Dinimize göre ölüm, insaný sevgiliye kavuþturan bir köprüdür. Mutluluðun, güzelliðin ve neþenin baþlangýcýdýr. Bu nedenle ölüm, sevgili diyarýna bir yolculuktur…
     Nisa suresinde “Her nerede olursanýz olun ölüm size yetiþir, son derece saðlam kaleler içinde de bulunsanýz yine kurtulamazsýnýz.” denir. Bu dünyada her güzel þeyin Allah’tan olduðuna inandýðýmýz gibi ölümün de Allah’tan olduðuna inanmamýz gerek. Ölümün de Allah’ýn takdiri olduðuna ve “O’ndan gelip, O’na gideceðimize” inanmamýz gerek.
Doðruluðu ve dürüstlüðü ile efendiliði ve saygýnlýðý ile herkesin kalbinde taht kuran, iyi ve güzel insan, sevgili kardeþimiz, hocamýz, Milli Eðitim Bakanlýðý Ortak Hizmetler Dairesi Müdürümüz Mehmet Ersöz’ü geçtiðimiz günlerde Hakk’a uðurladýk.
Ecel, Sevgili Mehmet’i Antalya’da tatili sýrasýnda buldu. Eþi ve çocuklarýyla Antalya’ya 10 günlük tatil için giden Mehmet Ersöz kardeþimiz elim bir trafik kazasýnda hayatýný kaybetti.
Acý haber çabuk duyulurmuþ. Yine öyle oldu. Sabahýn erken saatlerinde geldi acý haber. Yüreklerimiz dondu. Þok olduk… Ýnanamadýk duyduðumuz habere… Oysa daha geçen hafta beraberdik Mehmet Hocamýzla… Bir arkadaþýmla Makamýnda ziyarete gitmiþtik. Sohbet etmiþ ve öðle yemeðini birlikte yemiþtik.
Antalya’ya gitmeden bir gün önce de eþiyle beraber köydeki bir düðüne gelmiþti. Düðün sonrasý telefon etmiþ ve “Annenin yanýndayým, neredesin hadi gel” demiþti. Ben de adeta uçarak varmýþtým.
2 saatten fazla konuþtuk. Sohbete doymuyorduk. Çaylar, kahveler içildikçe içiliyordu… Ayrýlma vakti geldikçe “Biraz daha oturalým” diye uzatýyorduk sohbeti.
Ve gecenin ilerleyen vaktinde gitmiþti. Nereden bilebilirdim ki bu son görüþüm olacaktý Mehmet’i… Nereden bilebilirdim ki bu son sohbetimiz, son konuþmamýz olacaktý O’nunla… Bilsem bir ömür boyu býrakmazdým onu, bir yere salmazdým oradan…
Sabah, eþimin çýðlýðý ile irkildim. “Ya! Ya!” deyip duruyordu. Rengi atmýþ, solmuþtu. Sesi titredikçe titriyordu… Telefonu kapatýnca “Ersözler, kaza geçirmiþ” dedi. Aðlamaya baþladý. Þaþýrdým. “Bir þey olmuþ mu?” dedim. “Mehmet Ersöz Ölmüþ” dedi hýçkýrarak… Ýnanmadým: “Onlar Antalya’da tatilde” dedim. “Biri sana þak yaptý galiba” dedim. “Arayan Reyhan’dý. Þaka deðil” dedi. Reyhan, Ersözler ile ortak bir aile dostumuzdu. Dünyam kararmýþtý. Ne yapacaðýmý bilemedim. Hemen diðer arkadaþlarý aradým.
Durali Elal’ý aradým. “Maalesef doðru“ dedi. Durali ile Mehmet can dostuydu. Hiç ayrýlmazlardý. O mutlaka durumdan haberdar olurdu. “Bu sabah Antalya’da olmuþ olay. Maalesef Mehmet’i kaybetmiþiz” dedi aðlayarak...
Yüreðim durdu sanki… Aðzýmdan kelimeler çýkmaz oldu… Gözlerim doldu… Yaþlar akmaya baþladý. Þaka olmalýydý bu… Doðru olmamalýydý… Ama deðildi iþte… Gerçekti… Acý gerçek…
Hani derler ya “Allah hep iyileri alýr” diye… Ýþte bu deyim bir kez daha gerçek oldu. Ölüm, iyiler iyisi Sevgili Ersöz’ü Antalya’da buldu…
Bu kadar iyi bir insan, bu kadar doðru ve dürüst bir insan, kötülük nedir bilmeyen, içi hep sevgi ile dolu olan bir insan için daha erken deðil miydi?
Çektiði acýlar, sýkýntýlar ve dertler karþýsýnda yýlmamýþ, hep sabýr etmiþ, “Güzel günler nasýl olsa gelir” demiþti.
Ýþte tam o güzel günlerin geldiði bir anda bu olacak deðildi… Tüm dertlerin, sýkýntýlarýn, acýlarýn bittiði bir anda bu yaþanacak deðildi…
Mehmet Ersöz ile Erzurum’da tanýþmýþtýk. Ýkimiz de öðrenci idik. Ben Edebiyat Fakültesi’nde Türk Dili Ve Edebiyatý okurken, O da Eðitim Fakültesi’nde Türk Dili Ve Edebiyatý Öðretmenliði Bölümü okuyordu.
Okullarýmýz ve yurtlarýmýz ayrý idi. Uzak idi. Ama yine de bazen bir araya gelir dertleþir, hasret giderir ve Kýbrýs’ý konuþurduk. Birlikte ayný okulda öðretmenlik yapacaktýk… Siyasete atýlacaktýk…
Kýsmet bu ya, Gazimaðusa Namýk Kemal Lisesi’nde 10 yýldan fazla bir süre beraber çalýþtýk. Acý ve neþe dolu günlerimiz geçti…
Aile dostu olduk. Eþlerimiz birbirleriyle çok iyi anlaþýyordu. Gidip geliyorduk.
Bir defasýnda Adana’ya Toroslara yaylalara çýkmýþ ve orada 15 gün kadar bir Aðanýn misafiri olmuþtuk. Unutulmaz günlerdi.
Mehmet, hiç küsmezdi. Çünkü kalbi hep iyilik ile doluydu… Okulda bir gün küçük bir kavgamýz oldu. Küstüm ben ona. O ise gelmiþ arkamdan beni kucaklayarak “Valla sen bana küssen de ben sana küsmem. Ben senden asla vazgeçmem. Seni gardaþ bildim. Kovsan da yine gitmem” demiþti. Ben de biraz nazlandýktan sonra Ona sarýlmýþ “Biz kardeþiz, bizi hiçbir þey ayýramaz” demiþtim.
Ama gelin görün ki ecel þimdi ayýrdý bizi.
Tam rahat edeceði, huzur bulacaðý, mutlu olacaðý, stressiz bir yaþama kavuþacaðý ve mutlu olacaðý bir anda Hakk’a yürüdü…
Mehmet, imanlý bir kardeþimizdi. Aklýnda hep Hac’ca gitmek vardý. Nasip olmadý… Ancak þimdi Huzur’a gitti.
Þimdi Yüce Rabbimizin Huzurunda bulunuyor.
Umarým ki aradýðý mutluluðu orada bulmuþtur.
Sevgili Ersöz, seni asla unutmayacaðýz…
Sen hep kalbimizde olacaksýn. Seni her zaman gönlümüzde yâd edeceðiz.
Yolun ýþýklý, mekânýn Cennet olsun…
Nurlar içinde kal kardeþim.
Geride býraktýðýn ailene ve seni seven tüm dostlarýna sabýr ve metanet diliyorum…