Sokaðýn yüzümüze bakan lambasý bu gece yine kýrýk.
Bu gece biz ve kafamýzdaki biz yine baþ baþayýz.
Biraz Morrison dinliyoruz biraz Joplin.
Pink Floyd'a nihayet sýra geliyor.
Varolþumuzla yokoluþumuz ayný anda baþlýyor ayný anda bitiyor.
Günlerdir uyanamýyoruz , uyuyamýyoruz.
Ardýndan bir fýsýltý duyuyoruz: “Hello is there anybody in there?”.
Müthiþ bir ahenk içinde kafa sallýyoruz hayýr dercesine.
Uzun zamandýr karanlýk yüzümüzün sol tarafý.
Bir gitar solosuyla beynimiz daðýlýyor, bir fýsýltýya kulaklarýmýz patlýyor.
Ayaklar kafayý alýyor yanýna ritim tutuyorlar istemsiz.
Sigaramýzdan düzenli aralýklarla çekiyoruz zehrimizi.
Müzik evrene deðil de evren müziðe ayak uyduruyor.
Bu evrende birileri her gün yarýþý kazanýyor.
Birileri pes ediyor ayný yarýþta . Kimisi mutlu, kimisi mutsuz, kimisi daðýlmýþ…
Birileri her saat bir yerlerde kendini buluyor, birileri de kaybediyor ayný yerlerde kendini.
Antidepresanlar bir halta yaramaz bunu bile öðreniyorsun zamanla.
Birileri cinayete kurban gidiyor, birileri katil rolünü üstleniyor.
Birileri gerçekten hak ediyor bu dünyayý, dünya kimisini hak etmiyor.
Kimin sonuna kadar gidebileceði asla belli olmuyor.
Hiç ummadýðýnýz kiþiler bitiþ çizgisinde sizi geçiyor ya da size bir çelme armaðan ediyor.
Zaten sizi kimler üzmedi ki…
Hanginiz yeter diye çýðlýklar atmadýnýz ki uykudan her uyanýþta…
Þöyle bir düþününce ne kadar kalabalýðýz.
Ufak mutluluklar ne kadar çok kiþiye yetmiyor.
Nasýl kalabalýðýz büyük balýðýn peþinde.
Koskoca ordu nasýl güçlü olabilirse o kadar güçsüzüz iþte.
Hepimiz ayný dertle baðýrýyoruz.
Yaþamak istiyoruz. Gerçekten yaþamak .
Birilerinde bir anlama gelmek istiyoruz belki .
Belki bir iz býrakmak istiyoruz .
Geriye bakmadan yaþamak, keþke demeden yaþamak …
Yaþarsýn belki de , belki de o gezegene gidebilecek tek kiþisin.
Lakin biraz aralarsan þu kimseye dokundurmadýðýn siyah perdelerini,
burasý ütopya deðil anlarsýn .
Çok sevdiðim þairin çok sevdiðim sözü çýnlasýn kulaklarýnýzda.
“Burasý dünya yahu burasý bu kadar iþte...”