Annem ve babam yaklaþýk 75 yýl önce evlenmiþler. Bu evlilikten 11 çocuk dünyaya gelmiþ. Þu an ise sadece 8 kiþi hayatta.
     En büyük aðabeyim olan Abdullah Yozcu ve onun iki küçüðü olan aðabeyim Mehmet yýllar öncesinden hayatýn çileli günlerine veda edip Hakk’a yürümüþlerdi. Babam da bundan 3 yýl önce Hakkýn rahmetine kavuþmuþtu.
     Çileli anam, hayatýný hep gözyaþlarý içinde bizlere anlatýr, çektiði acýlarý, dertleri, yokluklarý aðlayarak dile getirir ve bunu yaparken de o günleri hep yeniden yaþardý.
     Çocuklarýný yokluða raðmen nasýl büyüttüðünü, nasýl okuttuðunu ve nasýl yaþama mücadelesi verdiklerini anlatýrdý hep. “Benim hayatým film gibi” derdi…
     Þu an sað olan en büyük aðabeyim Naci Yozcu. 66 veya 67 yaþýnda. Emekli…
     Yýllarca Türkiye’de çeþitli görevlerde bulunmuþ üst düzey bir bürokrat idi…
     Aðabeyim de geçmiþi anlatýrken aðlayarak anlatýr. Hep bize, “Anamýn ayaklarýnýn altýndan öperim. Onun fedakârlýðý olmasaydý biz bu günlere gelemezdik” der… Ve çektikleri yoksulluðu, açlýðý, sefaleti, yokluðu, sýkýntýlarý gözleri dolu dolu anlatýr…
     “Anamýz olmasaydý biz okuyamazdýk. Belki de bu gün üçkâðýtçý, dolandýrýcý, hýrsýz, katil olurduk. Ama o, bize, ne olursa olsun sahip çýktý. Yok demedi, olmaz demedi… Dilendi, çalýþtý, yoktan var etti. En önemlisi de namusuna zerre kadar halel getirmedi. Baþkalarýnýn kapýlarýnda temizlik yaptý. Tarlalarda çalýþtý. Zengin evlere gidip çamaþýr yýkadý, ekmek yaptý. Aldýðý üç kuruþla da bizim karnýmýzý doyurdu. Okul masraflarýmýzý karþýladý.”
     Bu hikâyeler, diðer kardeþlerim tarafýndan da aynen anlatýlýr hep. Çünkü çekilen sýkýntý hep ayný olmuþ.
Babamýz yok muydu? Tabii ki vardý. Ama o da, ta ki 45 yaþýna kadar kumar peþinde koþmuþ. Anamýzýn anlattýðýna göre, düðün gecesi babamýz kumar ile tanýþmýþ ve o günden sonra profesyonel bir kumarbaz olmuþ. E v yüzü görmemiþ, çocuk yüzü görmemiþ. Nerede kumar varsa oraya koþmuþ. Türkiye’yi adým adým gezmiþ bu uðurda… Kýsa bir süre içinde de elinde ne var ne yok hepsini batýrmýþ. Yýllarca, kumar peþinde yürümüþ durmuþ… Sýfýrý tüketince çýkýp gelmiþ…
“Papaz gibiydi” diyor annem. “Saç sakal, birbirine karýþmýþ. Cebinde metelik kalmamýþ. Bir koku, bir koku… Sanki aylarca yýkanmamýþ” diyor…
Hiçbir þey dememiþ annem. Üstelik bir de “Hoþ geldin” diyerek babamýn elini öpmüþ. Babam da büyük bir gururla geçmiþ köþeye “Ne varsa getir. Acýktým” demiþ…
Tabii sonra tövbekâr olmuþ babam. Bundan sonraki hayatý hep namaz, niyaz ile geçmiþ… Annem “Þükür, son dönemlerinde Allah’ý hiç aðzýndan düþürmedi. Elinden geldiði kadar doðrulukla ve dürüstlükle çalýþtý” diyor…
Aðabeyim Naci Yozcu geldi Kýbrýs’a… Yýllar sonra onu görmenin mutluluðunu yaþadýk…
Hasret zormuþ meðer… Yýllar sonra sevdiðine sarýlmasý insanýn, elini öpmesi bir baþka oluyormuþ. Hele de annem ile aðabeyimin karþýlaþmasý hepimizi gözyaþlarýna boðdu… Yýllarýn acýsýný þimdi çýkarýyordu bu iki çilekeþ insan…
Yaþlanmýþlardý… Hayata artýk eskisi kadar genç gözle bakmýyorlardý… Ama umutlarý hep taze kalmýþtý içlerinde…
Anaya sarýlmak, ananýn elini öpmek, ananýn hayýr duasýný almak kadar yüce, ulu, büyük bir þey var mýdýr bu Dünya’da…
Ýþte aðabeyim de “Ölüm var, kalým var. Dünya gelip geçici” diyerek anasýný ve kardeþlerini görmeye geldi…
Yüreðimiz sevgi ile doldu… Evin içi dopdolu olurken, geçmiþi halde an be an tekrar yaþadýk…
Ýki gündür evimizde hep geçmiþ konuþuluyor… Bir huzur, bir mutluluk, bir sevgi var…
Hoþ geldin aðabey… Ýyi ki de geldin…