BÝZÝM ARKADAÞLARIMIZ!..

“Bir yerlere gelmesi için dualar ettiðimiz, mevki, makam ve koltuk sahibi olduktan sonra hala eskisi gibi arkadaþ sandýðýmýz arkadaþlarýn aslýnda bizim arkadaþ olmadýðýný unuttuk” demiþti…
Demiþti ama ben o zaman ne murat ettiðini tam olarak anlayamamýþtým…
Arkadaþlarýmýz…
Ah bizim arkadaþlarýmýz!
Düne kadar beraber yol yürüdüðümüz.
Ekmeðimizi bölerek yediðimiz.
Paylaþarak küçülen acýlarýmýz.
Ve paylaþarak çýð çýð büyüyen/büyütülen sevinçlerimiz…
Sevinç ve kývanç duyduðumuz arkadaþlarýmýz…
Düne kadar bizim olan, ya da bizim sandýðýmýz arkadaþlarýmýz vaktaki, mevki - makam sahibi oldular…
O vakit bizim sandýðýmýz arkadaþlar, aslýnda bizim olmadýðýný anladýk.
Mevki ve makamlarýyla bizlere iyiliklerini beklemekten çok; kötülüklerinin dokunmamasý için dualar etmeye baþladýk.
Ama yine de -istisnalarý müstesna edecek olursak- kurtaramadýk postumuzu bu arkadaþlardan…
“Ýyilik ettiðinin kötülüðünden korun” demiþ Hz. Ali.
Demiþ mi, dememiþ mi bilmiyorum ama söz, düþündürücü…
Öyle ya; en büyük zararý en yakýnýmýzda olanlar veriyor.
Çünkü yakýnýmýzda olanlar bizim zafiyetlerimizi çok daha iyi biliyorlar da ondan…
“Sevdiðini ölçülü sev, günün birinde nefret ettiðin birine dönüþebilir. Nefret ettiðinden de ölçülü nefret et. Günün birinde sevdiðin birine dönüþebilir” þeklinde rivayet edilen bir Hadis var.
Ölçüyü neden kaçýrdýk?!
Acaba çok arkadaþ canlýsý olmakla hata mý ettik?
Anlaþýlan her þeyi yeniden gözden geçirmemiz lazým.
Arkadaþlýklarýmýzý.
Dostluklarýmýzý.
Hatta kendimizi bile yeniden gözden geçirmemiz lazým.
Ve en önemlisi kendi nefsimizi yeniden gözden geçirmemiz lazým.
Sonra dostumuzu ve dostluklarýmýzý…
Þair, boþuna; “Yol onun, varlýk onun, gerisi hep angarya” diye haykýrmamýþ…

Kur’an da bizlere þöyle dua etmemizi emretmiyor mu: “Hasbinallah ve ni’mel vekil, ve ni’mel mevla, ve ni’men nasir.”

“Allah Teala, bize yeter, O ne güzel vekildir. Ne güzel Mevla ve ne güzel yardýmcýdýr.”