Annemi yazmaktan korktum. Bilmediklerim, duymadýklarým, görmediklerimle ona haksýzlýk ederim diye korktum. Yine de yazdým. Hissettirdikleriyle, ardýndan býraktýðý iziyle onu yazmayý denedim. Ýtiraf etmeliyim ki, aslýnda onu hiç tanýmadým.
Kucaðýnda uyuyakalsam da, iç dünyasýna göz atmýþlýðým olmadý. Dertlerini duymadým,
çaresizliðini görmedim, acýlarýný dindirecek güçte olmadým. Annem olmasýndan faydalandým. Doðanýn kanunu dolayýsýyla, onun sayesinde var oldum.

Ýnsaný yazmaktan korktum. Cümlemi tamamlamadan onun hakkýnda yeni yeni farkýna vardýklarýmla irkilsem de, yazdým. Kelimeler geldikleri gibi kalakaldýlar, kalbim çatlarcasýna attý, kahroldum. Ýnsanda kötünün kötüsüne, iyinin iyisine inanamadým. Ýnsanýn deðiþken yapýsýndan korktum. Basitliðinin labirentinde kayýp olmaktan, mucizevi yaradýlýþýndan, çözümlenemez yürek dilinden ölesiye korktum. Yine de yapabildiðim kadar onu yazdým.

Farkýna varýp kabullenmekte direndiðim bir gerçeði yutkundum: insaný yazmak iþinde yetersiz kaldýðým. Israrla(inatla deðil), yazmaya devam ettim. Ne para ne de isim edinmek için, sadece ýþýk olurum umuduyla yazmayý görev edindim. Kimilerince aptalca, kimilerince gereksizce, yazdým. Sýfýrý bol rakamlarý gören köþe yazarlarýndan olmadým. Kitaplarý çok satanlardan hiç olmadým. Yazdým sadece. Sadece yazdým.
Gördüklerimi, duyduklarýmý, yaþadýklarýmý deðil, benliðimin süzgecinden geçenleri yazdým. Ne kandýrmak, ne göz boyamak, ne de onaylanmak için yazdým.

Yorgunum. Ýnsaný yazmaktan, onu anlamaya çalýþmaktan, içimde onu affetmekten, onun adýna umutlu olmaktan, ona inanmaktan ölesiye yoruldum. Aptallýðý alkýþlayanlardan, paranýn büyüsüne kapýlanlardan, nefesi bile muhtaç edenlerden çok yoruldum. Çaresi yok, yaþanacak bu hayata yorgunluðumla bezdim.

Ýnsan olmaktan, anlamaktan, anlatmaktan sýkýldým. Gitme isteðimden ve gidememekten sýkýldým. Hayatýn kahpeliðinden, yapmacýk yaþanmasýndan, gösteriþinden, sefaletinden, yalan dolanýndan usandým býktým. Ýstifa, iade edilmezliði, þikayet kabul görmezliðinden yýldým usandým. Üstüne üstlük tüm bunlarý tek tek yazdým. Üþenmeden, çekinmeden, korkmadan. Oysa ben, Ýnsaný yazmaktan hep korktum.

eylül