BÝR ANNENÝN YIKILIÞI

Parkta görmüþtüm, periþandý hali,
Dünyasýný karartmýþtý oðlunun ölüm haberi,
Kor ateþ düþmüþ yüreði yanýyordu,
Acýsýný kelimelerle anlatamýyordu
Arþa çýkmýþtý figaný, melekler aðlýyordu,
Gözyaþlarý bir nehir gibi, sel olup akýyordu,
Elindeki mendili sýrýlsýklam, su damlýyor.
Elleriyle ipek gibi saçlarýný yoluyordu.
Bembeyaz yüzü sapsarý kesilmiþ, periþandý hali,
Oturduðu yerden kalkmaya yoktu mecali,
Kim bilir günlerdir hasretti uykuya,
Günlerdir bir lokma düþmemiþti boðazýna,
Dudaklarý kuruyor, boðazý kuruyordu,
Çevresine benim evladým nerde diye soruyordu,
Yanýk yanýk aðýtlar yakýyor durmadan,
Sesi iyicene kýsýlmýþtý günlerdir aðlamaktan,
Ne söylediði anlaþýlmýyordu,
Beklide söylediðini kendide bilmiyordu.
Hiçbir þeyin önemi yoktu onun için,
Onun yüreðinde kopan fýrtýna, borandý,
O boran ki Aðrýyý, Erciyes’i dondurdu,
Bir genç adam yaklaþtý usulca yanýna,
Eðildi bir þeyler söyledi sessizce kulaðýna,
Beraberce kalktýlar, yürüdüler usul usul,
Caminin önünde büyük kalabalýk birikmiþti,
Uzaktan konvoy göründü birden,
Tekbir sesleri daha da gürdü, gök gürültüsünden,
Sonra bir tabut getirildi Al bayraða sarýlý,
Yaný baþýnda duran Annesi, ciðerinden yaralý,
Ana bak ”Ýþte oðlun” geldi dediler,
Elini koydu Bayraða sarýlý tabuta,
Yanýk bir ses yükseldi o anda,
“Benim oðlum çok küçük” derken yýðýlýverdi yere,
Kaldýrdýlar ayaða zor duruyordu yerinde,
“Fidan gibiydi oðlum, yaþý daha yirmisinde” dedi,
Sýmsýký sarýldýðý tabutu, öpüp kokluyordu.
Tabutun baþ tarafýna, bir aslanýn çevikliðiyle atýldý.
O kadar insanýn þaþkýn bakýþlarý arasýnda,
Tabutun üst kapaðýný týrnaklarýyla söküp açtý,
Tahta tabutun içinde, saçtan bir tabut daha vardý.
Þehit olan oðlunun, bedeni parçalanmýþtý,
Orada bulunan hiç kimse teselli edemedi.
Bir ara durakladý, sanki bir anda ürperiverdi,
Kefeni açmaya korkar gibiydi anlaþýlýyordu halinden,
Yoksa korkuyor muydu acý ý gerçekle yüzleþmekten?
Tabuttan sanki cennet kokusu geliyor,
Oðlunun tabutu baþýnda bir Anne aðlýyordu,
Sakinleþti, anladý galiba, ilahi hakikati,
Rahmana uðurladý, þaný yüce þehidi,
Kalabalýk binlere çýkmýþtý.
Tekbir sesleri bulutlarý bile yasa boðdu.
Aðlýyordu acýlý ana, sel olmuþtu gözyaþý yüzünde,
Her kürek sesinde artýyordu acýsý yeniden,
Topraðýna sarýldý, kokladý.
Ta yürekten gelen bir sesle oðlum dedi,
Ayrýlmak istemiyordu oðlunun mezarýndan,
Acýlý Anneyi zor ayýrdýlar, o gün kabirden,
Her kar ve yaðmur yaðdýðýnda mezarlýða gelirdi,
Elleriyle. Oðlunun mezarýnýn üstündeki karý temizledi.
Omzundaki poþusu ile oðlunun mezarýn üstünü örtüp,
“Oðlum, Mehmet’im üþümesin” derdi,
Evlat acýsýný çekenler bilir bu hali.
Ateþ düþtüðü ocaðý, cayýr cayýr yakýyordu ciðeri.
Dað gibi bir Anadolu kadýndý eriyip akýyordu.
Kolay deðildi elbet,
Kaybettiði dað gibi oðlu ciðerini yakýyordu.
Çökmüþtü dimdik duran bedeni.
Kar gibi olmuþtu, ipek gibi saçlarýnýn her teli,
Bembeyaz saçlarýna. Sanki kar yaðýyor,
Acýnýn bir annenin nasýl erittiðini net görüyordum,
Her geçen gün, yürek acýsýný arttýrýyordu ölüm.
Sonunda hasta düþtü yataða bir gün.
Ne yaptýðýný bilemez hale geldi zavallý.
Bir daha kalmadý ayaða yataða yattý yatalý,
Evlat acýsý galip geldi. Bitirdi yiðit kadýnýný,
Dili, Dini, rengi her ne olursa olsun,
Kardeþçe yaþamak varken, neden düþmanlýk olsun,
Gencecik fidanlar verilmesin topraða,
Adý her ne olursa olsun, analar aðlamsýn bir daha.

Ýbrahim BEKLER
ANKARA