk, dilsiz Ankara,
Memleketimi, yapay göletli parklarýyla
Ýlk aldattýðým þehirdi…

Bende mi öyle oldu, herkes mi aynýdýr bilmem,
Ýlk tanýþtýðým arkadaþlarým ve onlarýn
Arkadaþlarýyla uðurladý okulum beni son sýnýfta.
Ýki kan kardeþi, Ýki ahret kardeþ,
Biri sonradan rahmetli iki abi, bir abla…

Ahret kardeþlerimin abisiydi önceleri Remzi Abi,
Maraþlý, mütevazi.merhametli,mert
Biraz da sertti galiba…
Çevresindeki halesini delip de
Yüreðine ulaþtýðýmda, daha da sevdim
Ve diðer uydularý gibi kopamadým.

O biraz abimdi, biraz babamdý,
Ama harbiden, “adam gibi adam”dý!
Biraz delidoluydu, biraz mahçup, biraz kýrýlgan
Ama baþtan ayaða Anadolu’ydu…
Çizgisini yeni deðiþtirmiþ, renklenmiþti
Kolunun altýndan düþmeyen Tercüman,
Akdere sýrtlarýndaki iki göz odasýnýn duvarlarýnda
Ütüsü bozulmamýþ iki palto, dört-beþ takým
Ve yalnýzca eve girince giyilen kot pantolon…

Bir elimizde ikiyüzelli gram peynir,
Biraz helva, iki ekmek,
Bir elimizde Remzi Abi’ye küfür gibi gelen Matematik,
Benim elimde sivilcelerimin aþký Beþir Hoca’nýn
Dip notlarýný okuduðum kalýn bir ÝDT kitabý.
Az týrmanmadýk, bizi gördükçe aðzýný örten kadýnlarla dolu
Akdere yokuþlarýný…
Az yakmadý içimi,
Remzi Abi’nin yemeklerinden eksik etmediði
Hakiki Maraþ biberi…
Bi türlü halletmedi,
Ýki karýlý ev sahibi, dýþardaki hela iþini…
Sertti mertti ama, seyretirirdi siyah-beyaz televizyonunda
Erovizyon’u,
Kýbrýs’ýn Bayrak Radyosunu bile çekerdi,
Evladiyelik küçük radyosu…
Ben hoptirinam türküler dinlerdim,
O bozlak havalarýnda içini çekerdi,
Eski Türk filmerinde aðlardýk birbirimize çaktýrmadan…
Ve yapardý ben gelince yer yataðýný,
Yatardýk “aþüstü-baþüstü”…

Derken, yanýna hemþerisi
Ahmet Hoca’yý da aldý sonradan,
Yandaki evi de tutuverdi
Hidayet’le Mustafam,
Hiç unutmam bir gün çið köfte yaptýk,
Maç seyrettik,
Ýlk kez tattým Hidayet’e Konya’dan gelen
Taþ gibi Tarhana’dan…

Benim kýrmýzý süeterimle kýrmýzý çoraplarým,
Yeni terlemiþ býyýklarým vardý,
Remzi Abi’nin içten yüreði,
Benim ellerim uçarýlýk kokardý
Remzi Abi’nin olgunluk…
Benim abim kestane yapardý,
Ben muhabbetin küllerini dökerdim.
Benim abim adamlýðý öðretirdi,
Ben susardým.

Öyle zekiydi ki Remzi Abi,
Ýkinci okuluydu Mülkiye, yani dikey geçiþliydi
Ve okulu -tarihinde tek örnek-
Üç yýlda bitirdi.

Bir Ramazan günüydü,
Maraþ’ta çalýþtýðý hale gittiðimizde,
-Henüz bir yerlere girememiþti-
Etilen kokulu elma kasalarýnýn arasýnda
Sarýldýk doya doya…
O sabahýn köründe içtiðimiz
Ýþkembe kokulu mercimek çorbasýyla,
Babasýnýn gönderdiði
Ve ters çevrilmiþ bir elma kasasý üstünde yediðimiz
O bol acýlý, sarmýsaklý kasap köfteyi
Evinde gördüðüm misafirperverliði,
Ýçime kazýdým.
Ve bir þeye çok kýzarsam eðer,
Onun yuvarladýðý en þirin küfrü
Sýrladým içimden:
“Anasýný eþþek kovalasýn!”

Hala kýzýyla evlendi Remzi Abi.
Ýsmini annesinin koyduðu çocuklarý,
Okuldayken hiç takmadýðý renkte kravatlarý,
Hakettiði bir kariyeri var þimdi…

Zaman geçti,
Hayat yollarýmýzý ayýrdý.
Bilirim ki hiç eksilmedim O’nun engin yüreðinden.
Çünkü O benim
Biraz abim, biraz babamdý,
O öyle “Hekaye!” deðil,
“Adam gibi adamdý”!