Cumartesi sabah erkenden kalktým. Daha önceden Veysel Üresin ve Durali Elal arkadaþlarým ile anlaþmýþtýk. Karpas Bölgesi’ne balýða çýkacaðýz.
     Veysel Hocam “Haberini aldým. Bölgede çok miktarda kalamar varmýþ. Hiç boþ çekmiyorsun” demiþti.
Kalktýðýmda saat sabahýn 5’ini gösteriyordu. Hemen hazýrlanýp Veysel Hoca’nýn evini tuttum. Beni kapýda karþýladý. “Kahvaltý yapýyordum. Gel buyur bir çay içelim” dedi. Çok uzatmadan, küçük bir sohbet eþliðinde acele bir þekilde çayýmýzý içtik. Hiç beklemeden Durali Hoca’ya gittik.
     Durali Hoca da evin önündeydi. Balýk avlama malzemeleri ile bizi bekliyordu. Çok güzel bir bahçesi vardý. Gitmeden bahçeden portakal ve nar getirdi. Özellikle nar, çok güzel görünüyordu. Cennet meyvesi olarak bildiðimiz bu meyveyi çok severdim. Hiç dayanamadým ve hemen bir tanesini orada yedim. Nar kýpkýrmýzýydý. Çok nefis bir tadý vardý. Hani bal gibi derler ya iþte o cinstendi. Portakallar da henüz yeni yeni sararmaya baþlamýþtý. Biraz ekþi ama hoþ bir tadý vardý. Kalanlarý koyduk sepete…
     Hep beraber yola koyulduk. Arabada koyu bir sohbete baþlamýþtýk. Adada gündemde ne varsa konuþuyorduk. Veysel Hocam da, Durali Hocam da bu tür konularda çok donanýmlý kiþilerdi. Doðrusu çok güzel fikir alýþ veriþi yaptýk.
     Yeþilköy’e geldik. Burada Veysel Hocam evinde kýyafetlerini deðiþtirdi. Olta takýmlarýný aldý. Ve araba deðiþikliði yaparak Erenköy’ün yolunu tuttuk. Marine Gate’i geçtikten hemen sonra balýk avlayacaðýmýz bölgeye geldik.
     Burasý kayalýk bir bölgeydi. Özellikle bana “Aman hocam dikkat et. Düþeyim falan deme” diye ikazlarda bulunuyorlardý. Belirli aralýklarla yerleþtik. Veysel Hocam kalamar avlamak için oltalara yalancý balýklarý takmýþtý. Nasýl tutulacaðý hakkýnda da bana kýsaca bilgi verdi. Yem olarak kullandýðýmýz balýðý denize ne kadar uzaða atabilirsek atacaktýk. Sonra oltanýn makarasýný yavaþ yavaþ çevirip geri çekecektik. Eðer kalamar varsa mutlaka bu yeme takýlacaktý. Ýþ kolaydý.
     Durali Hoca, “Ben, sokan için olta atacaðým” dedi. Oltasýný ona göre ayarladý. Hamurdan yemi zaten evde hazýrlamýþtý. Durali baþta, ben ortada, Veysel Hocam da benim sol yanýmda olacak þekilde durmuþtuk. Oltalarýmýz “Rast gele” diyerek atmaya baþlamýþtýk…
     Çok geçmedi, henüz bir iki dakika içinde Durali Hoca, kocaman denecek kadar bir sokan balýðý yakaladý. “Bakýn, bakýn” diyordu. Keyiften dört köþe olmuþtu. “Böyle giderse akþama kadar denizde sokan býrakmam” diyordu…
     Ýyi baþladýk… Ama maalesef arkasý böyle gelmedi… Hele de tek bir tane bile kalamar yakalayamadýk. Durali Hoca, arada bir sokan alýyor ve o anlar küçük bir çýðlýk atarak “Bak bak, kuzuya bak” diyordu. Bu defa sigarasýný büyük bir keyifle çekiyordu içine. Mutluluðu her halinden belli oluyordu balýk yakaladýkça.
     Öðleye doðru biz, hala kalamar yakalayamamýþtýk. Veysel Hoca “Var bunda bir iþ. O zaman biz de kefale geçelim” dedi. Oltalarýmýzý kefale göre ayarladýk bu sefer. Yem balýklarý çýkarýp, mantara ekmek sararak çoklu oltalarý doladýk. Ve attýk denize…
     Deðiþen pek bir þey olmadý. Öðleyi geçmek üzere Durali Hoca, 4 tane kadar sokan yakalamýþtý. Biz ise hala sýfýr çekmiþtik. Bu arada, benim olta birkaç defa dolaþmýþtý. Tabii ben acemi olduðumdan çözme iþini de beceremiyordum. Veysel Hoca, doðrusu çok sabýrlýydý. Hiç kýzmadan, sinirlenmeden ve üstelik gülerek sorunu çözüyordu.
     Acýktýðýmýzý hissediyordum artýk. Ekmek, zeytin ve hellim almýþtýk yanýmýza. Ben hemen sepete dalýp çýkardým onlarý.
     Zeytin, peynir, ekmek de doðrusu aç karnýna süper gitmiþti. Karnýmýz doydu. Veysel Hoca “Yer deðiþtirelim. Burada bir þey yok” dedi. “Ben, deniz kurumuþ hocam” dedim…
     Az ileride baþka bir yere gittik. Bir saat kadar da orada oyalandýk. Ama maalesef deðiþen bir þey olmadý. Sadece, burada da Durali Hoca, bir sokan yakaladý. Biz ise yine sýfýrlardaydýk.
     Ben, artýk yorulmuþtum. Hava da öðleden sonra bozmaya baþlamýþtý. Güneþ gitmiþ, yerini hafif bir soðuk ve rüzgâra býrakmýþtý. Deniz ufak ufak hýrçýnlaþmýþtý. Veysel Hoca, “Az ilerde kuytu bir yer var. Deniz orada fazla dalgalý olmaz. Orada da bir þansýmýzý deneyelim” dedi. Ben, gitme taraftarýydým. Ama arkadaþlar, þanslarýný orada da denemekten yana tercih edince onlara uymak zorunda kaldým.
     Gittiðimiz yer, gerçekten kuytu idi. Ama maalesef sonuç deðiþmedi. Artýk hava kýzýllaþmaya baþladý. Akþam oluyordu. Güneþ, batýyordu Karpas’da.
     Balýk tutamamýþtýk. Ellerimiz boþ kalmýþtý. Allah’tan Durali Hoca toplam 6 tane sokan almýþtý. Tek tesellimiz bu oldu.
     Ben tadýný alamamýþtým bu iþin. Hiç balýk yakalayamayýnca demek ki insan böyle üzgün oluyordu.
     Arabaya atlayýp, dönüþ için yola koyulduk. Benzin almak için bir petrolde durduk. Oradaki biri “Hocam, bu gün balýk bulamazdýnýz. Dün, bütün kalamarlarý temizlediler. Geceden baþladýlar.” dedi.
     “Saðlýk olsun” diyerek evin yolunu tuttuk. Ama her þeye raðmen güzel ve farklý bir gün yaþamýþtýk…
     Çok sevdiðim bir aðabeyim olan Sayýn Ýbrahim Andaþ, bu gün için bize þu yorumda bulundu: “Akdeniz’de balýk beklemek, susuz topraklarda meyve beklemek demektir. Tarih boyunca Akdeniz’de balýk olmadý, olmayacak. Çünkü Akdeniz, denizlerin çölüdür.”