Yaþam dediðiniz þey su gibidir. Akýp gider. Zaman geçmiyor diye düþünürsünüz ama bir de bakýverirsiniz ki zaman gelip geçivermiþ…
     Ýnsan, yaþamý boyuna mücadele eder. Çabalar, uðraþýr, didinir… Amaç, hep iyi bir yaþam sürmektir.
     Kimileri çamur içinde boðulur, kimileri bal içinde yoðrulur. Kimileri zengindir, kimileri ekmek bulamaz… Eve bir ekmek götürebilmek için yapmadýðý iþ kalmaz insanýn… Sýrtýndan tonlarca yükler geçer…
     Oysa kimileri de þanslýdýr… Elini ýlýk sudan çýkarýp soðuk suya sokmaz… Babadan kaldýðý mirasla gününü gün eder…
     Önemli olan zenginlik deðildir. Ýnsanýn ne olduðunu, nereden geldiðini bilmesidir. Yaþadýðý hayata nankör olmamasýdýr.
     Yaþam, bizler için bir sýnama alanýdýr adeta… Kader sýnar bizi… Bazen, elimizden tutar bataklýktan çýkarýr bizi. Bazen de çok zenginken, sýrtýmýzý yere vuruverir… Mal, mülk, para, pul gidiverir elden.
     Dünyada her þey olabilirsiniz. Zengin de, fakir de olabilirsiniz. Bir ülkenin en üst makamýnda da olabilirsiniz… Padiþah da olabilirsiniz, Cumhurbaþkaný da…
     Bu Dünya ne þahlar, ne padiþahlar, ne sultanlar, ne alimler, ne zenginler gördü… Taht sahibi, mal sahibi, mülk sahibi gördü…
     Bu gün baktýðýnýzda hiçbirini göremiyorsunuz. Kimi yaþlanmýþ, kimi hasta, kimi de mezarda…
     Önemli olan insanýn ne olduðunu ve nereden geldiðini bilmesi. Nankör olmamasý… Unutmamalý ki daðýn zirvesine ulaþmak için eteklerden yukarý doðru yürümek ve týrmanmak gerek. Eðer bunu baþaramazsan zirveye ulaþamazsýn. Zirveye ulaþmak da önemli deðil. Önemli olan orada nasýl kalabileceðini ve ne yapacaðýný bilmendir. Bunu bilmediðin an, aþaðýya düþmek çok da zor deðil…
     Ýnsan yeter ki geldiði yeri ve hangi zorluklarla zirveye ulaþtýðýný unutmasýn.
     Ýþte bu konuyla ilgili güzel bir hikaye. Bu hikâyeyi bir TV programýnda ünlü basketbolcunun kendisi anlatmýþtýr:
“Ünlü Basketbolcu Hidayet Türkoðlu, eþiyle birlikte Eminönü’nde geziyordu. Önce akvaryumcularý dolaþtýlar. Kapalýçarþý, Yerebatan Sarnýcý, Ayasofya, Sultanahmet, Topkapý Sarayý, Gülhane Parký, derken Yeni Camii'nin önüne kadar geldiler. Orada
baðýra baðýra simit satan bir çocuk vardý. Basketbolcu birden durakladý...
Sonra simitçiye yaklaþtý:
- Simidin kaça koç ?
- 1 lira abi. Çýtýr çýtýr....
- Tezgahta kaç simit var ?
- 70 - 80 tane var herhalde...
- Hepsini alsam ne tutar ?
- 70 veya 80 lira.
- Al sana 100 lira..
Farz et ki hepsini aldým...
-Sað ol abi... Sað ol...
Basketbolcu 2 tane 50 Lira çýkartýp simitçinin önüne býraktý. Eþi þaþkýndý. Üç beþ adým yürümüþlerdi ki eþine yaklaþýp fýsýldadý.
- Hidayet, sen deli misin?
- Yooo...
- Peki, yemediðimiz simitlerin parasýný niye verdin ?
- Boþ ver, sorma.
- Diyelim ki soruyorum. Hem de ýsrarla soruyorum.
- Öyleyse söyleyeyim.
- Lütfedersiniz beyefendi.
- Tablanýn kenarý dikkatini çekti mi?
- Hayýr.
- Baksan görecektin. Tahtaya bir isim kazýnmýþtý.
- Nasýl bir isim?
- Hidayet!
- Yoksa?
- Evet...
O tezgâh eskiden benimdi.”
Ýnsan, yarýn ne olacaðýný, yarýnýn kendisine neler getireceðini bilmez. Yarýn sizin için çok iyi de olabilir, çok kötü de…
Ýyilik dolu günler sizlerin olsun…
Ne olduðunuzu ve nerden geldiðinizi asla unutmayýnýz…