SESSÝZCE

6. bölüm
benim sevdiðimin gözlerinde çiçekler açýyor
þiir yazsam kýsa düþer eminim adýna
hangi imgeyi alsam elime
anlamsýz bakýyor yüzüme
sussam içerim zamaný su gibi þimdi biliyorum
baharý yaþadýk kýþ ortasýnda sýcacýk
kimse konuþmasýn sakýn
þimdi ne olur susun susalým
an geldi de
baharý yaþadýk
kýþ ortasýnda sýcacýk (O. Kocagöz)
Kýþ ortasýnda baharý yaþamak gibiydi yaþadýðým, belki de cehennemin ortasýnda cenneti...
Ömrümün baharý ve yazýnda onca sýkýntý, onca dert tasa hastalýk ile bir cengaver gibi boðuþan ben, ömrüm kýþa doðru yol alýrken bir tebessüme yeniliverdim.
Hazýrlýksýz yakalandýðým bahar yaðmuru gibiydi. Ne yapacaðýmý, kendimi nasýl koruyacaðýmý bilemediðim bir bahar yaðmuru.
Ne kaçmak için bir çabam vardý ne de bir siper edineceðim bir sýðýnak.
Hiç etrafýmla ilgilenmeden, sadece bakýyorum ve anlamaya çalýþýyorum.
Bu ne?
Hani þair der ya bir dizesinde "seni çok özledim gerisini mecalim yok anlatmaya" diye.
iþte bu da öyle bir þeydi.
Ben sadece bir tebessüm diyeyim, gerisini siz anlayýn lakin þair gibi benim de mecalim yok anlatmaya..
Baharýmda bile bahar sýcaklýðýný hissetmemiþ iken, içimi ýsýtan, beni benden eden, þairane tabirle baþýmda kavak yelleri estiren bir þeydi bu..
Aþýk Yunus'un dediði gibi "men men de deðilem bir men var menden içeri"
Ben, ben de deðildim gerçekten.
Yaptýðým baþka düþündüðüm baþka idi.
Zaman zaman ellerim tutmuyor zaman zaman duymuyor, konuþmuyor zaman zaman da susmuyordum.
Uyuyamýyor, yiyemiyor, anlamýyor, anlatamýyordum.
Bir garip durum yumaðý, ne çözülür ne de sarýlýr gibi.
Geçenlerde izlediðim bir filmde geçen bir sahne aklýma geliyor.
Çalýþanlarýndan biri patronuna gelip aþýk olduðunu anlatmaya çalýþýyordu. Patronu aðzýndan lafý alýverdi ve sordu.
"Dün gece uyudun mu?"
"Evet" dedi çalýþaný.
"Peki yemek yedin mi?" diye tekrar sordu.
Adam tekrar "Evet yedim" deyince, patronu dayanamadý,
"Evladým git aþýk ol öyle gel" dedi...
O an adamýn karþýsýna geçip, 'ben uyuyamýyorum, ve yemek yiyemiyorum su bile içemiyorum, yutamýyorum suyu anlýyor musun, su yutamýyorum, boðazýmda kalýveriyor, su geçmiyor, akmýyor, gitmiyor, baksana bana...'
demek istedim..
ve bir o kadar da saklamak...Susmak...
Böyle oluyormuþ demek, aþk insaný bu hale getirebiliyormuþ.
Artýk ben de biliyordum.
Düðün için gittiðim bir köyde 70 yaþýndaki amcadan ilk aþkýný dinlerken gözlerim dolmuþtu, bunca yýl aradan geçmesine raðmen "ilk aþkým" diye söze baþlamýþtý da sonra kendi dediðini kendisi düzeltmiþti.
"Ýlk aþk olur mu be ya, aþk zaten bir kere olur." demiþti.
Çok haklýsýn amca bu duygu bir kez yaþanýr gerçekten, bir kalp yürekten sadece bir kez fýrlarcasýna çýkmak isterdi, Ýnsan sadece bir kez ona bakarken onda bittiðini hissedebilirdi.
Ýnsan sadece bir kez görmek için beklerken bakmaya utanýrdý, insan sadece bir kez, ona bakarken bakmaya doyamazdý.
Bir kalbin sadece bir kez bu duyguyu taþýmaya gücü yeterdi.
Ýnsan sadece bir kez aþk olurdu.
Bunca sýkýntý, bunca kaos, yaþadýðým bunca hengame arasýnda sana da elbet bir yer bulunur Ey! Aþk, madem ki bana geldin, baþým gözüm üstüne, hoþ geldin.
Derviþane tabir ile "Haktan ne geldi de biz kabul etmedik." derim, derim de seni kabul ederim.
Hoþ geldin sen bana. Ve ne iyi ettin de geldin.

devam edecek.

n.b