Anlaþýlan hayata karþý olan seyrim hiç bitmeyecek, bakýþým ise hiç deðiþmeyecek gibi. Beyaz atlar nerede, peki ya beyaz atlýlar. Çocukluðumuzdaki masumiyet nereye saklanmýþ olmalý , serzeniþlerimizin de kýyýda köþede kalmýþ mutluluklarý olmalý ama. Büyüyerek azalýyor ve ömrü kýsaltýyoruz iþte, olan bu . Hayat denilen þey bu mu, bana yaþamýn harika yanlarýný gösterecek mucizeler nerede kaldý sahi, hangi otobüs duraðýnda bekliyorlar bu denli , oysaki artýk gözüme hiç gelemeyecek,ve bana yetiþemeyecekmiþ gibi duruyor. Umutsuzluða umut ekilebilecek tohumlar nerede satýlýr, peki hangi buluta binip yol almalý, yaþam denen o macera dolu ve trajik serüvene karýþabilmek için.


Çocuk düþlerimi ve sevinçlerimi verin bana, belki bitkisel hayattan çýkabilirim o zaman .

Serin önüme dünyanýn iyilik dolu hallerini, belki kötülüðün azaldýðýna inanabilirim o zaman .

Gösterin parmakla da olsa sayabileceðiniz yaþanmýþ gerçek aþklarý , belki aþýk olabilirim o zaman .
***** ******* *****
Belki bu denli acý dolu, umutsuzluk dolu, neþeyi ve sevinci saklamýþ olan dünyayý her haliyle sevebilirim o zaman .


Yazan-Edibe Toðaç
-Minimalist Ýz'ler-