Etrafýnda olup bitenlere anlam vermeye baþladýðýn andan itibaren tuhaf bir hikaye-söylenti koridorunda uzun yürüyüþte bulursun kendini. Ýþin trajikomik yaný þu ki ya bu yolculuðun derinlemesine farkýndasýn ya da sadece yolculuðun tadýndasýn.
Bir sürü insanýn, bir sürü hikayenin arasýndan, taþlaþmýþ topraðýn içinden çýkmaya çalýþan bir tohum filizi gibisin. Yaðmur yaðarsa eðer, iklim elveriþliyse, buz tutmazsa, sel alýp götürmezse, kurumazsan, çürümezsen eðer, yapraklarýn açýlýp büyüyebilirsen, meyve verirsin. Topraðýn humuslu, suyun, esintin, güneþin ölçüsündeyse, serpilirsin.

Hikayelerin arasýnda yürürken, insafsýz þartlarý, olmaz engelleri yenip geçenleri gözüne sokanlar olur. Onlar yaptýysa sen niye yapamayasýn diye þiþip þiþip gaza gelirsin. Varýný yoðunu, tüm eforunu, olmayan sermayeni savurup ecdadýnýn tosladýðý duvara adýný yazdýrmak için çýrpýnýrsýn. Sýfýrdan baþlamak, iki eliyle çalýþýp baþarmak!.. Hadi oradan!
Demin kendini tutup karalamadýðýn zaman- mekan- atlama trampleni üçlüsüne geldin, deðil mi?.. Bir de kesiþme noktasý var ya... Sýfýrdan baþarmakmýþ!

Tut ki hiçbir þeyin yok, aklýndan baþka. Çevren yok, kart hamili meselesi yok. Becerin çok, senden kimsenin haberi yok. Sonra; pýsýrýksýn der ukalalar. Bir verip on almak isteyenler. Sonra; hayrýna dökülür saçýlýrsýn, kullanan kullanana. Eh, bunun da sonrasý var: senden çok alýp senden daha çok olduk derler.
Tut ki hiçbir þeyin yok, ailenden baþka. Sýçrama tahtan onlar, yine de aklýnda bulundurmazsýn. Tut ki kendinden baþka hiç kimsen yok. Hayatý gördüðünü, inine girdiðini, çürümüþlüðüne kani olduðunu say. Sonra. Ne isteyip, ne yaparsýn?..
Ýçinde büyüttüðün iyiliðin sesine kulak verip, þu hayattan gelip geçtiðini say...
Veya; kinine, açgözlülüðüne, saygýsýz vefasýzlýðýna yol verip, nefesin yettiðince, beslediðin canavarý yaþat.
Ya kendin ya da hayat olmayý baþarýrsýn. Þu ya da bu; basitçe ölürsün.

eylül