Yoksun sen, yoksun hiç gelmiyorsun,
Sensiz gelmediðin bir akþam yine bu akþam.
Baþka bir þehrin akþamý
Þehir farklý yalnýzlýðýn hangi þehre gitsem ayný.
Hasretin nereye gitsem yüreðimde.
Deniz kenarý soðuk,
Sanki kar havasý var.
Ama buralara kar yaðmaz ki yar
Denize baktým,
Ellerim cebimde, Ýzmir caddelerinde de seni düþündüm.
Hayalin zembereði kuruldu.
Ah þimdi olsan burada diye, diye yürüdüm

Hava yine bu kadar soðuk olsa
Vapurlara özenmesem.
Kendi denizime baksam,
Bütün þehri yürüyerek gezebilirim yanýmda sen olsan.
Ama yokluðun, öyle yorgunum.
Yanýmdan bir çift geçiyor.
Allah tan hava karardý,gözlerimi kimse görmüyor.
Her kes bana mý bakýyor.
Bana mý öyle geliyor.
Ah þimdi burada olsan.

Mýrýldandýðým türkü senin,
Sen bilmiyorsun.
Þimdi yanýmdan geçen kýz çocuðu bana güldü.
Bilmiyor oda kimseler gibi seni,
Sensizliðimi,
Seni yaþamak bu kadar zor olmamalý,
Düþlerken gülen gözlerimi görmeli.
O an öl desen ölecek kadar senin olan bir canýn sahibi olduðumu bilmeli,
Bunu bilmeli, hissetmelisin.
Gözlerinde yýldýzlar olmalý,
Gülüþün Ýzmir’i, gülüþün bizi aydýnlatmalý.
Bir volkan patlamalý,
Ýçten, sýcak,
Bu soðuk gecede yanmalý,sönen ýþýðým.
Ben yine sana aþýðým.


ELÇÝN ORHAN
2002
ÝZMÝR/KARÞIYAKA