Aþka Ýhanet
Nihan, yorgun bir günü geride býrakmanýn sevinciyle eve doðru yola çýktý. Genç bir öðretmen için, liseli talebelerle uðraþmak hiçte kolay deðildi. Neyse ki okulun son günleriydi. Raporlu öðrencilerin çokluðu yüzünden dersler iþlenemez hal almýþtý. Bu sýralar rehberlik odasýna da uðrayan yoktu. Çýkýþ saatinden daha erken bir saatte evde olacaktý. Bugünü deðerlendirmek, eþi emre için hoþ bir yemek masasý hazýrlamak istiyordu. "hak ediyor"
diye düþündü. Demir kapýyý açtý. Kapýnýn ardýnda beklenmedik bir sürprizle karþýlaþtý. Ýki çift ayakkabý vardý. Ýlk çift ayakkabý tanýdýktý, eþi Emre’nin, ikinci çift bir kadýna aitti. Þüpheye erken yakalanmýþtý. Þüphe duygusu hareketlerine yansýdý. Sessizce hareket etmeye özen gösterdi. Kapýyý araladý. Sesler yatak odasýndan geliyordu. Yatak odasýndaki ikili arasýnda konuþmalar geçiyordu. Nihan kapýnýn önünde donup kalmýþtý. Bu ses! Bu ses tanýdýk bir kiþiye aitti. Elleri titreyerek kapý kolunu tuttu. Kapýyý açmaktan vazgeçmek üzereydi. Açýp ne diyecekti. Göreceðini düþündüðü manzaradan korkuyordu belki de. Kapý açýlana dek, geçen saniyeler uzun saatlere bedeldi. Ýçeriden gelen gülüþmeler devam ediyordu. Kapýyý açtý, hayatýnda karþýlaþtýðý en iðrenç görüntüyle karþý karþýyaydý. Komþusu Banu ve kocasý Emre yatakta sere serpe yatýyorlardý. Oysaki bu kadýna güvenmiþti. Ýki gün öncesine kadar, iki çift onlarýn evinde yemek yemiþlerdi. Bu görüntü karþýsýnda kusacakmýþ gibi hissetti. Þok içindeydiler. Odada bir dakikalýk sessizlik oluþtu. Daha demin tenleri birleþmiþ ikili, birbirinden ayrýlýp yataðýn uzak köþelerine geçmiþlerdi. Nihan "oro… çocuðu" diye baðýrdý. Arkasýný döndü, kapýyý çarpýp hýzlýca evden dýþarý çýktý. Daha demin gördüklerinin gerçekliðini sorguluyordu hala. Gazetelerde okuduðu, çevresinden duyduðu, aldatýlan insanlardandý artýk. " Aldatýlmýþ, zavallý bir kadýn" diye mýrýldandý. "Ýnsan aldatýldýðýný nasýl anlamaz caným. Birde bu olanlara sessiz kalýyorlar" derdi. Þimdi bu olup bitene sessiz mi kalacaktý. "Nasýl kalkýþtý böyle bir þeye, hem hayatýndaki bana borçluyken diye geçirdi aklýndan. Haksýzda sayýlmazdý. Lisede tanýþmýþlardý. Nihan sýnýfýn çalýþkan, güzel, giriþken kýzýydý. Emre ise sýnýfýn pýsýrýk, içine kapanýk, kimilerine göre içten pazarlýklý öðrencisiydi. Kavanoz dibi sayýlabilecek gözlükleriyle zaman zaman sýnýfýn alay konusu olurdu. Nihan ise, onda hep bir masumiyet görüyordu. Nihandan sonra Emre’nin hayatý çok deðiþmiþti. Nihan, Emre’nin hayatýna sihirli deðnek ile dokunmuþtu sanki. Ýþ görüþmelerinden, yaptýðý yatýrýmlara kadar arkadaki görünmez güç Nihal idi. Verdiði akýllar ve cesaret sayesinde, hatýrý sayýlýr bir inþaat þirketinde yöneticiydi. "
Bunun bedelini ödeyecekler" dedi. Sahil boyunca kendi kendine konuþuyordu. Etraftan ilginç gözle bakanlarý umursamýyordu. Ne yapabilirim diye düþüncelere daldý. Yapýlacak bir þeyler olmalýydý elbet. Telefonu kapalýydý, açma gereði duymadý. Son oturduðu mekanda alkol içmiþti. Cesarete ihtiyacý olacaktý. Saat gece 1:30 u bulmuþtu. Evin yolunu tuttu. Ýçeri girdi. "Emre denen piç uyu bakalým" dedi. Sessizce kapýyý kapattý. Mutfaktan bir bardak alýp üst kata, Emre’nin çalýþma odasýna çýktý. Çantasýndan çýkardýðý votka þiþesinden bardaða doldurdu. Ýki yudum aldý. Odanýn köþesindeki rafa yöneldi. Ýçini açýp, Emre’nin ruhsatlý silahýný aldý ve masaya döndü. "Çok gürültülü ve basit bir ölüm olur. Ne yapmalýydý peki? Suç aletini ortadan mý kaldýrsam? Odasýna girer, uyutucu spreyi sýkar, sonra aletini keserim"
diye geçirdi aklýndan. Bu masum, neþeli öðretmen neye dönüþüyordu böyle. Bunlarý laf olsun diye geçirmiyordu aklýndan. Düþündüklerini yapacak cesarete sahipti. Rehber öðretmeni olarak, oturduðun yerden öðrencilere akýl vermek kolaydý. "
Aldatsam mý bunu, kýsasa kýsas, bana yaptýðýný ona yaþatsam. Neler düþünüyorum ben. Kendi benliðime zarar verirdi. Bu kaltaða ne yapmalýydý. Kocasý dünyadan bir haber halde, ellerinde çiçekler eve gelmeye devam mý edecekti. " Yok, onu da es geçmemek gerekiyordu"
. Boþalan bardaðýný doldurdu. "Öldürsem hapse gireceðim. Yarýn kaltaða bunun telefonundan mesaj yazsam, eve gelince önce birine bir kurþun, sonra diðerine… Silahý silip eline tutuþtursam. Kavuþamayan aþýklar cinnet geçirdi. Üçüncü sayfadan manþet haberi olurlar. Deliriyor muyum ben! O zaman onlardan ne farkým kalýr."

Nihan sabaha kadar uyumadý. Votka þiþesi dibi görmüþtü. Ruslarý anlýyordu þimdi. " Gündüz vakti hayal görmelerinin sebebi, bu meletmiþ. Diye sayýkladý. Gün aydýnlanmýþtý. Saat 10 a yaklaþýyordu. Emre hala odasýnda uyuyordu. Emre’nin telefonunu gece odaya girip almýþtý. Banu’ ya acilen konuþmalýyýz, eve gel diye mesaj yolladý. Zil çaldý. Nihan kapý otomatiðine bastý. Banu içeriye girdiðinde beklenilmeyen sürprizle karþýlaþtý. Nihan salonun ortasýnda elinde silah, Banu’nun korkusu yüzünden anlaþýlýyordu. Ne o þaþýrmýþ gibisin! Sürprizimi beðenmedin mi ? Nihan, Nihan lütfen!
Seslere uyanan Emre odasýndan fýrladý. Ýki aþýðý ayýrmýyorum iþte, geçin yan yana. Emre " Nihan ne yaptýðýný sanýyorsun? " diye söylendi.
—Çeneni kapat, bugün ben ne söylersem o olacak. Söylediklerime harfiyen uyacaksýnýz. Yoksa bu silah art arda ateþ alacak. Þimdi soyunun ikinizde.
Banu’nun korkudan gözleri yerinden çýkacak gibiydi. "Ne, nasýl yani, niye böyle bir þey istiyorsun" dedi Banu.
—Aðzýnýzý açmayýn, dediðimi yapýn.
Nihan’ýn tehditleri boþa deðildi. Emre karýsýný tanýyordu. Karþýsýnda bambaþka bir nihan oturuyordu. Ýsteksizde olsa, Nihan’ýn söylediklerini yerine getiriyorlardý.
—Ýç çamaþýrýný çýkar kahpe, görmediði bir þey deðil ne de olsa.
Yatak odasýna geçip, yataða uzanmalarýný, birbirlerine sarýlmalarýný istedi. Bu pozisyonda çýplak fotoðraflarýný çekti. Emre’nin "Nihan" diye arkasýndan baðýrýþlarýna aldýrmadan dýþarý çýktý.
Arabasýna atladý. Uzun bir yolculuk olacaktý. Rota belirsizdi. Lise yýllarýnda hayalini kurup gerçekleþtiremediði, bir þeyi yerine getirecekti. Gözleri kapalý þekilde, haritadan yer seçip rotayý belirleyecekti. Geride býraktýklarýný, bir sürpriz beklemekteydi. Çýplak fotoðraflarý iþ yerlerine, ailelerine, arkadaþlarýna, ve Banu’nun kocasýna ulaþmak üzereydi. Yol uzundu…