Sokakta misket yuvarlayan
Koþturup gülüþen çocuklara
Uzaktan çekinerek gelip
Hakaretler dinleyip
Üzülerek giden uzaklara
Baþýný önüne eðip
Darýlan sokaklara
Bisikletini de alýp
Yukarý mahalledeki boþ yola
Yarý aðlar halde giden

O da etten, kemikten
Aklý baþýnda, zararsýz
Ve sütün beyazý gibi karasýz
O çocuða yazýk deðil
Kimseye söz etmeyen ona
O utangaç, ufak çocuða
Yazýk deðil de kime yazýk
Arkadaþsýz sokaklarda
Kâh güneþin altýnda
Kâh karlar üstünde
Yapayalnýz gezinen
Elinde ince bir deðnekle
Sadece kendine vurabilen
Kimseye el uzatmayan
O zararsýz çocuða zarar verdiler

Yerlere koca harflerle
Ben çocuðum yazabilen
Ama sadece yazabilen
Çocukluðunu bilmeyen
Yaþayamayan
Hor, hakir, yalnýz, fakir
Yüzünde yok en ufak kir
Çünkü daha 8 yaþýndayken
Allah ile tanýþmýþ
Sonra insanlara alýþmamýþ
Çocuk yaþta büyük adam
Kime derdini anlatsa
Dinlenmez
Yarýda kestirip atýlýr
Kanun gibi olmuþtur
Her dinleyen bunu yapar
Üstelik dinlemediler
Ne diyorsun sen deyip
Dalga geçtiler
Çocuk büyüdükçe alýþtý buna
Ergen oldu, erken oldu
Seviyesiz kaþarlarýn diline
Nedensizce alay oldu
Yalnýz oldu, öyle kaldý
Genç adam olup yürüdü

Þimdi o çocuk çok büyük
Ama hâlâ boynu bükük
Ýçi kýrýk, dökük
Ve çorabý hâlâ sökük
Bu þiire dize olan çocuk
Dize olarak kalacak
Ne güzel, burada yalnýz deðil
Bak, dizeler bol
Ama hayatta her daim
Yalnýz bir kitap olacak
Hiçbir okuyanýn anlayamadýðý

Hadi anlayacaðýnýz dilden söyleyeyim
O büyüyüp, yalnýz yürüyen
Çocuk olamayan adam benim
Geçmiþ ola, yaþ geçti
Bisikletimi sattým, topumu kestim
Sade kalan bir kalemim
Bir bükük boynum
Bir de kýrýntýlarý çocukluðumun
Ey eziyet dünyasý
Ve beni hep horlayan insan
Mutlu oldun mu?