Bir babayiðit ki, ama ne babayiðit: Bir sekseni geçen boyu, oldukça kaslý vücudu, güçlü kollarý, anadan sürmeli gözleri.. tam bir Anadolu delikanlýsý.

Köylü çocuðuydu ama kendi köyünde pek eðlenmez, gezerdi. Bazen yürüyerek giderdi, bazen atla giderdi. Baþka köylere giderdi, kasabalara giderdi, þehirlere giderdi. Gittiði yerlerde, yolun orta yerinden, sol eli cebinde, biçimlice yürürdü: Baþý dik, alný açýk, göðüs ilerde.

Okuma-yazma bilirdi. Köyünde okul yoktu ama gittiði kasaba ve þehirlerde orada bir harf burada iki harf derken, epey bir ilerleme saðlamýþ, önce yazmayý sonra okumayý öðrenmiþti. Yazma öðrenmeden okuma öðrenilemezdi. Yazýsý pek güzeldi. Harfleri birbiri peþisýra inci gibi dizer, sanki sanýrsýn yürüyüþe çýkmýþ asker bunlar.

Savaþý sevmezdi. Tam bir barýþ taraftarýydý. Ne zaman elinde davul bir tellal görse ( Padiþahýn fermanýdýr. Urumeliye sefere çýkýlacak, asker toplansýn. ) dendiðini duysa, ortadan kaybolurdu. Dað-taþ gezerdi. Her ne için olursa olsun, insanlarýn birbirine düþman edilip, savaþtýrýlmalarýna karþýydý. Dini, dili, milliyeti ayrý diye neden insanlar birbirini öldürürdü, aklý almazdý.

Ýnsanlara yardým ederdi. Bilmem ne köyünün, bilmem ne adýndaki aðasý, köylüyü mü eziyordu, haksýzlýk mý yapýyordu. O köylü güvercinin kanadýyla bir haber uçursa, hemen ertesi gün, aðanýn konaðýndaydý. Tatlý diliyle, güler yüzüyle aðayý ikna eder, söz alýrdý. Artýk o aða, Babayiðit'in, dünya-ahiret kardeþiydi. Onuruna konakta eðlenceler tertiplenir, ziyafetler verilirdi. Sonraki zamanlarda da Babayiðit arada bir aðanýn konaðýna uðrar, sohbet ederlerdi.

Ay parçasý. Ayýn ondördü gibi güzel. O kýz ki, güzel doðmuþ, büyüdükçe daha da güzelleþmiþ. Kendinden emin konuþmasý, kaçamak bakýþlarýyla dünya güzeli.

Babayiðit'in yolu Ay parçasý'nýn köyüne düþmüþtü. Ýkisi, köy meydanýnda karþýlaþýnca olan oldu: Babayiðitin göðsünün sol tarafýnda bir volkan patlamýþtý. Alevli lavlar damarlarýndan vücuduna yayýldýkça, Babayiðit'e ani bir titreme gelmiþti. Ay parçasý da Babayiðit'ten farklý bir durumda deðildi. Ýlk görüþte aþk buydu iþte. Birbirlerine sevdalanmýþlardý.

Günler günleri kovaladý. Babayiðit ile Ay parçasý, daðda, bayýrda sýk sýk buluþuyor, konuþup, koklaþýyorlardý. Birbirlerinden ayrýlmayacaklarýný söyleyip, evlenmek istiyorlardý. Ailelerine durumu açtýklarýnda, Ay parçasý'nýn babasý, zengindi ama iyi niyetliydi. Olur, demiþti. Babayiðit'in babasý ise, fakirdi ama kötü niyetliydi. Olmaz, demiþti. Ben zengin kýzýný gelin istemem. Biz fakiriz, fakir oðlana fakir kýz yakýþýr. Davul dengi dengine, oðlumu vermem zengine. Zenginin parasý çoktur, sevdasý yoktur.

Babayiðit yalvardý, aðladý ama babasýný sözünden döndürmesi ne mümkün. Bu duruma sinirlenen zalim baba, evin samanlýðýna oðlunu zincirle baðladý. Hemen oracýkta oðlunun göðsünü kýzgýn demirle daðladý. Babayiðit'in feryatlarýna yer-gök aðladý.

Duyanlar, duymayanlara söyledi.
Ay parçasý o anda köydeydi.
Geceyarýsý atýna atladý.
Gidip Babayiðit'i kurtardý.
Köyüne geri dönmedi.
Atýný daðlara vurdu.

Zalim baba tek baþýna.
Takmýþ dört serseri peþine.
Gidip Ay parçasý'nýn köyüne.
Kurþun sýkmýþ onun soyuna.

Ay parçasý öksüz kaldý.
Babayiðit'le uzaklara kaçtý.
Evlendi baþýna taç taktý.
On çocukla neþe saçtý.

SON


Serdar Yýldýrým