-Han’ým;
-Söyle Davista..
-Neden suskunsun?
-Yorgunum Davista..
-Yorgunluk deðil bu yüreðini açsana…
-Þöylemi demeli þimdi;
“Hoþça kal dostum, hoþça kal. Aþkým, kalbimdesin. Ayrýlmamýz da bir kader. Çok geçmeden bir araya gelecek olmamýz da. Hoþça kal: el sýkýþmaya gücüm yok. Üzülmek, kaþ çatmak yok. Þu anda ölmek yeni bir þey deðil. Çünkü yaþamak da yeni deðil. …’’
-Daha açýl Han’ým;
-Veya Þöylemi?
“Herkes kaçtý – her þey bitti, öyleyse beni odun ateþinin üzerine koyun; Þölen bitti ve fenerler söndü.”
-Daha deþ yaraný Han’ým;
-Þöylemi demeli yoksa? “Beni haklamaya çalýþtýlar – fakat ben daha önce davrandým!”
-Han’ým anlamýyorum,biraz daha ipucu…
-O zaman þöyle nida etmeli;
‘’Ýki insanýn bizim olduðumuzdan daha mutlu olabileceðini düþünmüyorum. ..’’
Veya;
“Artýk sabahý da kaplýyor acý”
Veya;
“Bir yüksekliðin, bir baþýma olduðum bir yüksekliðin en ucundayým. Ýnemiyorum. Yaþayamýyorum. Ölemiyorum.”
Veya;
“içinde ölü bir kelebek gibi týkanýp kalmýþ biri için dünyanýn kendisi kötü bir düþtür…”
Veya;
“Maskelerinizi kuþanýp yalanlarýnýzý çoðaltýn / hepiniz mezarýsýnýz kendinizin…”
-Yine anlamadým Han’ým;
-Daha Ölmedik Davista;Yenilgi kabul edilmedikçe Gelmez..Ýzin Vermeyeceðim…
Ama Yine de Yorgunum…Doðduðum gün kadar…!