Ahþap bir masa, rengi solmuþ; belki 1980’lerden kalma, üzerinde yaþanan tarihi belirsiz hatýralarýn izleri var; çizilmiþ kýrmýzý, mavi ve kurþuni renkli kalemlerle. Belki haylaz bir çocuk yaptý, belki kafasý karýþýk bir âþýk ya da ruhu darýlmýþ biri. Ýzler var iþte eskiden kalma. Þimdi ben de izler býrakacaðým üzerinde, kimsenin görmeyeceði.

Bir kalem, bir kaðýt ve hayallerim. Beynimde harfler raks edip hayallerime renk katýyor, gecenin karanlýðýnda güneþi doðuruyor, yýldýzlar parlarken bir anda ellerimde bitiveriyor. Hasat mevsiminde sarý baþaklarla dolu tarlanýn içindeyken karlý daðlara da buluyorum kendimi. Zalim bir kralýn kölesiyken bir anda Hürrem Sultan oluveriyorum. Leyla gibi kurak bir çölde susuzluktan bayýlmak üzereyken okyanusta bir balinan karnýnda buluyorum kendimi, týpký Yunus misali. Hayallerim beni sürüklüyor bir masalýn içine, masalýn içinde bir þiirim þairi olmayan.

Dokunuyorum kaleme, bir annenin çocuðuna þefkatle dokunduðu gibi. Gözlerimle seviyor ellerimle öpüyorum onu. Beyaz kaðýt da gelinlik gibi duruyor masanýn üzerinde saf ve temiz, hatýra defterlerinin hep baþýna yazýlýr ya “Bana kalbin gibi saf ve temiz bu sayfayý ayýrdýðýn için” diye. Kalemle buluþmak için bekliyor saflýðýn simgesi olan beyaz bir sayfa, bir o kadar saf, masum ve çocuksu hayallerimle de kalemden dökülmek için.

Yazýyorum, gül’den papatya’ya, arý’dan bala, at’tan fayton’a, sokaklardan þehirlere, denizlerden daðlara, ýrmaklardan okyanuslara, aþktan ayrýlýða, karanlýktan aydýnlýða, kavuþmaktan hasrete, dilsizlikten dududillere, kalp gözü açýk olandan, iki gözüyle göremeyene, ölümü doðumu, cenneti cehennemi, mezarý kefeni, kara topraðý üzerindeki yeþili, savaþý, kaný, gözyaþýný, barýþý, gülümsemeyi, çocuklarýn masumiyetini…

Yazýyorum, ne varsa yüreðimde hayallere dönüþen, yazýyorum ne varsa yaþadýðým ve yaþayacak olma ihtimalim olan her þeyi..

Býrakýyorum kalemi bir kenara, çocuðu uyutur gibi. Alýyorum beyaz sayfayý okuyorum raks etmiþ tüm harfleri olmuyor ama olmuyor, uymuyor bir birine hiçbir þey, beynimdeki raks sayfaya yansýmýyor, eksik bir þeyler var, masalýn içindeki þiirdim ben þairsiz, arayýp bulmalýyým o þairi, o eksik, öðretmeli nasýl yazdý bu þiiri? Nasýl yazdý beni o masala sormalýyým, ama nerede? Kimden sormalýyým? Yaþýyor mu? O beni gelip bulur mu ?

Dokunuyorum yine kaleme, pamuk tutar gibi beyaz sayfayý alýyorum gülü koklar gibi, yazýyorum bir þiir, koyuyorum bir cam þiþeye bir deniz kenarýndan atýyorum çok uzaklara, Allah’a dua ediyor denize tembihliyorum ulaþtýr onu diye. Alýp götürüyor dalgalar, kayboluyor bir þiir denizde.

Fark etmiyorum zamaný belki yýllar, belki aylar, belki bir gün geçti. Gönlümde özlem, gözümde mütebessim bakýþlar, kolladým denizleri, kýyýlarý, sahilleri, sandallarý..

Tam ümidi kestim dönüyordum bir akþam iþte bir cam þiþe tam önümde, yazmýþ þair, anlamýþ þiirimdeki sýrlarý, anlatmýþ bana tek tek.. Öðretmiþ yazmak ne demek, anlatmak ne demek, anlamak ne demek, þiir ne demek, masal ne demek, hayal ne demek.. Saymýþ dizmiþ, okuyunca anladým yazmak hayat demek.

Vazgeçersen en ufak bir þeyden, iþte küser sana hayaller, kalemler kaðýtlar, açýlmaz sana açýlacak olan ufaklar.

Öðretmiþ, yazmak emek ister, emek sevgi.

Tüm zaferler inanmaktan geçer, meselenin özeti buydu, anlamak gerek.

Yazýyorum, aldým elime kalemi bu defa yeni doðmuþ bir bebeði tutar gibi, incitmeden, baktým uzun uzun, týpký çocuk gibi emek, sevgi ve ilgi bekliyordu benden. Kaðýt kalemin kundaðý, sardým sarmaladým ikisini, hazýrladým harfleri, bayram günü giyinmiþ gibi, hayallerimi özgür býraktým ve utanmadým, korkmadým, çekinmedim, zorlandým ama pes etmedim, vaktini bekledim, emek sabýr demekti, satýrlarým filiz verene kadar bekledim.

Yazýyorum, gönülden istersen gönül verenler seni bulur. Sen yeter ki iste.

Yazýyorum, yazýyor, yazmalý.. yazmak hayat demek.. Ahu Öztürk