Genç adam hayatý zorlaþtýrmayý hiç sevmiyordu. Ona göre hayat zorlanmaya, tartýþmaya ve gocunmaya deðecek bir þey de deðildi. Yaþamayý sevmediðinden deðil, daha iyi yaþamak istediðinden arzuluyordu tüm bunlarý.

   Genç adamýn hiçbir zaman çok para kazanmak gibi bir ideali de olmamýþtý. Kendisine bakabileceði miktardaki kazanç ona fazlasýyla yetiyordu. Ona göre para, kazanýlma uðruna insanlarýn zamanýný ve hayatýný kýsýtlayan bir metaydý. Biliyordu ki en büyük zenginlik insanýn kendine saygýsýydý. Gezmeyi de pek sevmiyordu mesela, en çok mutlu olduðu yer eviydi genç adamýn. En sevdiði içecek kendi demlediði çay, en sevdiði yemek annesinin yaptýðý, en sevdiði insanlarsa ailesiydi genç adamýn. Arkadaþlari vardý bir de genç adamýn sevdiði ve güvendiði. Ama çok deðildi tabii. Genç adam insanýn fazlasýný deðil deðerlisini istiyordu her þeyde olduðu gibi.

   Basit zevkleri vardý, basit mutluluklarý vardý insanlarýn gülüp geçtiði. Sadelik bir kusur deðil bir mutluluk kaynaðýydý onun için. Ayný insanlar onun tembelliðinden de yakýnýyorlardý fazlasýyla. Evet belki de genç adam tembeldi ama fakirlerin zenginler için çalýþýp zenginleri daha da zengin ettiði bir dünyada çalýþmanýn da pek önemi kalmamýþtý onun için. Genç adam bütün her þeyden sýyrýlarak yakaladýðý huzuru ve mutluluðu baþkalarýna çaldýrmamak için söz veriyordu her gün kendine, daha güzel sabahlar için.

   Genç adam bir eylül akþamýnda o çok sevdiði sahil kenarýnda usul usul adýmlarken tüm bu cümleler kýmýldanýyordu aklýnýn en iç yerinde, sonra bir an duraksadý ve yanýndaki banka oturdu. En sevdiði þarkýyý mýrýldanýrken gözleriyle denizi ve gökyüzünü süzüyordu ince bir tebessümle...