Eski bir resim

Belli deðil, kim bilir ne zamandan kalma


Zaman, bir an durdurulup basýlmýþ kaðýda

Ortada adam, karýsý saðýnda, oðlu solunda


Bir Ýstanbul hatýrasý,

Bir garipliðin vesikasý


Konuþmak ister gibi benimle

Bilinmez dili hangi sözlere gebe!


Kim bilir þimdi nerede bu resimdekiler

Belki de demir kafesten paslý bir kabirler


Bize su gibi geçen ömürden bahsederler

Belkide dikkatimizi ondan çekerler


Acaba nerede þimdi bu resimdekiler

Yaþýyorlardý bir zamanlar bu fotoðraftakiler

Gerçekten yaþam bu kadar hýzlý mý geçer!

Belkide dikkatimizi ondan çeker.


Geçmiþe bir baktýrýr

Geride kalmýþ onca seneler


Anlar bir gün gelecekte geçer

Bilinmez bizim resmimizi kimler seyreder !

Bilinmez kabrimizi kimler ziyaret eder !


Çare yok insaný ölüm çeker

Dayanamaz hayallerin aðýr yüküne

Yýkýlýr sonsuzluk duvarý yalan dünyanýn üzerine

Söyler dünya hayatý: ömür bâki deðil geçer, göçer


Belki de gözlerinde ki umuttur

Ýnsaný derinden etkileyen

Fakirliðe, garipliðe meydan okuyan:

Ben buradayým, ayaktayým…


Çerçeveletip asar ahþap evinin

Sývasý dökülmüþ, yamalý duvarýna

Gönderilir eþe,dosta, arkadaþa

Desinlerki: vay be!

Bak þu havaya, bu ne fiyaka!


Oysa sadece fotoðraflar güler

Gurbet dalgasýný geçer

Zaman gelir, bu da geçer, boþ ver !


Belki bunu söylemek ister

Ama fotoðraflar hep güler