“ÞIP” DÝYE SEVMÝÞÝM BEN
Gençlik baþýmda duman. Dünya gözümde pespembe. Bu yýl ikinci yýlýmmýþ, kazanamazsam babam çok kýzar, ailem üzülürmüþ hiç umurumda deðil. Varsa da yoksa da Selma. “Âþýðým ben Selma’ya/ Yüzü benzer bir aya..” þarkýsý dilimden düþmüyor. Geceleri uykum yok. Sýnýfta öðretmen ders anlatýyor, benim gözüm Selma’da.
“Karasevda” derler ya! Ben de karasevdalandým Selma’ya. Akþama kadar iyi. Selma’nýn yanýndayým. Gece olup da yastýða baþýmý koyunca uyku tutmuyor beni. Kývranýyorum yatakta. “Yoook, Selma olmadan yaþayamam ben. Ne olursa olsun önce anneme sonra da babama açacaðým konuyu. Okumasam da çalýþýr, evimi geçindiririm, Selma kabul etmezse sözlenip dört yýl beklemesini isterim.” diye cesaret veriyorum kendime. Dershaneye gidip onu görünce de “Hele þimdilik bekleyeyim, sonra açarým konuyu bizimkilere.” diyorum.
Selma, dershaneden arkadaþým. Derslere baþladýðýmýz günlerde o da yavaþ yavaþ tanýþmaya baþladýðým diðer arkadaþlarým gibi herhangi biriydi. Geçen yýl üniversiteyi kazanamamýþtým. Babam, pek umudu olmasa da zor koþullarda beni yine Kýrþehir’de baþka bir dershaneye gönderdi. Anlayacaðýnýz dershanede de kýdemli öðrenci olmuþtum. Bu yýl derslere sanki koþarak, uçarak gidiyordum. Öyle dersi iyi dinleyeyim, bu yýl sýnavý kazanayým diye düþündüðümden falan deðil. Beni uçuran neydi biliyor musunuz? Selma’nýn aþký. Delicesine tutulmuþtum. Gecem gündüzüm o olmuþtu.
Selma mý…? O, benim gibi yanar tutuþur bir durumda deðildi anladýðým kadarýyla; ama benim yanýp tutuþmuþluðuma da tepki göstermiyor, beni reddetmiyordu. Zaten “Yok, ben arkadaþlýk falan istemiyorum.” dese çaresiz boynumu büker, kaderime küserdim.
“Ne olursa olsun yarýn bizimkilere konuyu açmalýyým.” dedim o gece. Yine uyku tutmamýþtý. Annem, her anne gibi beni anlayacak, onaylamasa bile “hayýr öðütler” verecekti; ama ya babam…
……………
-Anne, mutfaða gelir misin?
-Ne var oðlum, ben akþama kadar mutfaktayým.
-Hele gel, sana söyleyeceklerim var.
Param kalmayýnca babamdan parayý annemin aracýlýðýyla istediðim için yine öyle sanmýþ olacak ki gecikmeli de olsa geldi annem.
-Söyle bakalým, paralar suyunu çekti mi yine?
-Yok anne, bu sefer konu baþka, babamdan önce sana açmak istedim.
-Neymiþ o?
-Bir kýza âþýk oldum. Bizim dershaneden. Gece gündüz aklýmda. Geceleri hiç uyuyamýyorum. Derslere yalnýz onun yanýnda olabilmek için giriyorum.
-Eeee!
Annemin bu “Eee!”sinden bir alaycýlýk, sözümü ciddiye almama sezdim; ama ne olursa olsun kararlýydým.
-Bu kýzla sözlenmek, kýsa zamanda da evlenmek istiyorum anne. Þaka yapmýyorum.
Annem, bir þeyler düþünmüþ olacak ki “Sen bunu babanla konuþ oðlum, biliyorsun son söz onda biter.”
………………
Babamla birbirimizden gizlimiz saklýmýz olmaz. Arkadaþ gibi konuþuruz, konuþuruz da bu konu babamý kesin þoka sokar. Küçüklüðümden beri rahat büyümüþümdür. Beþ kiþilik ailesinin geçiminde dar geliriyle zorlansa da babam, annemin de örgü örerek verdiði destekle bizi kimseye muhtaç etmemiþtir. Bunlarý düþünürken ortaokul yýllarýnda yaþadýðým tatlý bir anýyý da anlatmak isterim:
Ortaokula yeni kaydoldum, birinci sýnýftayým. Babam o zaman ilçenin yakýn bir köyünde öðretmenlik yapýyor. Ýlkokuldan ortaokula geçince takým elbise, kravat, okulda deðiþik ortam, arkadaþlar, köy okulundan gelen bana ilginç geliyor. Okul kooperatifine her gün ilk teneffüste ilçenin pastanesinden sýcak sýcak poðaçalar getiriyorlar. Ders biter bitmez kooperatife koþuyorum. Bir deðil iki tane poðaça alýyorum, kapýnýn önünde de iþtahla yiyorum. Hafta içi her gün tekrarlanan bu durum babamýn da arkadaþý olan öðretmenlerimden birinin dikkatini çekmiþ. Babamla bir karþýlaþmalarýnda, “Senin oðlan, seni batýracak. Her teneffüs iki poðaça yiyor.” diye takýlmýþ. Ýþte o “damak tadý keyfi” beni þimdi yüz on kiloya çýkardý.
…………………
-Baba, sana bir þey söylemek istiyorum.
-Söyle oðlum, ne zamandan beri çekinir oldun?
-Çekinmiyorum da tepkinden korkuyorum, seni üzmek istemiyorum.
-Anlat bakalým.
-Evlenmek istiyorum baba.
-Hele bak sen, bu da nereden çýktý oðlum?
-Dershaneden bir kýza tutuldum. Gece gündüz aklýmdan çýkmýyor.
-Senin yaþýndakilerde olur böyle þeyler, buna “þýpsevdilik” denir. Zamanla unutursun. Dershanede ikinci yýlýn, adam gibi çalýþ, üniversiteyi kazanmaya bak. Ben kendi karnýmý zor doyuruyorum, bir de senin evinle mi uðraþacaðým.
- Ben çalýþýr, geçindiririm baba.
- Bak, yavaþ yavaþ sinirleniyorum. Bu konuyu sen anlatmadýn, ben de duymadým. Haydi þimdi güle güle.
…………………..
Ne ders çalýþmak istiyor caným ne de televizyona bakmak. Aklýmda hep Selma. Yataða uzanýyorum, uyku nerde? Buna bir çare bulmalýyým. Benim Selma’yla evlenmem, en azýndan þimdilik bir yüzük taktýrmam gerekir. Anneden, babadan öðüdü aldýk. Kim kaldý o zaman?
Kim mi kaldý? Dedem, benim aslan dedem. Ömrünü ateþin, kara isin içinde bilek gücüyle çalýþarak geçiren dedem. Anlarsa beni o anlar.
…………………….
-Dede!
-Söyle kuzu.
- Þu iþini beþ dakika býrak da sana anlatacaklarým var.
Dedem, iþ önlüðünü çýkardý. Ter, kara is içinde kalmýþ alnýndan, yanaklarýndan aþaðý doðru akmýþtý. Bir sigara yaktý:
-Neymiþ bakalým paþanýn derdi?
-Dede, ben bir kýza âþýk oldum. Sizin zamanýnýzda böyle þeyler yoktu; ama sen beni anlarsýn diye sana geldim. Annem, babam pek ciddiye almadýlar beni. Geceleri hiç uyuyamýyorum. Dershanede ikinci yýlým, sen de biliyorsun, ders çalýþamýyorum. Ben evlenmek istiyorum dede.
Eliyle çenesini þöyle bir sývazladý dedem. Býyýk altýndan hafifçe de gülümsediðini hissetim. Elini omzuma koydu:
-Bak sevgili torunum Murat, sen kaç yaþýndasýn?
-On dokuz.
-Çalýþtýðýn bir iþin var mý?
-Yok.
-Diyelim ki evlendin. Þimdi sana bir hesap yapýyorum.
- Ben, körkütük seviyorum dede. Çalýþýr kazanýrým.
-Evladým, okumazsan o kýz sana zaten gelmez. Sen, beni dinle.
-Dinliyorum.
-Ev kirasý kaç lira olur?
-En az üç yüz lira.
-Yiyeceði, içeceði; odunu, kömürü; elektriði , suyu ; çarþýsý, pazarý…derken sana ayda iki bin lira gerekir. Nasýl geçindireceksin bu evi?
-Peki ben ne olacaðým dede. Hiç aklým baþýmda deðil.
-Hele zaman býrak. Okulunu kazan, bitir, iþin gücün olsun. O zaman gel yanýma.
Boynu bükük ayrýldým dedemin dükkânýndan. Bu arada cebime de bir ellilik sýkýþtýrmýþtý.
……………………………
Zaman ilaç oldu bana. Babamýn dediði gibi pek çok insanýn on beþ yirmi yaþ arasý yaþadýðý “þýpsevdilik” dönemini dedemin de gerçekçi öðütleriyle atlattým. Dedem ilkokul mezunu; ama hayat deneyimi çok fazla. Babam öðretmen. Þimdi babama bazen takýlýrým. “Dedem senden daha akýlý çýktý baba!” derim. Bana þöyle bir bakar: “H…tir, e…þ..k, benden yüz bulsan hemen evlenecektin. Þimdi görüyorsun öyle evlenenleri. Âþýðým, ölüyorum, caným, hayatým… üç gün sonra boþanma…” der.
Üçüncü yýl sonunda üniversiteyi kazandým. Babam o zaman kazandýðým okulu beðenmese de þimdi güzel bir iþim, ailem var. Selma’mý? Ara sýra aklýma geldikçe buruk bir gülümsemeyle “Bir rüzgarmýþ, esti, geçti gitti.” derim.
……………….
Siz de sevdiniz mi o yaþlarda
“Þýp” diye
“Onsuz yaþayamam”
Dediniz mi
Ben sevdiðimi sandým
On dokuz yaþýnda
Ya dedem olmasaydý
Ya bana o hayat dersini vermeseydi
Zaman zaman o günleri
Hatýrlarým
Alnýndaki teri, elindeki çekiciyle
Dedemi anarým
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Numan Kurt