Türkiye 68’liler Birliði Vakfý ve Adana Çukurova Belediyesi’nin birlikte düzenlediði Usta Gazeteci Ergin Konuksever’i anlatan “Son Süvari” Belgeseli’nin gösterimi, geçtiðimiz günlerde Adana Çukurova Belediyesi Orhan Kemal Kültür Merkezi’nde yapýldý.
Belgesel, Türkiye’nin son 50-60 yýllýk tarihinden kesitler veriyor. Gazeteci Ergin Konuksever’in kiþiliði, yaptýklarý, þahit olduðu olaylar ve Deniz Gezmiþ, Mahir Çayan, Sinan Cemgil gibi gençler hakkýnda bilgiler veriyor.
Son Süvari Belgeseli Dilþat Zulkadiroðlu’nun bir eseri. Bu Belgeseli, Mersinli Gazeteci dostum Sayýn Ender Erdemil Bey bana yolladý. “Ýzlememi ve mutlaka beðeneceðimi” söyledi.
Belgesel, 1 saat 3 dakika sürüyor. Çok sürükleyici ve akýcý bir film olarak hazýrlanmýþ. Bir türlü býrakýp ara veremiyorsunuz. Ben, de adeta bir solukta izledim. Etkilenmedim desem yalan olur.
Gazeteci Konuksever, adeta Türkiye’nin son 60 yýlýna þahitlik etmiþ. Hemen hemen bütün siyasi olaylara þahit olmuþ. O dönemin bütün kahramanlarýný yakýndan tanýmýþ. Liderlerle röportajlar yapmýþ. Deniz Gezmiþ’i ve Mahir Çayan’ý yakýndan tanýmýþ.
Belgesel’de Deniz Gezmiþ için, “Temiz yürekli, cesur ve mert bir gençti. Yurdunu seviyordu. Türkiye’nin böyle gençlere her zaman ihtiyacý var.” diyor. Mahir Çayan için “Bir gün, karþýlaþtýk. “Bir isteðin var mý?” dedim. O da “akþamlarý üþüyorum. Bir battaniye veya kazak gönderebilirsen sevinirim” dedi. Ben de çýkarýp kazaðýmý verdim. Birkaç gün sonra gazetede öldürüldüðünü öðrendim. Resimde onu, üzerinde bulunan, benim verdiðim mavi renkli kazaktan tanýdým” diyor.
Bunlarýn dýþýnda Adnan Menderes yönetimini ve o dönemde Vietnam Savaþý’na gönderilen askerlerimizi anlatýyor. Döneme þahitlik yapmýþ tanýklarýn görüþlerine baþvuruluyor. Konuksever’i yakýndan tanýyan meslektaþlarý onu çeþitli yönleriyle anlatýyorlar.
Ergin Konuksever, 1937 doðumlu. Liseyi Ýstanbul’da bitirmiþ. Lise son sýnýfta Vatan Gazetesi’nde gazeteciliðe baþlamýþ. Sonra Yeni Sabah’a geçmiþ. Bir süre sonra Hürriyet Gazetesi’ne geçmiþ. Gazetecilik serüveni Günaydýn Gazetesi’nde devam etmiþ. Burada iken, Ortadoðu Savaþlarýna Savaþ Muhabiri olarak gitmiþ. Arap Savaþlarýnda bulunmuþ.
1974 yýlýnda Kýbrýs Barýþ Harekâtý’na yine gazeteci olarak katýlmýþ. Ýran Irak Savaþlarýna da gitmiþ.
Ergin Konuksever’in beni ilgilendiren en ilginç olayý Kýbrýs Barýþ Harekâtý’nda bulunmasý oldu.
“Tarih 14 Aðustos 1974. Kýbrýs’a düzenlenen ikinci Barýþ Harekâtý’nýn en hýzlý anlarý... Serdarlý Bölgesi’nin kontrolü saðlanmaya çalýþýlýyor. Üsteðmen Ersel Kayan komutasýndaki tank, küçük tepeceði ele geçiriyor. Tam o sýrada 5 Rum askeri ile karþý karþýya kalýnýyor. Tankýn namlusunu askerlere çevirmesiyle birlikte Rum askerleri ellerini havaya kaldýrarak teslim oluyor. Bu aný ise savaþ muhabiri, Ergin Konuksever ölümsüzleþtirdi. Bu kareler Kýbrýs Barýþ Harekatý’nýn simgesi oldu.”
Gazeteci Konuksever, burada savaþta vurulmuþ. Rum askerlerine esir düþmüþ. Kendisi, yaþadýðý olaylarý adeta o anlarý tekrar yaþýyormuþ gibi anlatýyor. Bir araca binmiþler. Araçla yanlýþ yola girmiþler. Biraz sonra Rum askerleri silah sýkmýþlar. Aracý kevgire çevirmiþler. Durdurmuþlar aracý. Bir Rum Askeri “Buraya gel” demiþ. Ýnmiþ. Ýner inmez kurþunu yemiþ. Rum asker sormuþ: “Sen kimsin?” “ Ben gazeteciyim.” Rum asker,”Aslýnda ben de bir gazeteciyim. Ama þu anda düþmanýz” demiþ. Esirlerden sadece kendini bir araca koyup, hastaneye götürmüþler…
Birkaç hemþire baþýnda duruyor. Yarasýna durmadan vuruyorlar. Sonra bir Rum doktor geliyor. Doktor Andreas D. Demetriades. Hepsini oradan kovuyor. Yaralýya “Ben Hipokrat yemini etmiþ bir doktorum. Bu nedenle korkma. Sana yardým edeceðim” diyor ve ameliyata alýyor.
Yýllar sonra Doktor Demetriades ile dost oluyorlar. Dr Demetriades Ýstanbul’a Konuksever’i ziyaretine gidiyor. Gazeteci Konuksever de adý gibi büyük bir konukseverlikle karþýlýyor onu.
Gazeteci Konuksever, anýlarýný anlattýðý bir yazýsýnda birlikte esir düþtüðü Adem Yavuz’un nasýl þehit düþtüðünü anlatýyor:
“Rum doktor beni ameliyat ettikten altý ya da yedi saat sonraydý. Bir de baktým Adem’i getirdiler sedye ile. Çok þaþýrdým. Hastane kapýsýnda ameliyata girmeden önce hem Cengiz’le hem de Adem’le vedalaþmýþtým. “Size artýk bir þey olmaz. Ama bana bir þey olursa çoluk çocuk size emanet. Durumu anlatýrsýnýz. Sað çýkýp çýkamayacaðým belli deðil ameliyattan.” demiþtim.
Adem’i yanýmdaki yataða yatýrdýlar. Bir hafta kendine gelemedi. Kendine gelir gelmez de “Bu hastaneden kaçalým” demeye baþladý.
“Nasýl kaçacaðýz, nereye kaçacaðýz bu yaralý halimizle?” diye sordum.
“Abi bunlar bizi öldürecek.” diye yanýtladý.
“Yok oðlum,” dedim “Burasý hastane, bizi niye öldürsünler?”
“Abi, beni hastanenin bahçesinde vurdular.” dedi.
Meðerse beni býraktýktan sonra giderken bahçede bir asker karnýna makinalýyý dayamýþ Adem’in ve...”
Hastanede yatarlarken Türk jetleri ateþ ederek gelmiþ, hastaneyi abluka altýna almýþ. Kendileri üst katta kalýyormuþ. Uçaklar gelip gidiyormuþ. Allah’tan hastane jetlerin hedefi deðilmiþ. Az ilerde bulunan Rum mevzileri asýl hedefmiþ. Böylelikle kurtulmuþ.
Tabii ailesine Konuksever’in ölüm haberi gitmiþ. Aile yýkýlmýþ. Çocuklarý o aný anlatýyor. Duyduklarý acýyý ve üzüntüyü dile getiriyor.
Adem Yavuz’un durumu kötü olduðu için onu Türkiye’ye teslim etmiþler. Kendisini de Limasol’a bir hapishaneye götürmüþler. Anlatýyor: “Bizim Selimiye Kýþlasý gibi bir yer. Dört köþe. Yarýsý hastane, yarýsý askeri garnizon ve hapishane. Beni üst katta bir odaya koydular. Üzerimde pijamalar. Odanýn penceresinden aþaðýya doðru bir baktým Ertürk Yöndem. Omzunda makinasý, birkaç Türk gazeteci arkadaþ daha. Onlara seslenmek istedim hemen üzerime çullandýlar, kapýlarý filan kapattýlar. Onlar da otobüse binip gittiler. Ben, onlarý röportaja geldi sanmýþtým. Meðer benden beþ gün sonra mý, altý gün sonra mý, on kiþilik bir gazeteci grubu geldiklerinden iki saat sonra yakalanmýþ, onlar da tutuklu olarak Limasol’a getirilmiþler. Mete Akyol falan hep beraber.
Üç-dört gün daha orada kaldým. Yaram enfekte oldu. Öbür Türklerle ayný yerde deðilim beni ayrý bir hücreye koymuþlardý. Ancak geçerken bana bir-iki laf atýyorlardý. Bir de ben taþ üstünde kalmýþtým. Eksik olmasýnlar bir battaniye ile yastýk getirdiler.
Neyse bir gün “Seni Türkiye’ye götüreceðiz” dediler. Silah zoruyla traþ oldum. Saç sakal uzamýþtý. Böyle gideyim dedim. Olmaz dediler. Üzerimdeki pijama da kir pas içindeydi. Bir yerlerden bir pantolon bulup getirdiler. Hiç unutmam patlýcan moru bir pantolon. Üzerine de pembe bir gömlek. Sonra bizim sýnýra geldik. Arkadaþlar orada beni karþýladýlar.
Adem’i benden önce göndermiþlerdi. Türkiye’ye ulaþtýðýmda Adana’da hastanede yatýyordu. Ama çok aðýrdý durumu. Biraz konuþtuk, bir-iki fotoðrafýný çektim.
Sonra O’nu Ankara’ya sevk ettiler. Ben tamamen iyileþip Ýstanbul’a geçtim. Ýstanbul’a eve geldiðimin sabahý radyodan Adem’in öldüðünü öðrendim.”
Belgeselin son bölümünde Konuksever’in oðlu, Rauf Raif Denktaþ’ýn babasýna hediye ettiði tabancayý gösteriyor. “Bu silahý Sayýn Denktaþ, babama hediye etmiþti. Þimdi bize emanet. Onu ömrüm boyunca en güzel bir biçimde koruyacaðým” diyor…