SESSÝZCE



Son bölüm.

(Sevgili okuyucu az uzun oldu bunun için lütfen baðýþlayýn ama az sabýr edip sonuna kadar okursanýz beðeneceðinizden eminim. Ýnanýn bana,
Beðenmeyen olursa onlarýn vakitlerini aldýðým için onlara bi hediye göndermeyi düþünüyorum. Çok ciddiyim.
Gerçekten...)

Sýra dýþý yaþanan duygular, sýradan insanlar için bir þey ifade etmiyor.
Ne beklediðiniz yardýmý görebiliyorsunuz ne sizi anlamalarýný ne de dinlemelerini.
Anlatamýyorsunuz, aþk baþlý baþýna çaresizlik ben de çaresizim görmüyor musunuz diyemiyorsunuz.
Sadece susuyorsunuz...

Ben de öyle yapýyordum. Sýradan bir iþ yerinde son günüm de olsa, sýradan iþleri, sýraya koymaya çalýþýrken yaþadýðým bu olaðan dýþý duygu ile baþa çýkmaya çalýþýyordum.

Samed'in gelmesini bekleme sebebi bile baþlý baþýna bir yük idi benim için.
Kimse anlamasýn, bilmesin, belli olmasýn derdindeydim.
Çayýný almaya geldiði an arkamý dönüp yaptýðým iþ ile meþgul olurken, nefesimi toplamaya çalýþýyor kendi kendime telkinlerde bulunuyordum.
Ona çay verdiðim anlarda heyecanýmý bastýrmak için elimi yýkama bahanesi ile çarpan kalbimin sesini susturmaya çalýþýyordum.

Bu gün artýk bu duruma "yeter" deme vakti gelmiþti.

( Sevgili okuyucu; yeter deme vakti geldi ama hala nasýl yeter diyeceðimi bilmiyorum. nasýl bir son yazacaðým hakkýnda hala bir fikrim yok. oyy ölem men ölem.. Neyse devam edelim bakalým...)

Günlerdir býkmadan, bitmek bilmeyen cümlelerle yazdýðým mektuplarýn hepsini defalarca okudum, defalarca yetmediðini anladým.
Biliyordum ki ne kadar yazarsam yazayým bitmeyecek bu haykýrýþlar.
Her satýr aslýnda aþkýn deðil ümitsizliðin tarifi idi sanki, her cümle olmayacak dualarý sýralamak için secdeye kapanmak gibiydi.
Her kelime aslýnda bir çaresizlik oku, ve saplana saplana büyüyen.

Yazdýðým bütün mektuplarý özenle, hatta, bir genç kýz edasý ile çeyize konan mendil gibi katladým.
Sandýða konan bohça gibi, bütün mektuplarý özenle zarfa yerleþtirdim.

Üzerine "Samed'e" diye yazdým, çantama koydum.

Aylardýr onu beklediðim gibi, bu son gün yine onu bekledim. Son bir kez olsun yüzüne bakýp içimden veda etmek için.
Onu beklerken, onun köþeyi dönüp geldiðini camdan gördüðümde, ona bakmamak , bakamamak Yunus'un: "Ölmeden önce, Ölmek gerek." dediði gibi bir þeydi.

(Ýþi tasavvufa baðlayýp yazýyý uzatmak, finali bulma konusunda ne kadar faydalý olur bilmiyorum ama deneyip sizin sabrýnýzý zorlamanýn bi faydasý olmayacak onu biliyorum. Halil bey gibi "çok uzun be ya nasýl okuyayým diyerek ya okumaktan vazgeçerseniz hiiii korkunç) ;( toparlýyorum okuyucu en azýndan deniyorum gerçekten bak.)

Camdan ona bakarak gelmesini bekliyordum. Köþeyi dönerek geldi. Ýçeri girdi. Çay ocaðýna yöneldi. Ona bakýp bakmadýðýmý hatýrlamýyorum bile aklýmda tek þey vardý, çalýþtýðý ofise gidip mektubu çekmecesine býrakmak.

Hemen çantamý aldým çýktým, merdivenleri indim iniyor muydum çýkýyor muydum ne yaptýðýmdan emin deðildim.
( Sevgili okuyucu iþ yeri tarifinde Samed hangi katta çalýþýyordu þu an hatýrlamýyorum bu sebeple siz dilediðiniz gibi çýkýn ya da inin gurbanolum az anlayýþ )

Çantamý sýký sýký tutuyor mektubu her an biri alacakmýþ korkusuyla basamaklarý üçer beþer atlýyordum.

Ofise geldiðimde heyecandan öleceðimi sandým. Kapý açýktý içeri girdim kapýyý kapadým. Her taraf kalem kaðýt, yerlerde projeler masalar karmakarýþýk bir ofis..
Ellerim mi titriyordu ayaklarým mý, ben mi?
Samed'in odasýna yöneldim, masasýna mektubu býraktým, hýzla çýkmak istedim.
Sonra mektubu biri okur düþüncesi ile ayný hýzla geri döndüm, mektubu aldým çekmecesine koymak istedim.
Masanýn arkasýna geçtim, çekmeceyi açtým bir zarf gördüm, bi an zarfý koyduðumu sandým tam çekmeceyi kapamak üzere iken zarfýn elimde olduðunu anladým, tekrar çekmeceye baktým orada da bir zarf vardý hemen zarfý aldým üzerine baktým, dizlerim tutmuyordu düþmüþ müydüm acaba, baþým da dönüyordu, "ölmeden önce ölmek" tamam iþte buydu. yanýlýyor muydum okuma biliyor muydum ben, günlerdir mektup yazmýþtým yanýlmýyordum yazmayý biliyorsam okumayý da biliyorum elbet.

(Mektupta ne yazýyor diye Heyecanlandýnýz mý merak ettim sevgili okuyucu:)) böyle sevgili okuyucu diye hitap edince kendimi yazar gibi hissettim. (Sizi temin ederim ki yazarken gerçekten yaþýyormuþ gibi heyecanlandým ve bütün yazdýklarýmý þu an kurguluyorum yazarken:)

Zarf heyecandan elimden düþmüþtü aldým tekrar okudum üzerinde Samed'e yazýyordu, 'bu senin yazdýðýn mektup salak Nuran' dedim 'öteki mektuba baksana...'
Öldüm galiba. Kolumu tutuyorum, ölmemiþim.
Zarfý tekrar alýyorum üzerinde "Nuran'a" kelimesi yazýlmýþ mektup elimde, aptal aptal zarfa bakýyorum 'bana mý? ' Nuran ben miyim? diye düþünüyorum alayým mý, býrakayým mý ben buraya niye geldim, niye ... Allah'ým n'apýyorum burada...

Kapý,, eyvah kapý açýldý, çekmeceye girsem yok mektubu çekmeceye koysam Samed e yazýlý mektup nerede arýyorum, gözüne ýþýk tutmuþ kedi gibi nereye kaçacaðýmý bilemiyorum, cam, cam var atlasam .

Samed kapýda beliriveriyor, tebessümü yine ayný, yine ayný gamzeler, yine ayný güzel yüz, yine çok þýk, yine çok yakýþýklý.
Allah seni iyi etsin emi be adam bu kadar güzel olma be' diyor muyum, düþünüyor muyum, bilmiyorum, kýmýldayamýyorum galiba felç oldum.

Sadece bakýyorum, ofis yok, oda yok, iþ yeri yok, sadece Samed var ve ben ona bakýyorum.
Konuþmak istiyorum olmuyor, sanýrým dilim de tutuldu.

"Þimdi sus zamaný" diyen þair gibi, susuyorum...

SESSÝZCE

SON

N.B