Her çarþamba öðleden sonrasý gitmeyi alýþkanlýk edindiðim Sadýk Usta’nýn balýk restoranýndayým. Her zamanki gibi cami tarafýndaki 1 numaralý masaya oturdum. Güneþ sol yanýmdaki iðde aðacýnýn dallarý arasýndan süzülerek yüzümde desenler çiziyor. Tatlý bir sonbahar serinliði var havada.

Yemek vakti deðil henüz. Ýkindi ezaný biraz önce okundu. Yemek için gelmiyorum zaten buraya. Bu dingin atmosferde okumayý, yazmayý seviyorum. Mekân sahibi arkadaþým. Garsonlarla da ahbap oldum.

Önümde bilgisayarým, bir kadeh þarap ve yanýnda bir tabak kuru üzüm var. Yazmaya çalýþýyorum. Tek sorunum masamýn üzerine düþen, kokusuna doyamadýðým iðdeler. Elime alýp kokluyorum. Doyamýyorum. Kýyýyorum birkaç tanesine, parmaklarýmýn arasýnda eziyorum. Sýrf bu koku yüzünden, azalan koku duyusunu tamamen kaybetmekten korkuyorum.

Yazmaya öyle dalmýþým ki, mezemin bittiðini ve Bülent’in yeni meze getirdiðini bile fark etmemiþim. Bir ara gözüme vuran güneþ kayboldu. Baþýmý kaldýrdýðýmda balýksýrtý desenli bir perdeyle karþýlaþtým. Hâlbuki oturduðumda yoktu o perde. Yeniden yazýya döndüm. Güneþ ýþýðý sensörlü gibi gelip gidiyordu. Bu kez güneþ varken kaldýrdým baþýmý. Perde kalkmýþtý. Þimdi kömür karasý iki göz vardý karþýmda. Bakýþlarý güneþ ýþýðýna karýþýp gözlerimin içine iþliyordu. Uzun süre bakamadým. Baþýmý eðdim.

O kara gözler beynime nakþolmuþtu. Yazamaz oldum. Onlarý tekrar görme arzusu ile baþ edemiyordum. Dayanamadým, tekrar kaldýrdým baþýmý. Perde ordaydý. Tam benimle kara gözler arasýnda. Kömür gözler dýþýnda her þeyi görebiliyordum. Güneþim perdenin arkasýnda kalmýþtý. Yýkýldým. Ne iþi vardý o perdenin orda! Restoranýn ortasýna, iki masa arasýna perde germeyi hangi geri zekâlý akýl etmiþti?

Yazýyý býraktým. Bakýþlarýmý sabitledim. Ýki kara gözün perdenin arkasýndan çýkmasýný beklemeye baþladým. Bir ara perde uzun süreliðine kalktý aramýzdan. Ýri kara gözler tüm haþmetiyle karþýmdaydý. Gitmemiþlerdi. Güneþim batmamýþtý. Çok sürmedi perde yeniden dikildi karþýma. Yine kahroldum. Ama bu kez umutluydum. Biraz önce nasýl kavuþtuysam, yine kavuþabilirdim…

Umudum boþuna deðilmiþ. Perde yine kalktý aramýzdan. Bu kez sadece gözler deðil, bir yüz vardý karþýmda. Gözlerin üzerine ok gibi incecik kaþlar resmedilmiþti. Onlarý örten kýsa kesilmiþ düz saçlar da kömür karasýydý. Kýsa bir an saðdaki kaþ yukarý kalktý. Ayný anda diðer kaþ kapanan gözle yumak oldu. Bu arada aðýz da yumaða eþlik etti, sola doðru kaydý. Gayrý ihtiyari ben de ayný hareketi yaptým. Selamlaþmýþ, birbirimizin hatýrýný sormuþ olduk böylelikle...

Gözlerim aralýksýz o yöne bakýyordu artýk. Tatlý bir rüyaya dalmýþ gibiydim. Önümdeki perde izin verdiði sürece rüyam kesik kesik devam ediyordu. O perde niçin yok oluyorsa, onu yok eden güç neyse, daha sýkça aramýzdan kalkmaya baþladý. Gözlerle, sözcüksüz konuþmayý seven, daha doðrusu susan bir insan olarak diyalogda hiç zorlanmýyordum.

Kömür karasý gözler bazen gülüyor, bazen diðer mimik kaslarýnýn yardýmýyla soru soruyordu. Muhabbetimiz koyulaþmýþtý. Bir seferinde aðzýnda gözleri gibi kara bir üzüm salkýmý ile göründü. Yine göz kýrptý. Ben de yanýt olarak kadehimi kaldýrdým. Üzümün yaþý, kurusu ve sýkýlmýþý ile harman olmuþtuk.
***

Yeni yetmeler gibi oyun oynuyorduk. Oyunun en heyecanlý yerinde, kara gözler ýþýðýný kaybetti. Ýyice karardý. Sessiz oyunun sözsüz replikleri, mimikler ve jestler kayboldu. Karþýmda sanki güzellik tanrýçasýnýn büstü vardý. Soðuk ve ifadesiz bir yüzü vardý büstün. Ýster istemez benim yüzüm de düþtü.

Perde sanki canlanmýþtý. Canlanmakla kalmamýþ dile gelmiþ, kömür gözlerin ateþini söndürmüþtü. Öfke ve kýskançlýk dolu bir erkek sesine dönüþmüþtü. Balýksýrtý deseninden soyunup, kapkara bir gömleðe bürünmüþtü.

Son gördüðümde, kömür gözler sessizce aðlýyordu. Ama belli etmiyordu. Yanaklara süzülen bir damla bile yaþ yoktu. Ýfadesinde sadece piþmanlýk ve isyan görüyordum. Oyun bitmiþti. Baþýmý son kez eðdim.

Boynum eðik ne kadar kaldým bilmiyorum. Güneþ ýþýklarý gözümü kamaþtýrýnca doðruldum. Kara gömlek yeniden balýksýrtý desene sarýlmýþ, hareket saati gelmiþ bir tren gibi geçti önümden. Karþýmdaki sandalye boþalmýþtý. Baþýmý sola çevirdiðimde balýksýrtý perdenin kollarý arasýndan bana bakan iki kara göz gördüm. Kömür gözlü oyun arkadaþým oyunun bitiþ seremonisindeydi. Balýksýrtý perdeye sarýlý minik elleriyle bana veda ediyordu. Bana ona uymak, seremoniye katýlmak düþerdi. Öyle yaptým. El salladým. Güle güle dedim içimden…

***

O gece uyuyamadým. Yaþadýklarýma anlam veremiyordum. Ýþe gitmedim. Öðle vaktini zor yaptým. Soluðu ayný restoranda, ayný masada aldým. Ne bilgisayar, ne kitap aldým yanýma. Uzun süre hareketsiz oturdum.

Bir süre sonra Bülent geldi yanýma. “Sait Abi bir sorun mu var?” dedi. “Nerden çýkardýn?” dedim. Hiç gitmediðim bir günde ve saatte oraya gitmem ve dalgýnlýðým Bülent’in endiþelenmesine neden olmuþtu.

Bülent’i karþýma aldým. Dün karþýmda oturan kadýný sordum. Bülent þaþýrdý. “Dün karþýnda kimse yoktu, hatta restoranda kimse yoktu abi,” dedi. Þaþýrma sýrasý bendeydi. Kendimden kuþkulanmaya baþladým. Bu durumda halüsinasyon görmüþ oluyordum. Kendimi toparlamaya çalýþtým.

Bülent ayakta kalmaktan yoruldu. Geçip karþýma oturdu, beni izliyordu. “Ayný þimdiki gibi dalgýndýn abi,” dedi. Birkaç kez yanýma gelmiþ, bir isteðim olup olmadýðýný sormuþ, ama benden hiç yanýt alamamýþ. “Hatta” dedi Bülent, “Ýðdenin büyükçe bir dalý gövdesinden ayrýldý, önünü kapatmaya baþladý, düþüncelerin daðýlmasýn diye ona bile dokunmadým.”

Þaþkýnlýðým bir kat daha arttý. Önüme eðilmiþ bir iðde dalý görüntüsü yoktu belleðimde. Hâlbuki ne kadar çok zaman geçirmiþtim dün orda. “Sonra ne oldu?” dedim Bülent’e. “Dayanamadým kesip aldým o kýrýk dalý. O zaman toparlandýn. Ben dalý sürükleyip götürürken; gülümsedin, el sallar gibi yaptýn ve kalktýn gittin.”

Olmasý gerekeni yapmýþ bir insan rahatlýðý ile anlattý bunlarý. O dalla birlikte epeydir görüþemediðim firari ruhumla baðýmý tekrar kesip attýðýnýn farkýnda deðildi. Yeniden ýssýz vadime dönmeme neden olduðunu bilmiyordu.

Keþke kesmeseydin be Bülent, o kýrýk iðde dalýný…


Sait Almýþ/Firari Hayat