Arkama bakmadan koþuyorum. Kendimden bir kaçýs. Yolun sonunda ne var, ne bekliyor beni bilmiyorum. Bilmek istemiyorum. O kadar göze aldým ki olabilecek her þeyi, ve o kadar düþtüm ki. Kanayan dizlerim bana 'Dur!' diye baðýrýyor adeta.
Bu aralar kafamda defalarca kendimi gömüyorum, gaz odasýna giriyorum, gýrtlaðýmý kesiyorum ayna karþýsýnda. Yeryüzünde ne kadar adým attýysam o kadar kesiyorum ayaklarýmý. Hissizlik hissine kapýlýyorum. Uyurken aniden gözümü açýyorum ve kendimi uyurken izliyorum.
   Rüyalarýmý falakaya yatýrdým az önce. Onlarý küvette asitle boðuyorum. Silinmeli tüm hafýzam. Arýndýrýlmalý tüm þarkýlardan. Nefesimi kesen bazý notalar var, onlarý silebilir miyiz dünyadan? Mesela bazý yazarlarý katledebilir miyiz gece yataklarýnda? Hepimize enjekte ettikleri hüzün yüzünden biraz gülümseme borçlu deðiller mi?
    Birkaç ceset öpüp döneceðim yataðýma. Annemin sözünü yine dinlemedim. Bütün kurallarý ayaklarýmýn altýnda hissediyorum. Þuan mutluyum, ölebilirim.