“haydi!” diyorum artýk.kartal fýrlayýp çýkýyor yerinden.aðçlarýn üzerinden yükseliyor,yükseliyor ve bir süre sonra kayboluyor gözden.az önceki çýkýþýn etkisiyle gözlerimde bir sýzý duyuyorum.að tabakasýna düþen her görüntüde aðrým artýyor.aðrý arttýkça görüntüler bulanýklaþýyor.ellerimi gözlerime götürüp diz çöküyorum.görüntüler hayallerime yerleþiyor daha net olarak.

Þafaðýn üstünde yaþadýðýmý hayal ettim.sabahýn üstünde kaldýðýmý hayal ettim.kendimi vurduðumu hayal ettim.kýlýçlý bir süvarinin üzerime geldiðini hayal ettim.çalgýlar çalmaya baþladý kulaðýmýn dibinde.beynim zonkluyordu,ayaða kalkamýyordum.düþlerim,gözlerimin bittiði anda zihnimde düello yapýyordu.kendimi kapamýþtým.çýldýrtan müzik ambiyanslarýna önce rüzgarýn sonra kartalýn uðultulu sesi karýþtý.

Zorlukla gözlerimi araladým.kartal hemen yerini aldý ve bulanýk görüntüler yerini karla perdelenmiþ manzaralara býraktý aðýr bir hýzla.aðýr bir hýzla yürümeye çalýþtým ben de,kartal gözlerimin derinliðinde avýný yemeye uðraþýrken.

Uzaklardan duyulan o müzik sesinden geriye düþük frekanslar kaldý ben ilerledikçe. Ve kýrmýzý gökyüzünden düþüyormuþ gibi görünüyordu ufak bir bulut.ayaklarýmý sürüye sürüye zirveye geldim.aþaðýya baktým.aþaðýdaki o kýrmýzý nehre,kollarýmý açarak.bulutla beraber düþmeye baþladým.içimde bir tutku seli mesafeler katediyordu þimdi.

Kýrmýzý bir güneþ doðuyor öfkenin genizlerinden.suya daldýðýmda anlýyorum.kartal sol gözümün içinde boðuluyor.

Kartal boðulurken “devrim zamaný.” diyor...