Çok sevdiðim ve saygý duyduðum yazar Vedat Türkali anýsýna,
Bir gün tek baþýna kalmak ne kadar iyi olurdu diye düþünmeden edemiyor insan. O kadar çok tek baþýna kalýyoruz ki gerçek hayatta halbuki. Karý kocasýný ,anne evladýný, koca karýsýný, patron iþçisini hep yalnýz býrakýyor. Hayat ortaktýr. Anlatýyoruz. Ama yine yalnýz býrakýyor. Çünkü yalnýz býrakmamak için, hep maddi anlamda yanýnda olmasý gerektiði anlaþýlýyor. Artýk insanlar boþ laf duymaktan sýkýldý. Maddiyat içermeyen öðütlere, kuru gürültü olarak bakýlýyor. Bu kadar uzun zaman yalnýz býrakýlmamýza raðmen, kendimizle konuþmayý öðrenemedik ya buna ne demeli. Acaba kendimizle olmayý bilmiyor muyduk da unuttuk bilemiyorum. Ne fark eder ki. Bugün, insanlar yalnýz, çocuklar yalnýz, kadýn yalnýz, erkek yalnýz.