Derler ki:
"Ýlk gözyaþý soldan akýyorsa acýdan, saðdan akýyorsa mutluluktandýr." Bugüne kadar ben hep solumdan aðladým. Kare kaðýtlara sýðdýrmaya çalýþtýðým, zavallý diye nitelendirilebilecek bir hayat ne kadar saðdan aðlar ki? Kelimelerin gelmediði anlamlara geliyoruz. Hep koþmak hatta ciðerlerimiz patlayana kadar koþmak istiyoruz ama önümüzde çukurlar olduðunu asla kabullenmiyoruz. Biz bile bazen bizden çekip gitmek isterken kimler gitmesin ki? Koþun. Gitmek için. Gelmek için bazen. Bulmak, bulunmak için. Aldýðýnýz son nefesi yollarda tüketin. Yere düþtüðünüzde sürünebileceðiniz, sýrtýnýzdan yanýk kokularý gelebileceði riskini göze alarak koþun. Aðlayýn bir de. Aðlanacak halimize gülmeyi unuttuk çünkü. Bir kere yaþanýlan bu hayatý kendi ellerimizle bok çukuruna sokup çýkarýyoruz. En sonunda çýkarmaya da gücümüz kalmýyor, býrakýyoruz. O da gidiyor bizden. Küçücük omuzlara ne büyük duygular yüklüyoruz. Oysa o omuzlar büyümeliydi bizimle birlikte, güçlenmeliydi düþtükçe. Sol gözde fazla suç bulmuyor muyuz omuzlar dururken?
Gücün kalmadýysa kendini yok etmeye gözünden deðil omuzlarýndan baþla. Çünkü asýl hayat orada.