SESSÝZCE

VEDA

7.bölüm

Belirsizliðin ortasýnda tek belirli sen...
Yarým yamalak yaþamýn arasýnda tam olan bir tek sen...
Uzaklara dalýp giden bakýþla gülümsemelere sebep bir tek sen... Onca keþkelerim arasýnda tek "iyi ki"m sen... Yetmeyen tek sen, ve artan yine sadece sen...
Bir türkünün sözünde sen, baþýnda sen, sonunda sen, bitiminde sen...

Sen benim direnmemi saðlayan ümidim...
Neydi ümit?
Ne içindi?
Ne önemi vardý ki. Ümitler hep olmalý öyle deðil mi? Yaþamý anlamlý kýlmak, için avucundakini hissetmek için ümitlerin hep olmalý. Ýþte o Ümidimdin sen benim. Yüzlerce yüz arasýnda yüzünü aradýðým, her defasýnda acaba diyerek kendime sorduðum ümidim. Görünce ne olacaðýný dahi bilmediðim bir soruya cevap aramak gibi bir þeydi ümit. Ya da aradýðýn cevabý bulmak gibi bir þey.
Neydi ümit?
Bir ses, bir haber vereni bulabilmek gibi bir þeydi ümit. Bulunca ne olacaðýný bilmemekti yine.
Neydi ümit?
"Bir gün, kim bilir belki bir gün" dediðim bir þeydi.
Ve bir gün…
O bir gündü iþte ümit...(n.b)

Sevgili Samed

Kerem'de kavuþamadý Aslý'ya
Ferhat'da Þirin'e.
Eðer yok saymak, küsmek gerekiyorsa birine...
O ,ne sen ne de ben..
Çünkü biliyoruz ki; kavuþsaydýk sýradanlaþacaktýk..
Þimdi payýmýzý düþen hayatlarý ayrý,ayrý yaþamak ve efsane olmak zamaný...

Cevriye Karaca Cavlun