Dünya öyle bir hale gelmiþti ki herkes birbiriyle savaþmakta idi. Savaþlar o hale gelmiþti ki çocuk demeden, kadýn demeden, yaþlý demeden insanoðlu birbirini öldürüyordu. Hatta daha dünyaya gelmemiþ bebekler ana rahminde katlediyordu. Tanrý insanlarýn bu haline gördükçe çok üzülüyordu. Ben bunlara akýl verdim, vicdan verdim neden görmezler ki dünya kocaman hepsine yeter. Bu ne bencilliktir ki en iyi koþullarda kendilerinin yaþamasýný istiyorlar, kimse kimseye kucak açmýyor. Zenginlikler hep bana olsun diyorlar. Tek hevesleri var en zengin ben olayým. Tüm yarattýðým güzellikleri yok edecekler bu gidiþle. Görsünler bakalým ben ne yapacaðým.

Ve o gün dünya birden buzul çaða girer. Aðaçlar çiçek açmaz, toprak ürün vermez. Ýnsanlar tüm kaynaklarý yok edince artýk ne yiyecek bir þey kalmýþtýr dünyada ne de birbirlerini yiyecek güçleri. Bu nusubet insanlarýn aklýný baþýna getirir ve Tanrýya yalvarýrlar. Tanrým birbirimize anlayýþ göstereceðiz birbirimizi yemeyeceðiz, dünyamýzý geri ver. Öyle içten dilerler ki birden buzlar erir. Su topraða yürür ve aðaçlar çiçek açar beyaz, pembe, sarý, mor rengarenktir. Güneþ coþar ve o gün 21 Marttýr.

Leyla Ünal (20 Mart 2016)